Της Ηρως Κ. (iroka@agrinioculture.gr)
Παρακολουθούσα την Κυριακή τους Πρωταγωνιστές του Θεοδωράκη. Η εκπομπή αφορούσε τις φούσκες που ζούσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Θα παρακάμψω το γεγονός πως δεν κατανοώ ακριβώς τι εννοούμε φούσκα. Σκόπιμη ψευδαίσθηση ναι, φούσκα γιατί;
Τελοσπάντων, η εκπομπή συνεχίζεται και ο δημοσιογράφος ρωτάει έναν άλλον συμπαθέστατο συνάδελφό του :
-Θα χαθεί αυτή η γενιά;
Εκεί ανασηκώνομαι από τον καναπέ – η ερώτηση με αφορά προσωπικά, σκέφτομαι-
-Θα χαθεί, απαντάει ο άλλος.
-Δεν μπορούμε να κάνουμε ένα παζάρι να μην χαθεί εντελώς αυτή η γενιά; ρωτάει ο Θεοδωράκης και η αγωνία μου έχει κορυφωθεί. Το μέλλον μου κρέμεται από μια κλωστή.
-Όχι δεν γίνεται. Πάντα μια γενιά πάει χαμένη. –ανένδοτος ο συμπαθής συνάδελφος.
Αν και δεν καταλαβαίνω τον λόγο που ο ερωτώμενος μεταμορφώθηκε σε φωτεινό παντογνώστη, παρ’ όλ’ αυτά, συνειδητοποιούν όλοι αυτοί ότι μιλάνε για ανθρώπους; Απ’ αυτούς τους κανονικούς με τα δυο χέρια και τα δυο πόδια; Και κυρίως με όνειρα και επιθυμίες. Πως μας κερδίζουν και μας χάνουν έτσι εύκολα; Λες και μιλάνε για κάτι τόσο μακρινό που δεν αγγίζει κανέναν.
Κι όμως εγώ είμαι εδώ. Τι εννοούν θα χαθώ; Που θα πάω; Τι θα απογίνω; Ξέρουν; Κι αν ξέρουν γιατί δεν το αποτρέπουν;
Κι εγώ αφού είμαι εδώ πως τους επιτρέπω να μιλάνε έτσι για μένα; Γιατί τους αφήνω να «χάνουν» τη γενιά μου; Κάτι πρέπει να κάνω άμεσα.
Ναι, θα κλείσω την τηλεόραση και θα διαβάσω ένα βιβλίο. «Χρονικόν ενός προαναγγελθέντος θανάτου», του Marquez. Ό τίτλος σαν κάπως να με τρόμαξε. Έκλεισα και το βιβλίο.
Θα κοιμηθώ τελικά, αλλά που θα πάει ΘΑ ξυπνήσω.
