Ευαγγελία Τσώνη : η ζωή και η τέχνη είναι στιγμές ελευθερίας

Με αφορμή την έκθεση ζωγραφικής, αγιογραφίας και ψηφιδωτού με τον τίτλο «Το φως της γης», που παρουσιάζει η Ευαγγελία Τσώνη στο Δημοτικό Κατάστημα του Αγίου Κωνσταντίνου, η αγρινιώτισσα εικαστικός μίλησε στο ΑγρινίοCulture.gr .

Η Ευαγγελία Τσώνη πιστεύει πως η ζωή είναι η “στιγμές ελευθερίας” γι’ αυτό και θεωρεί βασικό στοιχείο της τέχνης της -και ιδιαίτερα της ζωγραφικής της- την ελευθερία. Πέρα από το πολυδιάστατο ταλέντο της – ασχολείται εξίσου με τη ζωγραφική, την αγιογραφία και το ψηφιδωτό- η αγρινιώτισσα εικαστικός είναι -όπως δηλώνει η ίδια- κατά βάση αυτοδίδακτη. Ίσως για αυτό επισημαίνει πως δεν έχει όρια στην τέχη της.

Όπως είναι φυσικό για μια αγιογράφο δηλώνει πίστη στο Χριστό, όμως εξηγεί πως η ζωή της έδειξε πως αυτό είναι αλήθεια. “Δεν νομίζω ότι μπορώ να ζω χωρίς τον θεό, δεν πιστεύω όμως, επειδή μου το είπαν οι άλλοι. Η ζωή μου έδειξε πως ναι αυτό είναι αλήθεια” λέει χαρακτηριστικά. Κάτω από αυτό το πρίσμα βλέπει και την κρίση, καθώς σημειώνει πως “με την αγάπη θα ξεφύγουμε από όλα τα δύσκολα”. Μια “χριστιανή και Ελληνίδα” αλλά συνάμα και ελεύθερη καλλιτέχνης, όπως η Ευαγγελία Τσώνη, θεωρεί δική της απάντηση στην κρίση την ίδια της την έκθεση.

Αναλυτικά τη συνέντευξη:
Πως ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με τα εικαστικά ;
Ξύπνησα μια μέρα και λέω «τι θα κάνω εγώ στη ζωή μου;»… Ήταν ένα στάδιο γύρω στα δυο χρόνια που έψαχνα να βρω με τι θα ασχοληθώ. Και άκουσα στο ράδιο για μια σχολή τέχνης ενός ζωγράφου στη Ναύπακτο και πήγαινα δυο φορές την εβδομάδα. Ξεκίνησα εκεί τα πρώτα μαθήματα αγιογραφίας όχι όμως για πολύ καιρό γιατί ήταν κουραστικό να πηγαίνω και να έρχομαι στη Ναύπακτο. Έμαθα τα βασικά, τι να χρησιμοποιήσω και πώς. Μετά πήγα στα ΙΕΚ Μεσολογγίου στο τμήμα της γραφιστικής, χωρίς να έχω εγκαταλείψει την αγιογραφία παράλληλα. Με τα χρόνια , με τις παραγγελίες που μου δίνανε οι άνθρωποι, εξελίχθηκα στη τέχνη αυτή και αφού δεν βρήκα κάτι άλλο να κάνω, συνέχισα και έγινα επαγγελματίας αγιογράφος. Στην πορεία γνώρισα τη μοναχή Ευφημία από το μοναστήρι του Ιωάννη του Προδρόμου στην Άναληψη και έμαθα εκεί το ψηφιδωτό… Η ζωγραφική προέκυψε από μια ανάγκη έκφρασης και ελευθερίας.

Αγιογραφία, ψηφιδωτό, ζωγραφική πως συνδυάζονται όλα αυτά ;
Συνδυάζονται γιατί η αγιογραφία είναι μια σύνθετη τέχνη, γιατί πρέπει να γνωρίζεις σχέδιο, χρωματολογία, ιστορία της τέχνης, θεολογία και με όλα αυτά μπορείς να κάνεις οτιδήποτε όσο αφορά τα εικαστικά μετά την αγιογραφία. Και έχει να κάνει και με τον άνθρωπο, πόσο θες να προχωρήσεις πιο πέρα, να εκφραστείς… Εγώ δεν έχω όρια… στο να πω ότι θα κάνω μόνο αγιογραφία και τίποτε άλλο. Και θα ζωγραφίσω πίνακες και έπιπλο και το σπίτι μου που λέει ο λόγος…

Η τέχνη του ψηφιδωτού στις μέρες μας έχει ατονήσει, πως προέκυψε για εσάς;
Το ψηφιδωτό είναι ιδιαίτερο, έχει να κάνει με το σχέδιο, με τα χρώματα είναι η τεχνική του επειδή ασχολούμαστε με ένα πιο σκληρό υλικό, την πέτρα, την οποία την τσακίζουμε με τανάλια και ουσιαστικά το χτίζουμε το έργο πετραδάκι – πετραδάκι. Είναι πιο «σκληρό» στην τεχνική του.

