Γράφει ο Γεώργιος Κ. (giorgos@agrinioculture.gr)
“…τώρα πλέον εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει και πολύ αισιοδοξία στον αέρα. Υπάρχει μια ενέργεια και μια ανησυχία που πλανιέται για το τι θα γίνει. Όχι τόσο σε διεθνές και ευρωπαικό επίπεδο, όχι στο εκβιαστικό ψευτοδίλλημα ευρώ ή δραχμή αλλά στην καθημερινότητά μας.
Προσωπικά σηκώνομαι κάθε πρωί με ένα άγχος μια ανησυχία και δεν ευχαριστιέμαι την μέρα μου. Δεν ευχαριστιέμαι την δουλειά μου (δηλαδή την μισή μου μέρα στο περίπου). Και υπάρχουν άνθρωποι που είναι σε τρις χειρότερη θέση από μένα. Και νομίζω ότι αυτό είναι το μεγάλο κόστος της οικονομικής κρίσης. Η ψυχολογία μας που είναι καταρρακωμένη. Και ναι μπορεί τα οικονομικά να φτιάξουν σε 5 – 10 χρόνια αλλά αν μέχρι τότε έχουμε χάσει στην κυριολέξια 10 χρόνια από την ζωή μας, τότε ποιο είναι το πραγματικό όφελος; Τι κερδίζουμε ή τι χάνουμε -πέρα από χρήματα- με αυτή την κρίση;”
“Νομίζω ότι το τελευταίο σε σημασία που χάνουμε είναι τα χρήματα. Τόσα χρόνια είχαμε συνηθίσει να συνδυάσουμε την ευτυχία με την χοντρή τσέπη. Και σε ένα βαθμό είχαμε και δίκιο… Αλλά η ψυχούλα μας είναι ανεκτίμητη… Λύση στο να ξεφύγουμε από αυτό τον ψυχολογικό λαβύρινθο δεν ξέρω αν υπάρχει…Πλέον δεν στηρίζω τις ελπίδες μου σε κανέναν…Ξέρω ότι κανένας δεν θα σκεφτεί εμένα και τα δικαιώματά μου αν δεν το κυνηγήσω εγώ από μόνη μου…
Το μόνο που ξέρω είναι ότι είμαι 27 χρονών και νοιώθω σαν 75… Δεν έχω ενέργεια και διάθεση για τίποτα…Το μόνο συναίσθημα που με κυριεύει είναι αυτό της οκνηρίας…Μια οκνηρία που με έχει καταβάλλει και με έχει γεράσει στην ψυχή…Ακόμα και στην Τέχνη δεν βρίσκω νόημα…Δεν μπορώ να βρω ουσία σε ένα βιβλίο, σε ένα τραγούδι, σε ένα πίνακα ζωγραφικής…Δεν μπορώ να ακούσω την τρομπέτα του Miles Davis, την κιθάρα του B.B. King όπως την άκουγα πριν…Οι νότες είναι κούφιες είναι κενές…Ο Όσκαρ Ουάιλντ μου φαίνεται πλέον βαρετός…Ο Ελύτης έχει καταντήσει πλέον γραφικός και έχει μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας… Κατάλαβες ποιο είναι το μεγάλο κακό που μας έχουν κάνει φίλε Γιώργο;
Μας πήραν την όρεξη από τα πράγματα που χρειαζόμασταν για να ταΐσουμε την ψυχούλα μας…Για αυτό δεν έχουμε πλέον όρεξη να διεκδικήσουμε τίποτα…Για αυτό γινόμαστε όλο και λιγότερο σκεπτόμενοι…Ψευτό – διανοούμενοι…”
Αυτά είπαμε με την άγνωστη, ήπιαμε την τελευταία γουλιά μας από το ποτό και αποχαιρετηθήκαμε… Αποκοιμήθηκα με ένα αίσθημα ανησυχίας και ταραχής με τα λεγόμενά της… Και κάπου μες στο μυαλό μου πέρναγε η σκέψη ότι δεν διαφέρουν τα λεγόμενα της και τόσο από την πραγματικότητα…
Όσο για τον καιρό μετά τον καιρό τι θα γίνει; Αφήνω να σας τα πει ο Miles καλύτερα από μένα…
Γ.Κ.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=OddHP8_Em7s[/youtube]
