Το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο «Μαρία Δημάδη» ήρθε τις τελευταίες στην επικαιρότητα, με αφορμή τη συζήτηση που έγινε στην πρόσφατη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Αγρινίου και την έκκληση του προσωπικού του σχολείου για προσφορά αναπηρικών αμαξιδίων. Όμως έχει μεγάλη σημασία να εξετάσουμε πίσω από τις αφορμές πως έχει αναλυτικά η κατάσταση και πως δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα στον ευαίσθητο τομέα της Ειδικής Αγωγής.
Το συγκεκριμένο σχολείο (δημοτικό και νηπιαγωγείο) ιδρύθηκε το 2001 και μέχρι την πρόσφατη μετακόμιση της ΕΛΕΠΑΠ Αγρινίου στο νέο της κτίριο συστεγάζονταν με την ΕΛΕΠΑΠ σε κτίριο ιδιοκτησίας της 6ης Υγειονομικής Περιφέρειας στον πεζόδρομο Μανδηλαρά. Η συστέγαση των δύο είχε δημιουργήσει σε πολλούς τη συγχύση, επειδή η ΕΛΕΠΑΠ είναι οργανισμός ιδιωτικού δικαίου, ότι πρόκειται για ένα ιδιωτικό σχολείο. Ωστόσο μιλάμε για ένα αμιγώς δημόσιο σχολείο, που όπως πολλά σχολεία σε όλη την Ελλάδα αντιμετωπίζει σε έντονο βαθμό τρία βασικά προβλήματα.
Το πρώτο είναι το θέμα της στέγασής του : 29 μαθητές στο δημοτικό και πέντε στο νηπιαγωγείο μαζί με τα 17 άτομα του προσωπικού στεγάζονται σε ένα χώρο 220 περίπου τετραγωνικών μέτρων. Είναι χαρακτηριστικό από μαρτυρίες που τέθηκαν υπ’όψιν του ΑγρίνιοCulture.gr ότι υπάρχουν “δωμάτια” -γιατί δεν πρόκειται για αίθουσες- με εμβαδόν μόλις 4 ή 5 τετραγωνικά μέτρα, όπου καλούνται να λειτουργήσουν τρεις μαθητές στα αναπηρικά τους αμαξίδια και ένας εκπαιδευτικός. Και εκτός από το μέγεθος του χώρου υπάρχουν αρκετά προβλήματα, όσον αφορά το φυσικό φωτισμό και τον αερισμό του κτιρίου. Συνολικά λοιπόν μιλάμε για προβλήματα που καθιστούν ουσιαστικά -αν όχι ακατάλληλο- τουλάχιστον ανεπαρκή το χώρο και μάλιστα για ένα σχολείο της Ειδικής Αγωγής.
Δεύτερον το Ειδικό Δημοτικό Σχολείο «Μαρία Δημάδη» έχει σημαντικές ελλείψεις σε εξοπλισμό και υλικοτεχνική υποδομή, μέρος των οποίων είναι και τα αναπηρικά αμαξίδια, τα οποία είχε δανειστεί από την ΕΛΕΠΑΠ και μέχρι το τέλους του μήνα πρέπει να επιστραφούν. Το τρίτο κομβικό πρόβλημα είναι το έμφυχο δυναμικό και συγκεκριμένα το προσωπικό που αφορά την ιατρική/θεραπευτική φροντίδα των μαθητών. Αντί για τρεις φυσικοθεραπευτές, τρεις λογοθεραπευτές και τρεις εργοθεραπευτές, υπηρετούν στις ειδικότητες αυτές μόλις τρεις, ένας για κάθε ειδικότητα. Αυτές οι ελλείψεις κάνουν ουσιαστικά περισσότερο από επιτακτική την ανάγκη των μαθητών να αναζητούν τις υπηρεσίες αποκατάστασης που προσφέρει η ΕΛΕΠΑΠ.
