“Ένας κλάδος για όλους και όλοι για έναν”… Η ατάκα αυτή ειπώθηκε χθες το απόγευμα στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας του ΠΑΜΕ στο Αγρίνιο για την επιστράτευση των καθηγητών. Ακούγεται και είναι ωραίο το σύνθημα, αλλά όλοι ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ πράξη.
Δεν είναι μόνο ο κοινωνικός αυτοματισμός που προωθεί η κυβέρνηση με τις πρακτικές της, που εμποδίζει τον ένα κλάδο να σταθεί πραγματικά αλληλέγγυος στον άλλο κλάδο. Είναι και άλλα τα αίτια του κοινωνικού αυτοματισμού…
Αλλά βέβαια πριν φτάσουμε στο σημείο να ενδιαφέρεται ο ένας για τον άλλον, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα τα ίδια τα μέλη ενός κλάδου να ενδιαφέρονται για τα δικά τους προβλήματα. Δεν είναι βέβαιο ότι αυτό συμβαίνει… Γιατί, αν συνέβαινε στα συνδικαλιστικά όργανα του κάθε κλάδου θα υπήρχε μεγαλύτερη συμμετοχή, όπως επίσης και στις συγκεντρώσεις, ακόμη και αν έχουμε κομματικά στεγανά…
