Ο Γιάννης Σαμψαλάκης που πρωταγωνιστεί στο «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» του William Shakespeare που ανεβαίνει στις 16 και 17/12 στο Μικρό Θέατρο Αγρινίου μιλά για την παράσταση και την άκρως επιτυχημένη έως τώρα περιοδεία της.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας».
Θέλαμε αρχικά να δουλέψουμε μια παράσταση που θα απευθυνόταν σε παιδιά. Με τον καιρό όμως η παράσταση έδειξε ότι δεν ήταν μόνο για τα παιδιά, καθώς έχει μεγάλη απήχηση και στους μεγάλους. Το Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας λοιπόν είναι ένα απ’ τα πιο πολυπαιγμένα έργα του Σαίξπηρ. Ο συγγραφέας ενώνει τρεις κόσμους. Τον κόσμο των ξωτικών, των μαστόρων και των ευγενών Αθηναίων , χρησιμοποιώντας έντονα στοιχεία παραμυθιού. Όταν λοιπόν επιλέξαμε το έργο, αποφασίσαμε να κάνουμε εμείς την μετάφραση και την διασκευή, μένοντας πάντα πιστοί στο πρωτότυπο. Προσπαθήσαμε, χρησιμοποιώντας ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα και τεχνικά μέσα, να ζωντανέψουμε αυτούς τους τρεις κόσμους και να πούμε την ιστορία μέσα από την δική μας ματιά, με εξωστρέφεια, χιούμορ και αμεσότητα. Το έργο έχει τουλάχιστον δεκαπέντε ρόλους που τους παίζουμε πέντε ηθοποιοί. πράγμα που έχει πολύ ενδιαφέρον για όλους μας, αλλά νομίζω και για το κοινό.
Στην παράστασή σας, στοιχεία παντομίμας, παραμυθιού και αυτοσχεδιασμού είναι εμφανή.
Τα έργα του Σαίξπηρ όπως είπα και παραπάνω είναι πολυπρόσωπα κι εδώ έχουμε να κάνουμε με πέντε ηθοποιούς πάνω στη σκηνή. Ο αυτοσχεδιασμός εντοπίζεται στο πώς πέντε άνθρωποι μπορούν ενσαρκώνοντας πολλούς χαρακτήρες και χωρίς μεγάλη μεταμφίεση να μεταφέρουν μια ιστορία. Με τα σώματά τους περνούν από τον έναν χαρακτήρα στον άλλον. Το ίδιο το έργο έχει στοιχεία παραμυθιού κι εμείς όσο το δυνατόν περισσότερο προσπαθούμε να τα διατηρήσουμε. Το στοιχείο του παραμυθιού ενισχύουν τα ξωτικά και ο κόσμος τους που λειτουργεί παράλληλα με τον κόσμο των ανθρώπων.
Πώς μπλέκεται ο σύγχρονος με τον παραμυθένιο κόσμο;
Είναι πολύ ωραίο το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν γύρω τους τα ξωτικά και δεν το καταλαβαίνουν. Για τα ξωτικά δεν είναι περίεργο ότι έχουν γύρω τους ανθρώπους. Σε αναλύσεις του κειμένου, υπάρχουν ορισμένοι που λένε ότι έχει να κάνει με το περιβάλλον και με το πώς οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σε αυτό και πώς δεν σέβονται τα στοιχεία της φύσης. Άλλοι πάλι μιλούν για μια ερωτική ιστορία με μπερδέματα. Ο Σαίξπηρ, πάντως, παίζει εδώ με τον κόσμο των θνητών και των ξωτικών.
Το Festival Internacional de Teatro Clásico de Almagro όπου έλαβε μερος η παράσταση, είναι μια πολιτιστική εκδήλωση που πραγματοποιείται σε ετήσια βάση και είναι αφιερωμένη στην θεατρική κληρονομιά. Με ποια κριτήρια επιλέχτηκε η δική σας παράσταση και πως ξεχώρισε και ταξίδεψε ως εκεί;
Νομίζω πως αυτό που κέντρισε το ενδιαφέρον της επιτροπής του Φεστιβάλ σε πρώτη φάση είναι η έντονη σωματικότητα της παράστασης, αν σκεφτεί κανείς οτι την παρακολούθησαν σε άλλη γλώσσα. Έπειτα νομίζω οι εναλλαγές των χαρακτήρων, οι μάσκες και όλα αυτά που είπαμε παραπάνω αποτέλεσαν σημαντικό παράγοντα στο να επιλεχθεί η παράστασή μας, καθότι είναι ένα φεστιβάλ κλασσικού θεάτρου αλλά οι παραστάσεις που συμμετέχουν έχουν όλες μία διαφορετική ματιά. Ήταν λοιπόν υπέροχη εμπειρία να παίξουμε την παράστασή μας στην Ισπανία. Είναι ελπιδοφόρο ότι ακούγεται μια ελληνική παράσταση ενώ πολλοί μπορεί να πιστεύουν πως αυτή την περίοδο στη χώρα μας δεν παράγουμε τέχνη.
Πείτε μας λίγα λόγια για τη θεατρική ομάδα και τους στόχους της;
Η δημιουργία μιας ομάδας, ήταν επιδίωξή μας από τότε που σπουδάζαμε και οι πέντε στην Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ. Απόφοιτοι των τελευταίων τεσσάρων ετών, αφού συμμετείχαμε σε παραστάσεις του ΚΘΒΕ και του ελεύθερου θεάτρου στη Θεσσαλονίκη, αποφασίσαμε να φτιάξουμε μία ομάδα για να πούμε την ιστορία μας μέσα από τις δικές μας παραστάσεις. Έτσι δημιουργήθηκε η Εταιρεία Θεάτρου Θέση το Σεπτέμβριο του 2015, η οποία αποτελείται από τους: Διαμαντή Αδαμαντίδη, Αχιλλέα Αναγνώστου, Μαρία Χάνου, Τρυφωνία Αγγελίδου και εμένα. Στόχος μας λοιπόν, είναι το ανέβασμα παραστάσεων μέσα από το προσωπικό μας βλέμμα, βασιζόμενοι σχεδόν αποκλειστικά στις δυνατότητες μας και στο κείμενο, χρησιμοποιώντας μόνο τα απαραίτητα σκηνικά αντικείμενα. Η φωνή, το σώμα και η φαντασία είναι τα εργαλεία για να πούμε την ιστορία μας.
