…μέσα στη γνώση
πως κάποιο κομμάτι σου
πληγωμένο σαν ρολόι δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να πληγωθεί
σαν πάψει να λειτουργεί….
(Τσαρλς Μπουκόβσκι)
Γράφει η Αρετή
Ο πρώτος έρωτας που μας βάζει στο παιχνίδι της ενηλικίωσης, είναι αυτός που μας κάνει τις πρώτες χαρακιές. Και έπειτα, τίποτα πια δεν είναι όπως πρώτα και ποτέ ξανά δεν μπορείς να ερωτευθείς όπως τότε. Λένε, πως ο έρωτας ο πρώτος είναι αγνός και μόνο αυτός γνωρίζει την αγάπη. Παιδιά ακόμη αθώα δινόμαστε ολοκληρωτικά και πιστεύουμε στο ‘’Για Πάντα’’. Απλώνουμε συναισθήματα κι αφήνουμε τον έρωτα να μας συνεπάρει. Πληρώνουμε κάθε τίμημα, παίρνουμε κάθε ρίσκο.
Καθώς ελάχιστοι πρώτοι έρωτες κρατούν για πάντα, έρχονται επόμενοι που μας κάνουν σημάδια’ άλλοι βαθιές πληγές, άλλοι απλά γρατζουνιές. Θα μπορούσα να παραδεχτώ πως ο πρώτος μου έρωτας ήταν σαν τριαντάφυλλο χωρίς αγκάθιά. Λουλούδι που μυρίζει όμορφα (κάτι όχι και τόσο σπάνιο). Η ασχήμια και η πληγή χαράζει βλέποντας με εκεί. Ανασφάλειες, ένας εαυτός άγνωστος χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις για το τι θέλει να είναι. Ένας άγουρος καρπός που περίμενε να ωριμάσει από έρωτα.
Η πραγματικότητα, που αργείς να παραδεχτείς γιατί θέλει κόπο, είναι πως η αγάπη στις ερωτικές σχέσεις έρχεται έπειτα ή ίσως και ποτέ. Η αγάπη απαιτεί συναισθηματική ωρίμανση, ολοκλήρωση του εαυτού μας μέσα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αγάπη έχεις, δεν απαιτείς. Αγάπη προσφέρεις, δεν εκλιπαρείς. Μεγαλώνουμε και απομακρύνοντας όσα σκιάζουν την ομορφιά μας, μας αγαπάμε. Και έπειτα κάνουμε και τους άλλους να μας αγαπούν. Και θέλουμε αγάπη όχι από φόβο για την μοναξιά, αλλά από την επιθυμία να μοιραστούμε.
Θέλω να πω, λοιπόν, πως η πρώτη αγάπη δεν συνδέεται με τον πρώτο μας έρωτα. Στον έρωτα εκρήγνυσαι, παθιάζεσαι, εξαρτάσαι, αρρωσταίνεις. Και είναι ωραίο γιατί με κάθε είδους έντασης, νιώθεις πως ζεις. Πολλοί πιστεύουν πως οι απανωτές απώλειες και τα τραύματα, μας σκληραίνουν και μας κάνουν περισσότερο κλειστούς. Ο ενθουσιασμός χάνεται και οι φόβοι αυξάνονται.
Και έχουμε ερωτευθεί πολύ γιατί μάλλον δεν μπορούμε να αγαπήσουμε. Και τι ωραίο αίσθημα ο έρωτας, ειδικά όταν μπορείς να παραδεχτείς στον εαυτό σου πως πρώτα ερωτεύεσαι για σένα. Για να ξυπνάς μ’ ένα χαμόγελο, να συγκινήσε με μελωδίες, να περπατάς αφηρημένα και να καρδιοχτυπάς.
Θέλει καιρό για να μπορείς. Ν’ αντέχεις να αλλάζεις για να στέκεσαι μόνος όταν χρειάζεται. Να έχεις ανάγκη μόνο την παρουσία της αλήθειας των συναισθημάτων. Να μην σε τρομάζει η οικειότητα και να βρίσκεις κάθε μέρα κάτι καινούριο ν’ αγαπάς πάνω στον άλλο. Θέλει μεγάλη εμπειρία στο έρωτα για να συναντήσεις την αγάπη. Η αγάπη δεν έχει τρέλα’ έχει αφοσίωση, τρυφερότητα και βάθος. Η ένταση της βρίσκεται στο βάθος.
Και θα ‘ρθει η μέρα που θα πρέπει να αποδείξεις όλα τα σ’ αγαπώ που έχεις πει… Αυτό ονομάζεται ,υποθέτω, ολοκλήρωση.
Εύχομαι να μας βρει η ζωή όλους εκεί.
