Το ασφαλιστικό είναι οι σάρκες του μέλλοντος που αδηφάγα καταναλώνουμε

Toυ Δημήτρη Παπαδάκη

Διαβάζω στο διαδίκτυο τον εξής τίτλο δημοσιεύματος “Ανοίγει η πόρτα στη σύνταξη για 150.000 50άρηδες”. Και εν είδει υπότιτλου την εξής φράση: “Η επόμενη 5ετία, μέχρι και το 2021, είναι η τελευταία ευκαιρία για όσους επιθυμούν να αποχωρήσουν σε ηλικίες κάτω των 62”.

Και πραγματικά απορώ, γιατί επτά χρόνια μετά τη χρεοκοπία της χώρας, συνεχίζεται το ίδιο έγκλημα… Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στη διαχείρισης της κρίσης που ξέσπασε από το 2009-2010 και μετά. Στρατιές εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αφού τους δίνεται το περιθώριο, οδηγηούνται στην πρόωρη σύνταξη -έστω κι αν αυτή είναι μειωμένη- και συμπληρώνουν το εισόδημά τους στο μεγάλο “μαξιλάρι” της παραοικονομίας. Δυστυχώς το έγκλημα συνεχίζεται από τις κυβερνήσεις των μνημονίων παρά το γεγονός ότι οι προειδοποιήσεις είναι ουκ ολίγες. Το δημογραφικό πρόβλημα, συνεπικουρούμενο από τη μη πάταξη της παραοικονομίας και της αδήλωτης εργασίας, όταν μάλιστα οι ελαστικές σχέσεις απασχόλησης έχουν καβαντζάρει τις θέσεις πλήρους απασχόλησης, οδηγούν σε εκτροχιασμό το ασφαλιστικό σύστημα. Και τον εκτροχιασμό αυτό τον επιτείνει το δημογραφικό πρόβλημα.

Οι στατιστικές εκτιμήσεις είναι σαφής : το καλύτερο σενάριο κάνει λόγο για δέκα εκατομμύρια Ελληνες το 2050 και το χειρότερο για οκτώ εκατομμύρια. H συνεχής μείωση του πληθυσμού σημαίνει υπό τις παρούσες συνθήκες κάτι πολύ απλό και εξόφθαλμο : κάθε γενιά θα παίρνει χαμηλότερες συντάξεις ή θα βγαίνει αργότερα στη σύνταξη ή και τα δύο. Η Ελλάδα γερνά και η οικονομία πεθαίνει! Τόσο απλά. Κι όμως οι κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα συνεχίζουν να μιλάνε για αλληλεγγύη γενεών, όπως μιλούσαν όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Παραμυθιάζονταν τότε ο κόσμος και αδιαφορούσε για αυτό που έρχονταν, ενώ ταυτόχρονα κανείς δεν ασχολούνταν με τα οικονομικά εγκλήματα που γίνονταν στα ασφαλιστικά ταμεία. Έτσι όταν η χώρα χρεοκόπησε το πρόβλημα έσκασε, αλλά και πάλι κανενός το αυτί δεν ίδρυσε. Το χάϊδεμα αυτιών συνεχίζεται και η αλληλεγγύη των γενεών μεταφράστηκε σε πάνω από 300.000 νέου ανθρώπους που μετανάστευσαν στο εξωτερικό.