Συζητώντας με φίλους χθες πίνοντας ένα χαλαρό ποτάκι κάναμε μια σύγκριση στο Αγρίνιο του χθες και το Αγρίνιο του σήμερα.
Είναι αρκετές οι αλλαγές σε σχέση με το παρελθόν και το πρόσημο είναι θετικό… Πρώτον υπάρχει νέος κόσμος (και από την δικιά μου την γενιά του 83 έχουν επιστρέψει σχεδόν όλοι) ο οποίος είχε πάει να σπουδάσει, να δουλέψει, να δοκιμάσει την τύχη του σε άλλες πόλεις του εσωτερικού και του εξωτερικού και γύρισε στα πάτρια εδάφη.
Υπάρχει κόσμος που κυκλοφορεί έξω τις καθημερινές σε σχέση με παλαιότερα που το Αγρίνιο έμοιαζε με άδεια πόλη της Άγριας Δύσης μετά τις 10 το βράδυ… Υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις για την έξοδο μας-πέρα από το κλασσικό- καφέ τσιγάρο. 1) Κινηματογραφική λέσχη, κάθε δεύτερη Τρίτη και Τετάρτη υπάρχουν προβολές στο Δημοτικό Θέατρο και με τιμή εισιτηρίου 3 ευρώ… ( σήμερα προβάλλεται η ταινία «Η Λεωφόρος της Δύσης» όπου κλείνει το αφιέρωμα στον Μπίλι Γουάιλντερ παρεπιμπτόντως)… 2) Διάφορα events σε cafe, από συναυλίες έως διοργανώσεις χορού και από dj sets με ενδιαφέρουσες μουσικές μέχρι bar theater. 3) Ενασχόληση με διάφορες εποικοδομητικές δραστηριότητες όπως μαθήματα κεραμικής ,θεάτρου , φωτογραφίας , χορού (παραδοσιακών και σύγχρονων) κλπ. 4) Συναυλίες. Συναυλίες με ονόματα που καλύπτουν σχεδόν όλα τα μουσικά ακούσματα (ως και τον Louisiana Red θαυμάσαμε πέρυσι , το jazz φεστιβάλ του Σεπτεμβρίου, φέτος τους Godfathers κ.ο.κ). Αυτά είναι κάποια ενδεικτικά σημεία που ενδιαφέρουν εμένα. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλες διέξοδοι (μην ξεχνάμε και τον Παναιτωλικό μας που είναι στην Super League) ανάλογα με τα γούστα τους καθενός.
Εντάξει, καταλαβαίνω πως έχουμε πολλή δουλειά ακόμα σαν πόλη, σαν κόσμος, σαν αστικό περιβάλλον και τα πράγματα τα παρουσίασα λίγο πιο «ονειρικά» απ ότι είναι στην πραγματικότητα, αλλά απ την φύση μου είμαι think positive άνθρωπος. Όμως αντί να κατηγορούμε την πόλη για τις όποιες ελλείψεις ας αναλογιστεί ο καθένας μας τι κάνουμε για να προχωρήσουν προς τα μπρος τα πράγματα… Γιατί η πόλη είμαστε εμείς… Κι ας νοιώθουμε πολλές φορές μειοψηφία… Κι ας νοιώθουμε παρείσακτοι στον ίδιο μας τον τόπο (όπως έλεγαν κι οι T.X.C.)…
Γεώργιος Κ.
