Όταν στις αρχές Ιανουαρίου ξεκινούσαν οι εμβολιασμοί κατά του κορανιού το πρόβλημα ήταν το γεγονός ότι ήταν λίγα τα διαθέσιμα εμβόλια. Όμως υπήρχαν και φωνές που έλεγαν ότι κάποια στιγμή η διαθεσιμότητα των εμβολίων θα αποκατασταθεί και πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να προχωρήσουμε το εμβολιαστικό πρόγραμμα με γρήγορο ρυθμό.
Αυτές οι φωνές δεν ακούγονταν όσο θα έπρεπε εκείνη την εποχή και έτσι φτάσαμε σήμερα στο πρόβλημα. Δεν φτάνει δηλαδή που τα νοσοκομεία σε μεγάλο βαθμό έγιναν μονοθεματικά τώρα γίνονται εμβολιαστικά κέντρα. Υπάρχει κυβέρνηση στη μεταπολίτευση που δεν «έκλαψε» για την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας; Όλοι κλάψανε αλλά κανένας δεν μπόρεσε να δώσει ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Γιατί, ένας πολύ μεγάλος όγκος προβλημάτων υγείας μπορούν και πρέπει να αντιμετωπίζονται σε πρωτοβάθμιο επίπεδο και να μην μεταφέρονται όλα στα νοσοκομεία. Αυτός είναι ένας διαχρονικός κανόνας για τα συστήματα υγείας ανεξαρτήτως αν βιώνουμε εποχές πανδημίας ή όχι. Όμως οι δομές της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας σε μεγάλο βαθμό τα προηγούμενα χρόνια λειτούργησαν κατά βάση ως κέντρα συνταγογράφησης και σε ελάχιστες περιπτώσεις, όπου τύχαινε να υπάρχει κάποια δομή με σχετικά καλή στελέχωσή ή να υπάρχει ένα καλό team γιατρών, που έκανε τη δουλειά του και δεν μετέθετε το πρόβλημα στο νοσοκομείο.
Αμέσως μετά το Πάσχα μένει να δούμε αν τελικά τα νοσοκομεία Αγρινίου και Μεσολογγίου θα μετατραπούν σε εμβολιαστικά κέντρα σε βάρος των υπολοίπων υπηρεσιών που θα πρέπει να προσφέρουν. Κάποια στιγμή όμως οφείλουν όλοι, όχι απλά να το καταλάβουν αλλά και και να το κάνουν πράξη ότι ο εμβολιασμός είναι έργο αποκλειστικά της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας.
