Υπάρχει ελπίδα

Μήνυμα στο κινητό μου πρωί Δευτέρας. «Είμαστε στο Ιασώ από το βράδυ. Γεννάμε!» Ήταν η πρώτη φορά που στεναχωρήθηκα που δεν ζω πια στην Αθήνα και λείπω από κάτι τέτοια.

Η μέρα μου λοιπόν ξεκίνησε διαφορετικά. Ένιωσα την υποχρέωση να βάλω τα καλά μου και κυρίως το καλό μου πρόσωπο. Δεν μου επέτρεπα να σκεφτώ τίποτα αρνητικό. «Όλα θα πάνε καλά». Πρέπει να την πείσω πως είναι ωραία εδώ, σ’ αυτόν τον θαυμαστό κόσμο.

Σε λιγάκι συνειδητοποίησα πως αυτό που πάσχιζα να κάνω εγώ το είχε καταφέρει εκείνη με τον ερχομό της, και χωρίς καν να την έχω γνωρίσει. Φανταζόμουν το πρώτο της κλάμα που σηματοδότησε το πέρασμά της από την εσωτερική ζωή στην εξωτερική. Την αγωνία της πια για να φάει, να ζεσταθεί κι ένα σωρό άλλα που μέσα στη μήτρα ήταν δεδομένα.

Είναι ανυπεράσπιστη κι αυτό ακριβώς κάνει τους γύρω της δυνατούς. Η ζωή της δίνει νόημα. Ένα μικρό πλάσμα σβήνει μονομιάς κάθε φόβο. Ό,τι μπορεί να σε απασχολούσε πριν ακούσεις αυτό το κλάμα, τώρα φαίνεται μικρό και μακρινό. Ένα μωρό δίνει ελπίδα και θάρρος για να συνεχίσεις. Θα κάνεις τα πάντα και δεν σου επιτρέπεται να τα παρατήσεις. Δεν χωράνε αναβολές και δειλίες.

Θάλαμοι ονείρων. Έτσι θα έπρεπε να λέγονται τα δωμάτια των μαιευτηρίων. Εκεί τα όνειρα γίνονται με τα μάτια ορθάνοιχτα και επιβάλλονται. Η επίσκεψή μας κρίνεται υποχρεωτική.
Προς παραδειγματισμόν.

Καλώς όρισες μπουμπού

Υ.Γ. Θέλω να θυμίσω κάτι ξεχασμένους στίχους

Υπερασπίσου το παιδί
Γιατί αν γλιτώσει το παιδί,
Υπάρχει ελπίδα

Ηρώ Κ.