Ο Αντρέας Σιαδήμας μεταφέρει ολοζώντανη την εμπειρία του «Μουσικού Χωριού» στον Αγ. Λαυρέντιο του Πηλίου σε ένα ντοκιμαντέρ για τη δύναμη της ελευθερίας στην έκφραση. Το ντοκιμαντέρ παίζεται αυτή την εποχή στους κινηματογράφους της Θεσσαλονίκης.
Για οσους δεν το γνωρίζουν, το «Μουσικό Χωριό» γίνεται κάθε χρόνο στον Αγ. Λαυρέντιο, ένα μικρό χωριό του Πηλίου, αποτελώντας κάτι ανάμεσα σε μια μουσική γιορτή, ένα χώρο εκπαίδευσης πάνω στη μουσική και την έκφραση και τελικά ένα τεράστιο αυτοσχέδιο πάρτι για όσους το επισκέπτονται και συμμετέχουν από την Ελλάδα και όλον τον κόσμο.
Ο Αντρέας Σιαδήμας, με θητεία στη μικρού μήκους ταινία βρέθηκε στο «Μουσικό Χωριό» πρώτη φορά το 2009 και δεν σταμάτησε να το επισκέπτεται προσπαθώντας να αποτυπώσει λίγη από την ενέργειά του, την πολυποικιλότητα των δράσεων του και την πολυμορφία των ανθρώπων που αποτελούν τον πυρήνα του.Και θα τα είχε καταφέρει μια χαρά, αφήνοντας απλά την κάμερα να περπατάει ανάμεσα στα δεκάδες εργαστήρια που λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο στον Αγ. Λαυρέντιο, να παρακολουθεί ως θεατής τις βραδινές παραστάσεις στην πλατεία του χωριού, να μιλάει με διοργανωτές και συμμετέχοντες για την εμπειρία και να ακούει τους ήχους της φύσης να μπλέκονται με αυτές των μουσικών οργάνων σε μια μοναδική, σχεδόν παγανιστική, σύνθεση.
Δομημένο πάνω στην ίδια λογική του «ταξινομημένου χάους» που νιώθεις ότι επικρατεί κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων του «Μουσικού Χωριού», ο Σιαδήμας καταφέρνει όχι μόνο να μεταφέρει αυτούσια την εμπειρία (το νιώθεις, ακόμη κι αν δεν έχεις βρεθεί ποτέ εκεί) και την αγάπη των συμμετεχόντων σε αυτό για τη μουσική και τις Τέχνες, αλλά κυρίως ολοκληρώνει ένα σχόλιο πάνω σε μια εναλλακτική μορφή τουρισμού που βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στην… ελευθερία.
Με όρους κινηματογραφικούς, υπέροχη διεύθυνση φωτογραφίας, συναρπαστική ηχοληψία και «έντεχνο» μοντάζ, ο Σιαδήμας ξεκινάει την τεκμηρίωσή του συστήνοντας ένα άγνωστο κομμάτι μιας «άλλης» Ελλάδας, ανιχνεύει τις προθέσεις και τους λόγους της επιτυχίας του «Μουσικού Χωριού», απομονώνει χαρακτήρες που με αφορμή τη διοργάνωση μιλούν για την ανάγκη της Τέχνης ως τη μοναδική σίγουρη οδό για την οικονομική αλλά και κοινωνική επιβίωση μιας ακριτικής Ελλάδας, πριν κορυφώσει το φιλμ του σε ένα φρενήρες πάρτι, παρόμοιο με αυτό που συμβαίνει κάθε χρόνο στον Αγ. Λαυρέντιο.
Λίγο μετά το τέλος του «Μουσικού Χωριού», αν το έχεις επισκεφθεί μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτό το φιλμ ως κύρια αναφορά σε όσους θέλουν να το γνωρίσουν. Και αν δεν έχεις πάει ποτέ ή ακόμη κι αν δεν είσαι σίγουρος πως θα ήθελες να βρεθείς εκεί, είναι σίγουρο πως θα σε βάλει σε δεύτερες σκέψεις…
«Πρόκειται για κάτι μοναδικό. Ο Άγιος Λαυρέντιος είναι ένα χωριό που κράτησε τη μεσαιωνική του αρχιτεκτονική, χωρίς παρεμβάσεις στον ιστό του. Κάθε Αύγουστο, όταν γίνεται η μουσική συνάντηση, η φύση οργιάζει. Είναι ένα μοναδικό ηχοτοπίο, που θα το ζήλευε ο Τζον Κέιτζ. Έτυχε να βρεθώ εκεί με αφορμή ένα άλλο ντοκιμαντέρ για τους Χειμερινούς Κολυμβητές και είδα τις δράσεις, τους χορούς και τους αυτοσχεδιασμούς. Από τη διάδραση αυτή δεν θα μπορούσε να λείπει το ίδιο το χωριό, όπου ζουν 150 κάτοικοι. Όταν κάθε καλοκαίρι ξαφνικά φτάνουν στα μέρη τους 500 με 1.000 άτομα, αυτό προκαλεί κάτι στο χωριό. Οι περισσότεροι ντόπιοι πρόσκεινται φιλικά στη διοργάνωση, πολλοί αποκτούν φίλους στο Μουσικό Χωριό, άλλοι πάλι ενοχλούνται. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι», σημείωσε ο σκηνοθέτης. Στη συνέχεια, με αφορμή τη δήλωση μιας ηρωίδας του που λέει πως «εδώ βγάζουμε τη φρίκη μας», ο κ. Σιαδήμας εξήγησε ότι πρόθεσή του δεν ήταν να γυρίσει άλλη μία ταινία για την κρίση. «Είναι μία ταινία για τον πιεστικό ρυθμό των σύγχρονων πόλεων σε ένα χωριό που άλλοι βιώνουν τη φύση και άλλοι βρίσκουν ευκαιρία για ξεσάλωμα. Ήθελα να κάνω μία ταινία για την Ελλάδα του σήμερα και για μένα είναι μία αισιόδοξη ταινία», τόνισε χαρακτηριστικά.
Δείτε περισσότερα στο site του ντοκιμαντέρ musicvillage-documentary.com
