Λαλίστατη είναι το τελευταίο διάστημα η Β ΕΛΜΕ Αιτωλοακαρνανίας. Με αλλεπάλληλες ανακοινώσεις της έχει θίγει -και ορθώς πράττει- μια σειρά από θέματα που αφορούν τον κλάδο, όπως οι απεργοσπαστικές πρακτικές κάποιων διευθυντών σχολείων, αλλά και η καταδίκη ρατσιστικών συμπεριφορών παρατηρούνται πλέον και στην περιοχή μας.
Ωστόσο από πράξεις πάσχουν οι κύριοι καθηγητές… Στην αρχή της σχολικής χρονιάς ακούσαμε εξαγγελίες για κοινωνικά φροντιστήρια και δωρεάν ενισχυτικά μαθήματα. Ακόμη όμως δεν έχουμε δει να γίνονται πράξη οι εξαγγελίες της Β ΕΛΜΕ. Σε αυτή την κρίση που πρώτα από όλα πλήττεται η παιδεία και ο πολιτισμός, δεν θα έπρεπε και οι κύριοι καθηγητές -πέρα από τις διεκδικήσεις- να προσφέρουν με την εργασία τους και κάποια αναχώματα απέναντι στην εξαθλίωση; Στα χρόνια των παχιών αγελάδων, ένα σημαντικό ποσοστό του κλάδου – όχι όλοι- εμπορεύτηκαν τις ελπίδες των παιδιών και έπαιξαν με τις προσδοκίες των γονέων, μετρούσαν κεφάλια και χρυσοπληρώνονταν για μια ώρα ιδιαίτερο… Τώρα που η κοινωνία χειμάζεται δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι εις αντίδοση…. Και όμως μέχρι τώρα μόνο τα απεργιακά πανό των καθηγητών έχουμε δει.
Τουλάχιστον υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπως οι εκπαιδευτικοί στο Παπαστράτειο Γυμνάσιο και στο Γυμνάσιο του Αγ. Κωνσταντίνου που από πέρυσι με πρωτοβουλία δική τους (και όχι της ΕΛΜΕ) αλλά και των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων ξεκίνησαν να προσφέρουν δωρεάν ενισχυτικά μαθήματα.