Και εδώ ακριβώς είναι που το τελευταίο διάστημα έχουν δημιουργηθεί σημαντικά προβλήματα. Και αυτό γιατί τα παιδιά αυτά με τις κινητικές αναπηρίες και αναπτυξιακές δυσκολίες -υπάρχουν και περιπτώσεις παιδιών για βαριές αναπηρίες (τετραπληγία)- έχουν ανάγκη τόσο από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που τους προσφέρει το σχολείο και τα βοηθά εκτός από γνώσεις, να αποκτήσουν δεξιότητες, αλλά και να κοινωνικοποιούνται μέσα στο περιβάλλον του σχολείου, όσο και από υπηρεσίες αποκατάστασης (θεραπείες). Μετά όμως από τη μετακόμιση της ΕΛΕΠΑΠ στο νέο της κτίριο, που κατασκευάστηκε μέσω του ΕΣΠΑ σε οικόπεδο που παραχωρήθηκε από το δήμο Αγρινίου και στο οποίο τελικά δεν προβλέφθηκε χώρος για τη στέγαση του δημόσιου ειδικού σχολείου (δημοτικό – νηπιαγωγείο), αν και προβλέπονταν ως όρος της παραχώρησης του οικοπέδου, γονείς και μαθητές εκ των πραγμάτων μπαίνουν στην ταλαιπωρία περισσότερων μετακινήσεων με ό,τι αυτό συνεπάγεται για παιδιά με κινητικές αναπηρίες, αλλά κυρίως σε ένα δίλλημμα, που σε καμία περίπτωση δεν τους αξίζει, δηλαδή να “διαλέξουν” κατά κάποιο τρόπο ανάμεσα στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του σχολείου και στις υπηρεσίες αποκατάστασης της ΕΛΕΠΑΠ. Και αυτό γιατί βάσει νόμου η φοίτηση είναι υποχρεωτική και δεν μπορούν να απουσιάσουν οι μαθητές από το σχολείο για λόγους ιατρικής/θεραπευτικής υποστήριξης, παρά μόνο αν αυτή βεβαιώνεται και υλοποιείται από δημόσιο φορέα. Όμως η ΕΛΕΠΑΠ είναι ιδιωτικός φορέας…
Όπως εύκολα καταλαβαίνει ο καθένας ο κύριος όγκος των προβλημάτων αυτών δεν θα υφίσταντο, αν είχε προβλεφθεί χώρος και για το Ειδικό Σχολείο στο νέο κτίριο της ΕΛΕΠΑΠ. Το γιατί δεν συνέβη αυτό παρά το γεγονός ότι στην απόφαση (δείτε την εδώ) παραχώρησης του οικοπέδου στην ΕΛΕΠΑΠ -που ελήφθη το 2008- ήταν ρητός όρος της παραχώρησης η στέγαση του Δημόσιου Νηπιαγωγείου και Δημοτικού Σχολείου, είναι κάτι που κάποια στιγμή πρέπει να απαντηθεί στο δημοτικό συμβούλιο Αγρινίου. Σημειωτέον ότι ο δήμαρχος Αγρινίου Γ. Παπαναστασίου έκανε λόγο για τραγικά λάθη από την προηγούμενη δημοτική αρχή στην συζήτηση που έγινε στο δημοτικό συμβούλιο. Μια λύση που ζητείται από το προσωπικό του σχολείου και τους γονείς μέχρι την κατασκευή ενός κατάλληλου χώρου για τη στέγαση του σχολείου είναι να παραχωρηθεί και ο υπόλοιπος χώρος του κτιρίου που άδειασε μετά την αποχώρηση της ΕΛΕΠΑΠ. Σχετικό αίτημα έχει φτάσει στην 6ηΥΠΕ από τον Σεπτέμβριο του 2015 και σύμφωνα όπως πληροφορείται το ΑγρίνιοCulture.gr υπάρχει προφορικά θετική γνώμη για το αίτημα, όμως μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει κάτι επί του πρακτέου… Αναφορικά με τα αναπηρικά αμαξίδια, που μέχρι το τέλος του μήνα θα επιστραφούν στην ΕΛΕΠΑΠ, ο δήμος Αγρινίου φαίνεται ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο υψηλό τους κόστος (4.000 έως 7.000 ευρώ το καθένα ανάλογα με τον τύπο), ενώ δεν είναι καθόλου βέβαιο, αν θα κρίνονταν νόμιμη μια τέτοια δαπάνη από τον Επίτροπο του Ε.Σ. Πάντως σύμφωνα με τον αρμόδιο αντιδήμαρχο θα υπάρξει συνεννόηση με την αρμόδια Γ.Γ. Ειδικής Αγωγής του Υπουργείου Παιδείας για να βρεθεί κάποια λύση.
Δυστυχώς το συμπέρασμα της υπόθεσης είναι προφανές και αρκετά οδυνηρό. Μια υπόθεση -η κατασκευή του κτιρίου της ΕΛΕΠΑΠ- που θα έπρεπε να επιλύσει προβλήματα, τελικά μάλλον δημιούργησε περισσότερα, από τη στιγμή που για κάποιον αδιευκρίνιστο από τους αρμοδίους λόγο, η δημόσια περιουσία -το οικόπεδο του δήμου Αγρινίου και τα χρήματα του ΕΣΠΑ- χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά υπέρ ενός ιδιωτικού φορέα, αφήνοντας στην κυριολεξία απ΄έξω το δημόσιο σχολείο. Το παρήγορο ίσως είναι πως εκεί που ένα δημόσιο σχολείο αναγκάζεται να λειτουργεί κάτω από συνθήκες που δεν περιποιούν τιμή για κανέναν μας και εξωθείται σε εκκλήσεις για χορηγίες ή στην επαιτεία θα μπορούσε να πει κάποιος, υπάρχουν άνθρωποι που επιδεικνύουν ανυστερόβουλη αλληλεγγύη: χθες δύο συμπολίτες προσέφεραν στο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο «Μαρία Δημάδη» δύο αναπηρικά αμαξίδια.
Δημήτρης Παπαδάκης