Τι ονειρεύεστε για τα έργα σας : απήχηση στο κοινό, μια καλή τιμή, ένα μεγάλο βραβείο;

Ας αρχίσω από αυτή την έκθεση… Εγώ το έκανα για τον εαυτό μου, να κρατηθώ στο ύψος μου, να μην παραιτηθώ. Δεν σκέφτηκα «δεν αγοράζουν οι άνθρωποι γιατί δεν έχουν χρήματα και δεν το κάνω». Θέλω οι άνθρωποι να είναι ευχαριστημένοι από αυτό που βλέπουνε και η δικιά μου ευχαρίστηση τότε είναι διπλή. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο το χρήμα. Γιατί αν θέλεις χρήματα μπορείς να διαλέξεις ένα επάγγελμα πιο προσοδοφόρο ή πιο εύκολο. Εγώ θέλω μέσα από αυτό που αγαπώ, απλά να επιβιώσω, αν έρθουν κάποια στιγμή στο μέλλον χρήματα, εντάξει δεν θα με πειράξει… Το πιο σημαντικό για μένα είναι να νιώθω μέσα μου χαρά, ικανοποίηση και αγαλλίαση και οπωσδήποτε δεν είναι μόνο τα χρήματα που το φέρνουν αυτό.

Έχετε κάποια πρότυπα όσο αφορά την τέχνη ;
Ήθελα από παλιά να αρχίζω να ζωγραφίζω, αλλά περίμενα να βρω τον τρόπο τον δικό μου. Δεν ωφελεί να αναπαράγω μια άλλη τεχνοτροπία, νομίζω ότι βρήκα τον δικό μου τρόπο…

Οι εποχές κρίσης τροφοδοτούν έναν καλλιτέχνη ή μήπως αυτό είναι μύθος;
Όταν μια κατάσταση είναι δύσκολη πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης κάνει πιο δυνατά, πιο σπουδαία έργα. Όταν υπάρχει μια καλοπέραση, ένα βόλεμα… και νομίζω γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια δεν έχουμε και σπουδαία έργα… Βγαίνουνε εκατοντάδες ζωγράφοι από την Καλών Τεχνών, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχουνε πολλοί αξιόλογοι… Πού είναι τα έργα τους ; οι εκθέσεις τους; Παραιτούνται μετά… Η τέχνη είναι θυσία, θέλει καθημερινή εργασία και επαφή με το αντικείμενο.

Πόσο εύκολο είναι για κάποιο καλλιτέχνη να ζει στην επαρχία ;
Εγώ δεν έφυγα ποτέ από το Αγρίνιο, επέλεξα να είμαι δίπλα σε ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν. Το να ζήσεις σε άλλη πόλη ή στο εξωτερικό για να είσαι πιο άνετος, να βγάλεις πιο πολλά χρήματα, δεν νομίζω ότι έχει αξία… Μπορεί αν ήταν άλλος στη θέση μου να είχε φύγει κιόλας. Αλλά με τη ζωγραφική δεν είναι απαραίτητο να φύγεις… Μπορώ να δουλεύω εδώ στο σπίτι μου και να κάνω εκθέσεις μέσω του internet και να έχω και επικοινωνία με όλο τον κόσμο.

Το επόμενο βήμα σας μετά από αυτή την έκθεση…
Δεν ξέρω… έχω ένα σχέδιο… Θέλω να κάνω μια σχολή τέχνης εδώ στο Αγρίνιο. Μου αρέσει να κάνω μαθήματα… Μου αρέσει γιατί έχει γεμίσει η ψυχή μου και το μυαλό μου με πολλά πράγματα και θέλω να τα δώσω… Και πιστεύω να μπορέσω να το κάνω. Μια χρονιά που δίδαξα στο δήμο Αγρινίου στο Πνευματικό Κέντρο, ανακάλυψα ότι μου αρέσει πολύ αυτό. Οι μαθητές μου με αγαπούσαν και αυτό με γέμιζε.