Γράφει η Αρετή
Οι δικαιολογίες του τύπου ‘’δεν είναι καλοκαίρι το φετινό’’ και ‘’δεν έκανε δα και τόσες ζέστες’’ θα με κρατήσουν φέτος εδώ. Πιστή στο οικείο πλέον καθιστικό, γραφείο, ντιβάνι του σπιτιού μας.
Εσύ που θα πάς φέτος; Είναι η πιο must ερώτηση του καλοκαιριού, ειδικά στην χώρα του ήλιου, της ξαπλώστρας και των κοκτέιλ.
Φέτος, λοιπόν, δεν θα πάω πουθενά… Θα μείνω εδώ να ζήσω την ησυχία της πόλης και την τρέλα των τζιτζικιών. Θα χορτάσω τους φίλους που μένουν πίσω, θα χορτάσω ταινίες και θα φάω όσα βιβλία μπορώ.
Η κρίση και η επανάσταση μέσω Facebook καλά κρατεί όταν Lifo και Athens Voice γεμίζουν σελίδες με ανθρώπους του πνεύματος και του οινοπνεύματος να μας μιλούν για τα αγαπημένα τους νησιά. Πού να φας, πού να κοιμηθείς, τι θα δεις, τι θα ονειρευτείς.
Θα ονειρευτώ στο αστικό μου μπαλκόνι, θα πιω κρύα μπύρα στο γνωστό μαγαζί, θα γελάσω που έχω ξεχάσει τι μέρα είναι σήμερα και θα ξαπλώσω ζαλισμένη από τεκίλα. Θα είμαστε πάντα ‘’bon viveurs’’ και καλά θα κάνουμε.
Θα γράψω για την ομορφιά και την ασχήμια της ρουτίνας. Την μαγεία και το ρίσκο της οικειότητας. Πόσο χαίρομαι, μα πόσο χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που ακούν ακόμα. Παρατηρούν τους γύρω τους και απλώνουν το χέρι στο σκοτάδι. Δεν υπάρχει φως, μα όταν οι φόβοι μοιράζονται, ζυγίζουν λιγότερο.
Το καλοκαίρι περνά και εγώ ζηλεύω την μοναξιά του δέντρου σ’ένα δάσος. Μαγεύομαι από τον αέρα στο βουνό και πληγώνομαι από την μυρωδιά των αντηλιακών στην παραλία. Κόσμος χαμογελά, φλερτάρει, ζει. Η ζωή δεν σταματά όσο η κάμπια μεταμορφώνεται σε πεταλούδα. Όσο η ασχήμια νικιέται και κρατά πάντα για λίγο.
Βουή και χάος από εικόνες, ανθρώπους, ιστορίες και αποφθέγματα βιβλίων. Τρέχει η ζωή και προσπαθώ να με πείσω πως την ζώ όπως πρέπει ή έστω όπως μου αξίζει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από το να σου ‘χει χαριστεί η ευτυχία και εσύ να μην μπορείς να το γευτείς. Ο ομορφότερος εαυτός μας είναι αυτός που αγαπήσαμε.
Αυτό το καλοκαίρι θα μείνω εδώ να με αγαπήσω με τα απλά. Στα ίδια, στα καθημερινά. Στους γνωστούς φίλους που κάθε μέρα είναι μια έκπληξη γιατί απλά δεν τους έμαθα ποτέ. Θέλω σας λέω, να μείνω, να αγαπήσω τη ζωή, τη δική μου ζωή.
Και όλα αυτά γιατί με ταρακούνησε ο Τ. Λειβαδίτης διαβάζοντας αυτούς τους στίχους:
‘’κι ύστερα κατέβηκα τα σκαλιά με μια γλυκιά ακαθόριστη φρίκη ότι έζησα τόσα πολλά χωρίς να το ξέρω.’’
Παρακαλείται, λοιπόν, αυτό το καλοκαίρι να μην αγνοήσει την ευτυχία και την πληρότητα που μου χαρίζει ο έρωτας, η υγεία και η δημιουργικότητα.
Το αυτό επιθυμώ και δι’ υμάς…
