Η πρόσφατη συνεδρίαση του δημοτικού συμβούλιου Αγρίνιου στάθηκε η αφορμή για να γυρίσουμε λίγα χρόνια πίσω και να θυμηθούμε μια παλιά …αμαρτία της πόλης μας.
Αφορμή για αυτό το flashback o διαξιφισμός του Κ. Καλατζή αρχικά με την αντιδήμαρχο Ντίνα Κατσαρή και στη συνέχεια με τον δήμαρχο Π. Μοσχολιό, που στην τοποθέτησή του αναφέρθηκε στις πλούσιες εκδηλώσεις που έκανε κατά το παρελθόν ο δήμος και στην -κατά τον ίδιο- πολιτική του “άρτον και θεάματα” που εφάρμοσε στα χρόνια προ της κρίσης ο δήμος Αγρινίου. Απαντώντας η κα Κατσαρή είπε πως ο δήμος επαίρεται γιατί επένδυσε στην ουσία του πολιτισμού και έφερε ως παραδείγματα την Φιλαρμονική, τα ΚΔΑΠ, το ΔΗΠΕΘΕ, τους 2 χιλιάδες νέους στα χορευτικά του δήμου και το Εικαστικό Εργαστήρι.
Δίκιο έχει η κα Κατσαρή, μόνο που ξέχασε τις εποχές που η ίδια στις πλατείες του Αγρινίου έχοντας αρχικά στο πλάι της τον Θ. Σώκο και αργότερα τον Π. Μοσχολιό, μιλούσε αγγλικά! Αυτές ήταν οι πλούσιες εκδηλώσεις στις οποίες αναφέρονταν ο Κ. Καλατζής. Ευτυχώς ο δήμαρχος Π. Μοσχολιός στη συνέχεια της συνεδρίασης θυμήθηκε το Διεθνές (ο θεός να το κάνει) Φεστιβάλ Παραδοσιακών Χορών που επί 12χρόνια γίνονταν στο Αγρίνιο και ο ίδιος (που κακώς αποδέχθηκε να το κληρονομήσει από τον προκάτοχό του) ορθώς το έκοψε αργότερα για να επιδοτηθεί η αστική συγκοινωνία.
Το δίδαγμα είναι ότι μετά από τρία χρόνια μνημονίων το δίδαγμα της κρίσης στο δήμο Αγρινίου δεν το έχουν καταλάβει ακόμη… Είναι οξύμωρο, κάναμε το σωστό να κοψούμε τις εκδηλώσεις, αλλά το κάναμε για λάθος λόγο. Αυτό αλλιώς λέγεται “δεν βάζω μυαλό με τίποτα”!!! Το θέμα δεν είναι -κατ΄ ανάγκην- αν οι εκδηλώσεις ήταν πλούσιες(που ήταν)… Το θέμα είναι ότι ήταν περιττές, γιατί δεν πρόσφεραν τίποτα… Ούτε θεσμός έγιναν, ούτε κύρος και αίγλη απέκτησαν, ούτε την πόλη έκαναν ευρύτερα γνωστή. Και στην κρίση τα πρώτα που κόβονται είναι τα περιττά… Και αυτό ήταν περιττό, γιατί ήταν για εσωτερική κατανάλωση και όχι για να ενισχύσει την εξωστρέφεια της πόλης. Εξάλλου όλοι οι δήμοι κάτω από την ίδια υποχρηματοδότηση ζούν… Είδατε ο δήμος Λευκάδας να σταματά το Διεθνές Φεστιβάλ Φολκλόρ;;; Είδατε ο δήμος Δράμας να σταματά το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους;;; Όχι φυσικά! Αυτή είναι η διαφορά μας! Το Αγρίνιο είχε και έχει (άσχετα αν τώρα τα οικονομικά δεδομένα δεν επιτρέπουν τέτοιους είδους “εγχειρήματα – ανοίγματα”) ανάγκη από κάτι πολύ μεγαλύτερο που θα ξεφύγει από τα στενά όρια της πόλης.
Και αυτό ακριβώς θίγαμε μέχρι την τελευταία χρονιά που στο Αγρίνιο ανάγαμε το κλαπατσίμπανο σε πολιτισμό. Γράφαμε λοιπόν το 2009:
“Είναι καμία δεκαριά χρόνια που κάθε καλοκαίρι στο Αγρίνιο υποφέρουμε με αυτή την αηδία. Μάζεψαν και φέτος τον “κατιμά” της Ευρώπης και τον περιφέρουν μάλιστα και στα δημοτικά διαμερίσματα, από Δοκίμι και Άγιο Κωνσταντίνο σε Καλύβια και Καμαρούλα….λες και είναι προεκλογική περίοδος…. Η πλάκα είναι ότι νομίζουν κάποιοι πως με καρακιτσαριό της Ευρώπης, τα τσαρούχια, τα τραότσολα και τις φορεσιές από βελεντζόγνεμα κάνουνε πολιτισμό. Επιπλέον το όλο σκηνικό είναι μια στυγνή και κακόγουστη αντιγραφή του διεθνούς φεστιβάλ φολκλόρ, που γίνεται την ίδια εποχή στη Λευκάδα. Με μία διαφορά… Στη Λευκάδα γίνεται 46 χρόνια τώρα και είναι πλέον θεσμός, ενώ εδώ το δικό μας ξεχειλίζει από μιζέρια! Και πώς αλλιώς, αφού δεν καταφέρνει να προξενίσει ούτε το ενδιαφέρον των ίδιων των Αγρινιωτών, μόνο οι συνταξιούχοι το παρακολουθούν. Δυστυχώς όμως ο τραγέλαφος δεν τελειώνει εδώ. Σαν τσόντα ανάμεσα σε αυτό το φεστιβάλ γίνεται και η παρουσίαση των λαογραφικών ομίλων της πόλης μας, όπου ο κόσμος συρρέει δήθεν “κατά χιλιάδες”, με μια μικρή διαφορά : όσοι παρακολουθούν την συγκεκριμένη εκδήλωση είναι οι γονείς, τα ξαδέρφια και οι φίλοι των παιδιών που χορεύουν… Ε, λοιπόν δεν έχουμε καμία ανάγκη από τέτοια πράγματα που ανακυκλώνουν τα ίδια και τα ίδια. Έχουμε ανάγκη από κάτι πολύ μεγαλύτερο που θα ξεφύγει από τα στενά όρια της πόλης και των δημοτικών διαμερισμάτων της. Έχουμε ανάγκη από κάτι που θα γίνει αναγνωρίσιμο στο πανελλήνιο… γιατί αυτά που κάνουμε τώρα δεν τα ξέρουν ούτε καν στο Μεσολόγγι. Φαντάζομαι πως δεν χρειάζεται να αναφέρω τα παραδείγματα των προσπαθειών, που έχουν κάνει άλλες πόλεις και έχουν αποκτήσει εκτός από πανελλήνια αναγνωρισιμότητα και το χαρακτήρα θεσμών : Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους στη Δράμα, Γιορτές Παλιάς Πόλης στη Ξάνθη κ.α.”
Δ.Π
