Το 3ο Γενικό Λύκειο Αγρινίου σας προσκαλεί στη θεατρική παράσταση “Η Βεγγέρα” του Ηλία Καπετανάκη που θα πραγματοποιηθεί στο Δη.Πε.Θε Αγρινίου την Τρίτη 27 Μαρτίου στις 8 μ.μ.
Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαίτερα.
Η Βεγγέρα Ηθογραφία εις μιαν πράξιν (1894)
Τa πρόσωπα του έργου – διανομή
Κύριος Νερουλός: Γιώργος Αλεξάς (Α3)
Ελένη, σύζυγος του κ. Νερουλού: Όλγα Ζιόβα (Α3)
Κατίνα (ώριμος γάμου), τέκνον του κ. Νερουλού: Ειρήνη Ιωάννου (Α3)
Μαρίκα (ώριμος γάμου), τέκνον του κ. Νερουλού: Παναγιώτα Παντολέινα (Α2)
Πίπης, δεκαετές τέκνον του κ. Νερουλού: Σίσσυ Νικολάου (Α5)
Φρόσω, ανεψιά του κ. Νερουλού: Άννα Καλαντζή (Β2)
Δημήτρω, υπηρέτρια: Σάρα Πίσσα (Α6)
Κύριος Στενός: Δημήτρης Κότσαλης (Α1)
Κυρία Στενού: Γεωργία Μαρίτσα (Α5)
Νίκος, ανεψιός του κ. Στενού: Κωνσταντίνος Αναστασίου (Β1)
Τεχνική υποστήριξη: Γιώργος Γαλάνης (Γ1)
Επιμέλεια Παράστασης:Βενετία Δημοβασίλη, Γεωργία Καψάλη, Χρήστος Λύγδας
Θεατρική Εμψύχωση: Άννα Ψάρρη
Λίγα λόγια για το έργο
…Αυτό το λαμπρό εξωφρενικό μονόπρακτο του Καπετανάκη διαθέτει θεατρική ενέργεια που είναι ικανή να εξηγεί την αντοχή του σε καινούργιες εποχές Για την εποχή που γράφτηκε (1894) περιέχει παράδοξα δραματουργικά στοιχεία και μια θεατρική «σκέψη», που μας κάνουν ακόμα και σήμερα εντύπωση. Συλλογίζεται κανείς ότι αν ο συγγραφέας αυτός δεν είχε περίεργα σιγήσει στον καιρό του, ίσως να ήταν σήμερα πιο πλούσια η θεατρική μας παρουσία. Λέω «σιγήσει», γιατί εκτός από τον Γενικό Γραμματέα, Το Γεύμα Του Πάπη, την Βεγγέρα και μία επιθεώρηση που έγραψε με τον Ν. Ι. Λάσκαρη, δεν άφησε τίποτε άλλο στο θέατρο. Εκείνο πάντως που μας κάνει εντύπωση στην Βεγγέρα είναι ότι, πέρα από τον δριμύ διάλογο και το νεύρο της θεατρικής σύνθεσης, υπάρχουν σαφέστατες προϋπερρεαλιστικές νύξεις, που δεν διστάζουν να μας μεταφέρουν στον χώρο του παραλόγου. Και ο λόγος και η ηθογράφηση και η δράση του έργου αυτού κάνουν τον Καπετανάκη έναν παράξενα πρόωρο για εκείνη την εποχή εικονοκλάστη.
Η γελοία σύμβαση της καθημερινής επικοινωνίας, η κοινωνική υποκρισία, το επίχρισμα του καθωσπρεπισμού, η κοσμική φλυαρία, η φάρσα της συνυπάρξεως, η γλωσσική ασυνεννοησία, οι νευροσπαστικοί χαρακτήρες, οι σχιζοφρενικές εκρήξεις, δίνουν ευκαιρία να σαρκασθεί μία τυπική οικογενειακή συναναστροφή, που η κωμωδία της καταλήγει σε μία έκρηξη του τύπου μπλόου-απ αποκαλύπτοντας ένα δράμα αναγνώρισης που ενεδρεύει. Όλα αυτά εκπέμπονται σε καταιγιστικά σήματα μεσ’ από μία γλώσσα σπάνιας θεατρικότητας. Στο τέλος της Βεγγέρας η σπαρακτική κραυγή του μικρού ζιζάνιου, του Πίπη «σκιάζουμαι…σκιάζουμαι» διαλύει αιφνιδιαστικά την ιλαρότητα…
Τ. Λιγνάδης, (Εφ.Καθημερινή)
Τα πρόσωπα που εμφανίζονται στη «Βεγγέρα» είναι φιλήσυχα ανθρωπάκια της διπλανής πόρτας, αναγνωρίσιμοι όσο και γνώριμοι χαρακτήρες της αστικής ζωής που αναπνέουν μέσα από τη συναναστροφή με τους ομοίους τους. Σε μια τέτοια επί σκοπώ συνάντηση, ο Καπετανάκης επισημαίνει τον κύκλο της ασημαντότητας, την ανόητη επικοινωνία, την άσκοπη (αλλά απαράβατη) τήρηση του πρωτοκόλλου καλής συμπεριφοράς. Σε μια τυπική βεγγέρα εγγράφονται τα ιδανικά του έθνους και ο παραλογισμός του, η έπαρση και η κομπορρημοσύνη του, η αρμόζουσα συμπεριφορά και η φαυλότητά του. Χωρίς αμφιβολία ο Καπετανάκης ξεγυμνώνει ανελέητα την υποκρισία της αστικής τάξης, το κάνει όμως αυτό με το γάντι· για τα μέτρα της εποχής το κάνει σχεδόν διακριτικά, αφήνει τους αστούς να εκτεθούν από μόνοι τους.
Γ. Ιωαννίδης, (Εφ. Ελευθεροτυπία)
