Του Δημήτρη Παπαδάκη
Ποιος πρέπει να σηκώνει τη σημαία; Για τεχνικούς λόγους, όπως είναι φυσικό τη σημαία, του σχολείου ένας θα πρέπει να τη σηκώσει στη παρέλαση. Και εδώ είναι το πρόβλημα, αν θα τη σηκώνει ο άριστος ή ο τυχερός της κλήρωσης. Θα μπορούσε βέβαια όλοι οι παρελαύνοντες να κρατούν και από μία σημαία, όπως συμβαίνει σε διάφορα καθεστώτα. Θα ήταν μια κάποια λύση… Αλλά εδώ προσποιούμαστε ότι δεν είμαστε καθεστώς, αλλά χώρα δυτικού τύπου.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως η κυβέρνηση σε ό,τι δεν της επιβάλλει το μνημόνιο που τη διατηρεί στην εξουσία είναι αριστερή και ως αριστερή ο στόχος της είναι η συμπίεση του ανθρώπου προς τα κάτω. Είτε σε επίπεδο παιδείας, είτε σε επίπεδο οικονομικό. Θα μπορούσε η κυβέρνηση αν ήθελε να προάγει την αριστεία και να δώσει κίνητρα στα παιδιά να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους να εφαρμόσει ανάλογες πολιτικές στο σχολείο, πέρα από το ζήτημα της σημαίας. Δεν το έχει κάνει όμως! Απεναντίας μείωσε τα εξεταζόμενα μαθήματα στο Γυμνάσιο, αποδεικνύοντας πως ακόμη και η έννοια αξιολόγηση της είναι ξένη.
Εξίσου τραγικός όμως είναι και ο παροξυσμός πολλών υπέρ της αριστείας. Είναι δε κωμικοτραγικό να βλέπεις ανθρώπους, που ουδέποτε εναντιώθηκαν στα κουσούρια που απέκτησε το εκπαιδευτικό σύστημα στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης και τα οποία εχθρεύονταν την αριστεία, τώρα να έχουν πάθει ένα ξαφνικό έρωτα με την αριστεία. Βεβαίως δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει στα σχολεία. Και παρότι καμώνονται τους υπέρμαχους της αριστείας, είτε δεν έχουν καν καταλάβει ότι στο σχολείο σήμερα είναι πιο εύκολο να αποφοιτήσεις από το να μάθεις, είτε το αποσιωπούν.
Σταδιακά η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης αντικατέστησε όλα τα πρότυπα της κοινωνίας. Μαγκιά στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης έγινε η ανεντιμότητα, η προσπάθεια να καταφέρεις τους σκοπούς σου με την ήσσονα προσπάθεια. Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης ο άριστος ή αυτός που πήγαινε με το σταυρό στο χέρι ήταν ο μαλάκας ή για να είμαι πιο ευπρεπής, το θύμα! Έτσι δομήθηκε η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Στο δημόσιο με τις κλαδικές, με τους συμβασιούχους “από το παράθυρο” χωρίς ΑΣΕΠ. Στο ιδιωτικό τομέα με τους αεριτζήδες που έκαναν μπίζνες με το δημόσιο “λαδώνοντας” τα απαρραίτητα γρανάζια.
Για όσους πιστεύουν στη σημαία, όπως πίστευαν αυτοί που έδωσαν το αίμα τους για την πατρίδα, δεν χρειάζεται να σηκώσουν τη σημαία ή να την επιδείξουν. Καθημερινά τη σημαία σηκώνουν πολλοί. Είναι ο μαθητής και ο φοιτητής που ενδιαφέρεται να μάθει γράμματα και τα μαθαίνει με την αξία του και όχι γιατί “έγλυφε” τον καθηγητή για να τον πάρει στο μεταπτυχιακό. Είναι ο ευσυνήδειτος καθηγητής που κάνει καλά τη δουλειά του στο σχολείο και αρνείται να κάνει το απόγευμα ιδιαίτερα. Είναι ο γιατρός που σώζει ζωές και δεν παίρνει “φακελάκια”. Είναι η μάνα – αρχηγός μονογονεϊκής οικογένειας, που θα ψάξει να βρει μεροκάματο, που θα πάει να καθαρίσει τα ξένα σπίτια και δεν θα μπαινοβγαίνει στα γραφεία της νομαρχιακής του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος για να ανταλλάξει την ψήφο της με κάποια θεσούλα. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, αλλά οι άλλοι είναι περισσότεροι. Και αυτό είναι το πρόβλημα.
