Γράφει ο Θύμιος Παλιούρας – Μηχανικός
Στην πολυάριθμη συγκέντρωση που έγινε στο πάρκο την Κυριακή 30/9, ύστερα από πρόσκτηση του Λαογραφικού Μουσείου, ήμουν εκεί. Πήγα ως απλός πολίτης, μέλος του συλλόγου του Μουσείου δεν είμαι.
Η συγκέντρωση έδειχνε καθαρά ότι ήταν αυθόρμητη, δεν ήταν ούτε κομματική, ούτε κλαδική, ούτε συντεχνιακή. Παρατηρήθηκαν από τους συμμετέχοντες και άστοχες παρατηρήσεις, ιδιαίτερα σε θέματα τεχνικά, πράγμα που το θεωρώ φυσικό, αφού οι άνθρωποι δεν είναι ειδικοί. Όμως, ένα καίριο θέμα δικαιολογεί την ανησυχία τους: σε καμιά περίπτωση, κανένας δεν μπορεί να εξηγήσει τα απαράδεκτα που γίνονται είκοσι χρόνια τώρα, που έχουν πάρει τον ψεύτικο τίτλο “ανάπλαση”!
Προσωπικά προσήλθα με το μυαλό και την πείρα ολόκληρης ζωής ενός μηχανικού που συμμετείχε στην κατασκευή 9 φραγμάτων. Επιπλέον με την εμπειρία ως δημοτικού συμβούλου του δήμου Αγρινίου επί 8 χρόνια και μάλιστα σε εποχή που ήταν άγνωστα τα πακέτα σύγκλισης και χρειάζονταν βαθιά σκέψη και προγραμματισμός για να υλοποιηθούν τα οράματα που σχετίζονταν με το μέλλον της πόλης. Για να μην παρεξηγηθώ, υπενθυμίζω ότιότε ούτε εγώ, ούτε η πλειοψηφία που διηύθυνε το δήμο, είχαμε τον “ιδιότυπο συντηρητισμό του διατηρητέου”.
Εμείς βιώσαμε 10 χρόνια την διαχρονική και πολλαπλασιαστική εγκατάλειψη και μετά από μας ακολούθησε η προσχηματική και άγρια υλοτόμηση στις περιοχές πρασίνου του δήμου. Σε όλες τις παράνομες ενέργειες το δασαρχείο του Αγρινίου λάμπει με την εντυπωσιακή απουσία του. Και για να είμαι πιο συγκεκριμένος: Στο άλλο πράσινο τμήμα του μητροπολιτικού δήμου, στο δασύλλιο του Αγίου Χριστόφορου, είδε κανείς καμία δραστηριότητα;
Και κάτι ακόμη πιο ουσιαστικό. Από αυτή την δημοτική αρχή του Καλλικρατικού δήμου δεν είδαμε και δεν ακούσαμε το πρόγραμμα “περί πρασίνου”. Οραματίζονται άραγε; Ρίχνω μια ιδέα:
α) Ένα μεγάλο πάρκο στη γέφυρα του Αχελώου.
β) Ένα πάρκο της Μακρυνείας στη θέση Χασάναγα.
γ) Ένα πάρκο στ’ Αμπάρια.
δ) Ένα πάρκο στη Ντουγρί.
ε) Ένα πάρκο στην Ποταμούλα.
στ) Και ένα πάρκο (γιατί όχι;) και στον Άγιο Βλάσιο.
Είναι απαραίτητοι προορισμοί για ψυχαγωγία, ξεκούραση και προγράμματα με τη φύση.
Οι αστικές αναπλάσεις
Οι αστικές αναπλάσεις, για τις οποίες διεπίστωσα ότι καυχιέται ο κ. δήμαρχος, το ξέρουν όλοι, δεν αντέχουν σε σοβαρή και αυστηρή κριτική, με κριτήρια αισθητικά, χρήσης, ποσοστού πρασίνου και κόστους. Τρία απλά δείγματα: 1) Τα πλακάκια της κεντρικής πλατείας (Δημοκρατίας) έπρεπε να είναι Αργεντινής; 2) Έπρεπε να “μαρμαρωθεί” ο Παπαποστόλης σιην αυλή του Αγίου Χριστόφορου, ο άνθρωπος που λάτρεψε το πράσινο; 3) Έπρεπε στην είσοδο της Αγίας Τριάδας με τη μεγάλη κλίση, να στηθούν 13 παγκάκια, 13 φώτα; Αστείο δεν είναι;
Ως γνωστόν, η χρηματοδότηση είναι από το ΕΣΠΑ, τα τελευταία ίσως χρήματα που παίρνουμε. Ήθελα να συγχαρώ τον•κ. δήμαρχο επειδή κατάφερε να αποσπάσει περίπου 5.000.000 ευρώ, αλλά δε μπορώ.
