Μετά από όσα ζήσαμε στο χθεσινό δημοτικό συμβούλιο Αγρινίου, όπου ενώ αφήνονταν αιχμές για τους βουλευτές, τους κυβερνώντες και τον Αρβανιτόπουλο, “αποφασίστηκε” να γίνει γίνει ύστατη προσπάθεια κλήσης των βουλευτών για νέα συνάντηση με τον Αρβανιτόπουλο, κατάλαβαμε ότι το δημοτικό συμβούλιο δεν κάνει πολιτική αλλά τέχνη… Πως αλλιώς να εκλάβει κανείς αυτό το πολιτικό οξύμωρο παρά ως κάποιο είδος καλλιτεχνίας;;; Τι είδους τέχνη, είναι άγνωστο ακόμη… Σουρεαλιστική; Υπερβατική; Κάτι τέτοιο… Προς επίρρωση αυτού ήρθε στη συνέχεια -ενώ ο κόσμος καίγεται από χίλια σοβαρά προβλήματα- η συζήτηση για τα Σκιαδαίϊκα, την Χούνη, τα κλεμμένα του ΤΟΕΒ Ματαράγκας και άλλα βουκολικά δρώμενα… Θα μας επετρέψετε λοιπόν και εμάς αφού το δημοτικό συμβούλιο κάνει τέχνη, να κάνουμε και εμείς αφιερώνοντας στο Σώμα το παρακάτω λογοτεχνικό κείμενο….
Το κατά Σκιαδαίϊκα λέγειν, το κατά ΤΟΕΒ ομιλείν και το κατά Χούνη ζήν δημιουργούν και αναπαράγουν ό,τι οι στωϊκοί προσδιορίζουν ως ευδαιμονίαν. Το αγαθό αυτό, το υπέρτατο, το οποίο δημοτικοί σύμβουλοι και πρόεδροι τοπικών κοινοτήτων καρπώνονται όμοια, συνίσταται σε μιαν εύροια βίου. Η ευδαίμων ζωή είναι αυτάρκης και ακολουθία φύσεως… Ο δημοτικός σύμβουλος που δοκιμάζει διαρκώς την εμπειρία αυτή, βιώνει ταυτοχρόνως τα ωραία συναισθήματα της ευφροσύνης και της χαράς που είναι η γιορτή της ψυχής στην τέλεια αρετή της. Το αγαθό αυτό διαλάμπει στον όλβο και τη μακαριότητα του δημοτικού συμβούλου και σκιαγραφείται από το άλγος του, το οποίο δεν μειώνει την απάθεια και την αυτάρκειά του. Σε καιρούς ακηδίας, όπου οι ψυχές νυστάζουν υπό την απειλή του κινδύνου απώλειας μέσα στην ασημαντότητα, το δημοτικό συμβούλιο κομίζει τον λόγο του ως κλήση για συνειδησιακή εγρήγορση κι ως μέριμνα για την αναζήτηση της αλήθειας.
