Η είδηση στα τέλη της περασμένης εβδομάδας αρχικά πέρασε στα “ψιλά” καθώς είχε αντιμετωπισθεί σαν μία παρατήρηση του κ. Ντράγκι σε δύο ομοεθνείς του βουλευτές.
Όμως αν και η αφορμή ήταν οι Ιταλοί βουλευτές το μήνυμα αφορούσε όλες τις υπερχρεωμένες εξωτερικά και εσωτερικά (στο ευρωπαϊκό σύστημα κεντρικών τραπεζών) χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο κ. Ντράγκι διευκρίνισε ότι “σε περίπτωση που μία χώρα εγκαταλείψει το ευρω-σύστημα, η κεντρική της τράπεζα θα πρέπει να αποπληρώσει όλες της τις υποχρεώσεις απέναντι στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα…”. Και αν για την Ιταλία το ποσό αυτό αναφέρεται σε κάτι περισσότερο από 380 δισ. ευρώ για την Ελλάδα το 2016 έκλεισε με μία μέση ετήσια τιμή που ξεπερνά ελαφρά το τεράστιο ποσό των 96 δισ. ευρώ!
Περί τίνος πρόκειται και γιατί δεν αναφέρεται το ποσό αυτό στις “γνωστές” υποχρεώσεις; Όπως αναφέρεται στην σχετική σελίδα της ΤτΕ στο σύστημα Target2 όπου καταγράφονται όλες οι πληρωμές και ο δανεισμός μεταξύ των κεντρικών τραπεζών στο ευρωπαϊκό σύστημα κεντρικών τραπεζών, η Ελλάδα μέσω της ΤτΕ εμφανίζεται “χρεωμένη” (όπως και άλλες χώρες της Ευρωζώνης) σε μέσες ετήσιες τιμές το 2016 περί τα 96 δισ. ευρώ. Βέβαια όπως τονίζεται από την ΤτΕ στα συγκεκριμένα στοιχεία τα περιοδικά υπόλοιπα των λογαριασμών στο Target 2 “παρέχουν μόνο ενδεικτική πληροφόρηση” καθώς το Target 2 είναι το σύστημα πληρωμών του Ευρωσυστήματος μέσω του οποίου πραγματοποιείται “σε συνεχή χρόνο ο ακαθάριστος και αμετάκλητος διακανονισμός των πληρωμών σε ευρώ…”. Με άλλα λόγια υφίσταται συνεχώς αλλαγές.
Στην πραγματικότητα ο δανεισμός αυτός, παρ’ ότι εμφανίζεται να προέρχεται συνολικά από το ευρωσύστημα, εν τούτοις στις αναλυτικές καταστάσεις της ΕΚΤ αποτυπώνεται ως σημείο προέλευσής του η Φρανκφούρτη και δεi η έδρα της Bundesbank…Η διευκρίνιση κατά συνέπεια προς τους Ιταλούς, τους Έλληνες κ.λ.π. από τον πρόεδρο της ΕΚΤ, ήταν οτι ακόμα και αν η Ιταλία ή η Ελλάδα ή άλλη χώρα επιλέξει την έξοδο από το ευρώ, τα χρέη αυτά θα αποπληρωθούν προς το Βερολίνο από την χώρα που βρίσκεται με το συγκεκριμένο “υπόλοιπο” στο ακέραιο… Μέσα σ’ αυτά βέβαια είναι βασικά οι υποχρεώσεις των τραπεζών προς το ευρωσύστημα.
Το αίνιγμα και οι προσδοκίες για το QE
Σε ένα άλλο δυνάμει χρηματοδοτικό “μέτωπο” από την ΕΚΤ, αυτό που αφορά στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, στο επιτελείο του κ. Τσακαλώτου εδώ και λίγο καιρό επικρατεί η εκτίμηση οτι οι προσδοκίες για την ένταξη της Ελλάδας στο QE είναι κάτι στο οποίο επενδύθηκαν περισσότερες ελπίδες από όσες πραγματικά θα έπρεπε… Και όχι άδικα καθώς από την μία πλευρά μία συμφωνία για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους με τρόπο που να ικανοποιεί την ΕΚΤ, για να εντάξει την Ελλάδας σ’ αυτό, φαίνεται εξαιρετικά δύσκολη, ενώ από την άλλη το ενδεχόμενο η ΕΚΤ να επισπεύσει το τέλος του προγράμματος έχει επανέλθει στο προσκήνιο. Από την πλευρά της Κομισιόν το ενδεχόμενο αυτό δεν αποκλείεται, αλλά ταυτόχρονα αξιολογείται ως κάτι που δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να συγκεντρώσει αυτή την στιγμή την προσοχή των διαπραγματευτών… Η αλήθεια όμως είναι κάπως διαφορετική.
Τα μεσοπρόθεσμα μέτρα παρέμβασης στο χρέος είναι βασικός παράγοντας τόσο για τις τελικές αποφάσεις της ΕΚΤ όσο και του ΔΝΤ το οποίο μέσα στην εβδομάδα (Eurogroup) θα ενημερώσει συνολικά το Eurogroup για την κατάσταση του χρέους στην Ευρώπη, μαζί και για την Ελλάδα (Εκθεση άρθρου ΙV). Στην συζήτηση που θα γίνει για την Έκθεση, η ενδεχόμενη δέσμευση της Ευρωζώνης οσο αφορά το περιεχόμενο των μεσοπρόθεσμων μέτρων υποχρεώνει το ΔΝΤ να τα αξιολογήσει και να τα “τιμολογήσει” στην συγγραφή της τελικής της μορφής και να τα συνυπολογίσει όταν την καταθέσει στο ΔΣ του Ταμείου. Με άλλα λόγια να ανοίξει τον δρόμο επιστροφής με χρηματοδοτική συμμετοχή στο πρόγραμμα.
Από την πλευρά της Ευρωζώνης όμως τόσο το Βερολίνο όσο και άλλοι δεν δέχονται προς το παρόν να δώσουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις για το συγκεκριμένο περιεχόμενο των μέτρων. Προς το παρόν τουλάχιστον και μέχρι να καταθέσει η Ελλάδα τα συγκεκριμένα “μέτρα” που έχει απαιτήσει το ΔΝΤ… Ένας διαπραγματευτικός “φαύλος κύκλος” που κατά πως φαίνεται μέχρι την τελευταία στιγμή θα κρατάει τα “μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος” σαν το τελευταίο χαρτί που θα μπορούσαν να τραβήξουν από την τράπουλα οι συμμετέχοντες στην διαπραγμάτευση. Αλλά μπορεί επίσης αυτό το “χαρτί” να μη τραβηχτεί από κανένα, ή να τραβηχτεί όταν ήδη η παρτίδα του QE θα έχει χαθεί…
πηγή : capital.gr