Τα χρήματα του ΕΣΠΑ αποτελούν τον άξονα για την αειφόρο ανάπτυξη και την ποιότητα Ζωής. Προορίζονται γι’ αυτό για παρεμβάσεις που αφορούν:
α) Προστασία περιβάλλοντος,
β) υγειονομικές και προνοιακές υποδομές,
γ) υποδομές τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (βλ. πανεπιστήμιο),
δ) προστασία και ανάδειξη πολιτιστικού περιβάλλοντος (π.χ. θέατρο Στράτου).
Ειλικρινά πρεσβεύουμε ότι τα χρήματα που προορίζονταν από τις θεσμικές αποφάσεις για άλλες δραστηριότητες, δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι όλα τοποθετούνται για ένα “ψευδεπίγραφο” έργο. Θυμίζω πως το πάρκο ήταν στο σχέδιο πόλεως του 1929, ήταν στο σχέδιο πόλεως του 1966. Πιστεύω πως η μελέτη του δήμου δεν αποτελεί ολοκληρωμένο σχέδιο για την αστική αναγέννηση.
Ένα τέτοιο σχέδιο πραγματικής αναγέννησης της περιοχής θα ήταν το θέατρο Στράτου με το Ξενία και τη γέφυρα του Αχελώου (το χώρο πάνω και κάτω), η οποία στη δεκαετία του ’50 ήταν η μεγαλύτερη της Ευρώπης. ΦαντάΖεστε ένα τεράστιο πάρκο γύρω από τη γέφυρα (πάρκο, δάσος, υδροβιότοπος, εγκαταστάσεις ναυταθλητικές); Αγρίνιο είναι και ο Αχελώος κ. δήμαρχε. Ο πρόεδρος του ΤΕΕ με το συμβούλιο του, είναι υποχρεωμένος να κάνει παρέμβαση. Δεν μπορεί να διαπομπεύεται έτσι στο βωμό του παλαιοκομματισμού ο τεχνικός κόσμος. Πρέπει το ΤΕΕ να έχει άποψη και θέση και ν’ αγωνιστεί γι’ αυτό.
Τέλος, ο τοπικός Τύπος δεν έχει δείξει και την καλύτερη συμπεριφορά, όσον αφορά στη χρήση και διαχείριση των πακέτων στήριξης. Ο περιφερειακός Τύπος άλλωστε έχει κατηγορηθεί ότι γαυγίζει συνήθως γι’ αυτόν που τον ταϊζει με ελάχιστες εξαιρέσεις. Εγώ προσωπικά ανήκω σε αυτούς που κατάλαβαν ότι τελείωσαν τα λόγια τα μεγάλα και χωρίς νόημα, ο παλαιοκομματισμός τελείωσε. Δεν θα συμβάλω να γίνει “διατηρητέος”. Ούτε μπορώ να υιοθετώ συμπεριφορές νεοπλουτισμού, την ώρα που η πατρίδα μου πάσχει. Όχι, ποτέ δεν θα πετάξουμε τα έπιπλα μας, το πάρκο μας, για να αγοράσουμε έπιπλα ΙΚΕΑ. Για το πάρκο δεν χρειάζεται πακέτο σύγκλισης, χρειάζεται αγάπη.
α) Πρέπει να φύγουν οι υπάληλοι του δημάρχου, που δήθεν καλλιεργούν.
β) Χρειάζεταινα γίνει ένας περιμετρικός δρόμος βαδίσματος ημιαντοχής, ίσως και με κάποια όργανα γυμναστικής, ένα έξοδο που το υπολογίζω μέχρι 500 χιλ. ευρώ.
γ) Μία παιδική χαρά.
δ) Ένας χώρος άθλησης για μεγαλύτερα παιδιά. Πριν 30 χρόνια είχα προτείνει χώρο κυκλοφοριακής αγωγής, κάτι που δεν υπήρχε πουθενά τότε στην Ελλάδα.
ε) Είναι απαραίτητο το υγρό στοιχείο. Τουλάχιστον ένα μεγάλο συντριβάνι.
στ) Αναγκαία αναδάσωση. Να αποκατασταθούν τα “λιγούστρα” των δρόμων και ο φωτισμός.
ζ) Ανακαίνιση του Κηποθέατρου, ακόμη και με στέγη, αφού πρώτα αναπτυχθεί σε μεγαλύτερο χώρο, ύστερα από ειδική μελέτη. (Με την ευκαιρία, είχα παλαιότερα προτείνει και επαναλαμβάνω τώρα την πρόταση μου, το “ανοιχτό θέατρο Αγρινίου” να γίνει στη θέση “Παύλου Παύλου” στα Μαντέμια.
Κλείνοντας, επειδή πιστεύω ότι το ποσοστό πρασίνου στην έκταση του αστικού ιστού είναι μέτρο πολιτισμού και βιωσιμότητας μιας κοινωνίας, υπενθυμίζω σε όλους ότι πριν 25 χρόνια συνετέλεσα τα μέγιστα να δημιουργηθεί η νέα πλατεία, δίπλα στη λαϊκή αγορά, και την ονομάσαμε “πλατεία παιδιού”, γιατί το 1978 ήταν έτος παιδιού και τα παιδιά του Αγρινίου δεν είχαν τη δικιά τους πλατεία.
το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα “Μαχητής” του Αγρινίου
