Η ρύθμιση των οφειλών που αφορούν τα «ραβασάκια» του δήμου Αγρινίου που στάλθηκαν σε χιλιάδες αγρινιώτες,
ισχύει -σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 6 του άρθ. 9 τον Ν. 4071/12- για ληξιπρόθεσμες οφειλές που δεν υπερβαίνουν τις 10.000,00 € όταν πρόκειται για φυσικά πρόσωπα.
Όμως για τα μεγάλα ψάρια… φυσικά πρόσωπα που χρωστούν πάνω από 10χιλιάδες ευρώ, ο νομοθέτης δεν έχει προβλέψει κάτι… Γνωστή τακτική αυτή από την πλευρά του κράτους να βάζει πάντα τους μη προνομιούχους να πληρώνουν το μάρμαρο… γιατί συνήθως στην Ελλάδα ο προνομιούχος είναι αυτός που χρωστά τα περισσότερα. Πάνω λοιπόν σε αυτή τη τακτική του κράτους έρχεται και “κάθεται” και η περίπτωση των μεγαλοοφειλετών του δήμου Αγρινίου. Στην πλειονότητά τους όσοι χρωστούν πάνω από 10χιλιάδες ευρώ στον δήμο είναι οι ιδιοκτήτες καταστημάτων αναψυχής και εστίασης. Για αυτούς όχι μόνο το κράτος δεν προβλέπει καμία ρύθμιση, μπας και βάλλουν το χέρι στην τσέπη και πληρώσουν κάτι από αυτά που χρωστάνε, αλλά όπως είχε πεί και ο δήμαρχος Αγρινίου σε μια παλιότερη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, “θα μπορούσαμε να στείλουμε κλήτήρες σε όσους μας χρωστάνε, αλλά αντιλαμβανόμενοι την κρίση που υπάρχει, δεν το κάνουμε στα πλαίσια μιας κοινωνικής πολιτικής”…
Και έτσι στο Αγρίνιο κάτι παλικαράκια που χρωστάνε 20 και 30χιλιάδες ευρώ μόνο από τα τραπεζοκαθίσματα, συνεχίζουν να το… παίζουν ιστορία με τους αντίχειρες στη μασχάλη σαν τον μπαρμπα – Γιώργο, (τον Παπαγιαννόπουλο) έχοντας την αβάντα μιας ανήθικης “επιδότησης” του δήμου. Ο δήμος Αγρινίου ανεξαρτήτως διοίκησης πίστευε και πιστεύει πως εκλέγεται από τους πεζοδρόμους και την Παπαστράτου… για αυτό και “επιχορηγεί” κατ’ αυτόν τον τρόπο καταφετεριούχους και εμπόρους… Τα σπασμένα καλούνται να πληρώσουν όλοι οι άλλοι…
Δ.Π
