Γράφει η Αρετή
Ένα κορίτσι, ένα αγόρι μέσα στον κόσμο βρεθήκαν για να ερωτευτούν. Ονόματα που ταίριαζαν, αγαπημένες ταινίες και μουσικές. Λόγια που συμπλήρωναν τις λέξεις του άλλου. Σκέψεις, όνειρα, σχέδια.
Θα μπορούσα να γράφω ατελείωτα για το πρώτο φιλί που έκανε και όλα τα επόμενα να μοιάζουν με το πρώτο. Το πάθος κατακλύζει τα σώματα και το μυαλό γεύεται το πιο παραισθησιογόνο ναρκωτικό. Τον βρίσκω για λίγο, κλέβω λίγο παραπάνω ζωή απ τη ζωή του και περιμένω να τον ξαναδώ.
Τον χάνω ξαφνικά, βίαια, απροσδόκητα. Μήνες αναρωτιόμουν για την σιωπή του, την απουσία του.
Λίγο μετά έρχεται ξαφνικά. Μ’ένα χαμόγελο να μου φωνάζει <<Έλα>>! Ο εγωισμός του <<Γιατί>> και ο φόβος του <<Ξανά>> τον κάνει να νιώθει πως δεν γύρισα ποτέ. Μπορεί να μην γύρισα, μπορεί να μην έφυγα.
Ύστερα ήρθαν οι στιγμές. Λίγες στιγμές από μας, πολλές φορές ντυμένες με ενοχές μα και με την ακατανίκητη ανάγκη να υπάρχεις. Να περιφέρεσαι στα όνειρα μου, στις σκέψεις μου, στα γραπτά μου. Στιγμές στο κορμί μου.
Ένας συνεχιζόμενος κυκλικός περίπατος να κλέβει κάτι από το παρόν μας, να ομορφαίνει το παρελθόν και να αφήνει το μέλλον να προσδοκά.
Μάλλον δεν θα πάμε μαζί στο Παρίσι, αφού θα έχεις ήδη πάει. Δεν θα σου φέρω ποτέ ζεστό καφέ στο κρεβάτι.
Σ’ελευθερώνω, μας ελευθερώνω.
Μας ελευθερώνω από το –Α.Ν.- Πώς θα ήταν Α.Ν. ήμασταν μαζί;
Η τελευταία πιο γλυκιά φορά που γράφω για σένα. Η τελευταία φορά που γράφω σε σένα.
Μαζεύω όλους μας τους στίχους και τις υποσχέσεις. Κρατάω πως ερωτευτήκαμε σαν παιδιά αλλά δειλιάσαμε σαν μεγάλοι.
Δεν μας συγχωρώ, ούτε μας δικαιολογώ. Ταράζω απλά την γραμμή του κύκλου και μας ελευθερώνω.
Κλείνω μ’ένα απόσπασμα από το βιβλίο που τόσο αγαπάς και μ’έκανες ν’αγαπήσω.
<<Αυτή ήταν η τελειότερη συνάντηση μας. Αλλά οι συναντήσεις μας αυτές, αυτοί οι χωρισμοί, τελικά μας εξουθενώνουν.>> (Τα κύματα, Βιρτζίνια Γουλφ)
Οι Ανεκπλήρωτοι έρωτες έχουν ήδη μέσα τους το <<Αν>>. Σίγουρα όμως το <<θέλω>> είναι μεγαλύτερο από το <<μπορώ>> και το <<ταιριάζω>> μικρότερο από το <<αγαπάω>>.
