Με αφορμή την αύξηση του ωραρίου στις σχολικές καθαρίστριες που εργάζονται στο δήμου Αγρινίου με σχέση εργασίας ΙΔΑΧ, είδαμε να γίνεται μία συζήτηση για την δόξα της συγκεκριμένης απόφασης.
Τον πιάσαν τα αριστερά του, τα σοσιαλιστικά του τον γαλάζιο δήμαρχο Αγρινίου και είπε να κλέψει λίγο από τη δόξα κυρίως της Κυβέρνησης που άλλαξε το νομοθετικό πλαίσιο και εν τέλει διευκόλυνε την εν λόγω απόφαση. Εν μέρει είχε και ένα δίκιο, γιατί ο δήμος είναι αυτός που επιβαρύνει τις μισθολογικές του δαπάνες και μίλησε για τζάμπα μάγκες, λέγοντας ότι το κράτος έπρεπε να δίνει και τους ανάλογους πόρους όταν δίνει τέτοιες δυνατότητες στους δήμους. Από την πλευρά του ο σύμβουλος της “Ανατροπής Τώρα” Λ. Διονυσόπουλος έκανε την προβοκατόρικη κατά κάποιο τρόπο ερώτηση για το αν η απόφαση αυτή για την αύξηση του ωραρίου θα μπορούσε να παρθεί και από την προηγούμενη δημοτική αρχή ή τώρα αυτό έγινε εφικτό από την νομοθετική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης. Το παραδέχθηκε και ο ίδιος αργότερα πως ήθελε να κλέψει λίγο από τη δόξα του δημάρχου και να την απονείμει στην κυβέρνηση. Μέχρι που ήρθε ο Π. Αντωνάκος από τη Λαϊκή Συσπείρωση να σχολιάσει ότι αποσιωπάται ο αγώνας των εργαζομένων και να πει πως “δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί στον διαμοιρασμό των “ιματίων”… αν οφείλεται στη κυβέρνηση που υποτίθεται πως έδωσε μια δυνατότητα νομοθετική ή αν οφείλεται στη χρηστή οικονομική διαχείριση του δήμου, πάνω στις πλάτες αυτών των ανθρώπων αποσιωπάται ο αγώνας τους και καυχιόμαστε ότι κάποιους εργαζόμενους από τρεισήμισι ώρες τους κάναμε με τέσσερις, θα νόμιζε κανείς ότι έγινε κάποια επανάσταση σε συνθήκες πλήρους απασχόλησης…”
