Του Δημήτρη Παπαδάκη
Δεν χρειάζεται να δώσω απάντηση στην πρόταση της Ρεπούση να καταργηθεί η… έξοδος του Μεσολογγίου και όλες οι άλλες αναπαραστάσεις ιστορικών επετείων ως… «εθνικιστικά κιτς». Η απάντηση του δημάρχου Μεσολογγίου προσωπικά με κάλυψε απόλυτα. Με την ευκαιρία όμως ενός ακόμα εμετού της κα Ρεπούση θα πρέπει να δούμε το φαινόμενο του ρεπουσισμού στην Ελλάδα που δεν είναι φυσικά προνόμιο της κα Ρεπούση, ούτε της ΔΗΜΑΡ αλλά της ευρύτερης “δημοκρατικής” αριστερής παράταξης.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Ρεπούση μια εβδομάδα πριν ψηφιστούν τα νέα μέτρα στη βουλή, ασχολείται με την Έξοδο του Μεσολογγίου και τις μαθητικές παρελάσεις… Για τα μέτρα σιωπή… Εξάλλου τι να πεί;Η Αριστερά στην Ελλάδα στην διάρκεια της μεταπολίτευσης δικαρίνεται μόνο για τις αφόρητες αμπελοφιλοσοφίες και από την ένδεια αγώνων για κοινωνική δικαιοσύνη… Η πενόμενη σε ιδέες Αριστερά της Ρεπούση είναι η αριστερά των συνδικαλιστοπατέρων, είναι η Αριστερά της Δαμανάκη που -ξεχασμένη από όλους και όλα- εξαργυρώνει τις δάφνες του “εδώ Πολυτεχνείο” αγοράζοντας Louis Vuitton αξεσουάρ στις Βρυξέλλες. Το χειρότερο στο Ρεπουσισμό και την μεταπολιτευτική Αριστερά είναι η ασυνέπεια λόγων και έργων… Η κωλοτούμπα! Έλεγε ο Φλωράκης το 1989 για τις πρώτες συμβάσεις του ΟΤΕ με τη Siemens και την Ιντρακομ του Κόκαλη… «Πρέπει να βοηθήσουμε τον γιο του Πέτρου» όμως είχε πει στη οικουμενική για να διορθωθεί η οικονομία μετά το ξεχαρβάλωμα του Ανδρέα Παπανδρέου και να δίνονται οι συντάξεις… Τελικά με τέτοιες συμβάσεις διέλυσε την οικονομία της χώρας. Έλεγε ο Κουβέλης για απαγκίστρωση από τα μνημόνια, μόνο που δεν έλεγε πως αυτή θα έρθει με πετσόκομμα άλλων 100ευρώ από τις κατώτερες συντάξεις… Γι’ αυτό και τα δεκανίκια θα έχουν την μοίρα του Καρατζέφέρη…
Ο Ρεπουσισμός είναι η Αριστερά που ακριβώς λόγω έλλειψης ιδεών και πολιτικού προσανατολισμού δεν μπορεί να δει στις στιγμές που ζούμε στην ιστορική τους διάσταση. Η μανία με την έννοια “έθνος” δεν είναι τυχαία… Αυτό που ζούμε τα τελυταία χρόνια με την οικονομική κρίση είναι η κατάρρευση της παγκοσμιοποιήσης και των διεθνών οργανισμών σε πολιτικό επίπεδο και η ανάδυση της έννοιας “έθνους κράτους” ως κυρίαρχης. Αυτό βέβαια η Αριστερά αδυνατεί να το συλλάβει, και ας το καταλαβαίνει όλη η υφήλιος με τρανό παράδειγμα τη Γερμανία και τη συμπεριφορά της έναντι των άλλων κρατών της Ε.Ε . Τα εθνικά της συμφέροντα προστατεύει η Γερμανία γι’ αυτό ο Σόιμπλε έγινε ουσιαστικά υπουργός οικονομικών όλης της Ευρώπης. Τα εθνικά της συμφέροντα προστάτευε η Γερμανία με τις μίζες της Siemens και συνεχίζει να τα προστατεύει μη δίνοντας τη λίστα του Χριστοφοράκου με τους πολιτικούς που τα πήραν. Την δική της οικονομία προστατεύει η Γερμανία με τις μίζες της ΗDW για τα υποβρύχια που γέρνουν και τον εξωδικαστικό συμβιβασμό της Siemens με την Ελλάδα (ενώ μια προσφυγή η Ελλάδα θα μπορούσε να αποκλείσει τη Siemens από όλους τους διαγωνισμούς των χωρών της Ε.Ε). Καλώς ή κακώς η Γερμανία λέει “πρώτα εμείς, πρώτα τα γερμανικά λεφτά, πρώτα οι γεερμανικές τράπεζες, οι γερμανοί εργαζόμενοι” (άσχετα αν όλα αυτά επιτυχάνονται με αθέμιτα μέσα ή με την επιβολή της Γερμανίας σε όλη την Ευρώπη) Και αυτό είναι η απωθέωση της έννοια “κράτους-έθνους” ως καταλυτικού παράγοντα διεθνών εξελίξεων. Αυτό βέβαια ο Ρεπουσισμός αδυνατεί να το συλλάβει… Η Ρεπούση δεν ανήκει πουθενά, σε κανένα έθνος-κράτος, γι΄ αυτό και είναι ένα τίποτα…
