Σκέψεις-Προτάσεις μετά την παρουσίαση στοιχείων της απογραφής του 2011 που αφορούν το Αγρίνιο (εδώ και εδώ)
Νομίζω πως το κοινωνικό πρότυπο των τελευταίων 25-30 χρόνων ήταν να σπουδάσουν οι νέοι, είτε για λόγους μόρφωσης ή ακόμα και για λόγους κοινωνικής ανέλιξης-καταξίωσης. Υπήρξε πληθώρα πτυχιούχων σε περιοχές όπως η δική μας, όπου δεν υπήρχε προφανής επαγγελματική διέξοδος στον τουρισμό π.χ, ενώ ταυτόχρονα η κοινή αγροτική πολιτική που επέβαλε η Ε.Ε απομάκρυνε πολλούς από τον πρωτογενή (αφού μειώνονταν συνεχώς οι θέσεις εργασίας σε αυτόν) και τους κατεύθυνε στον τριτογενή τομέα. Οι πτυχιούχοι αυτοί ακόμα κι αν υπήρχαν στην περιοχή όλες οι υπηρεσίες που υπάρχουν π.χ στα Γιάννενα, δεν θα μπορούσαν να απορροφηθούν όλοι! Πόσο μάλλον τώρα που υπάρχουν πολύ λιγότερες υπηρεσίες (ενώ λόγω μνημονίου μάλιστα βαίνουν συνεχώς μειούμενες), άρα αρκετές εκατοντάδες συμπατριώτες μας (Εκπαιδευτικοί, Αστυνομικοί, Στρατιωτικοί, Δημόσιοι Υπάλληλοι σε Υπουργεία και Φορείς κ.λπ) δουλεύουν σε όλη την επικράτεια, είτε ελπίζοντας σε μετάθεση κάποια στιγμή ή έχοντας στήσει κάπου αλλού τη ζωή τους σε πιο μόνιμη βάση.
Ενώ φαίνεται να υπάρχει μια αρκετά μεγάλη δεξαμενή ανθρώπων που πλέον, και λόγω της κρίσης, μπορεί και να σχεδιάζουν επιστροφή μόνιμη στον τόπο καταγωγής είτε λόγω ανεργίας ή υποαπασχόλησης ή μέσω κάποιας μετάταξης. Αυτό δείχνουν αρκετές έρευνες, δηλαδή πως άνθρωποι που έζησαν και εργάστηκαν κάποια χρόνια κυρίως στην Αθήνα, αλλά δεν δεσμεύτηκαν σε μεγάλο βαθμό εκεί, λόγω της κρίσης αναζητούν φόρμουλα επιστροφής στην επαρχία.
Θα ήταν ευεργετικό για πολλά μέρη της Ελλάδας και για τη δική μας περιοχή επομένως, νέοι άνθρωποι με ιδέες, εικόνες και σχέδια να γυρίσουν και να ασχοληθούν με την ξεκούραστη γη, με τον εναλλακτικό τουρισμό, μακριά από αυταπάτες εύκολου και ανώδυνου κέρδους που οι σειρήνες κατά καιρούς προτρέπουν (χρηματιστήριο, φωτοβολταϊκά πάρκα κ.λπ). Φανταστείτε πως θα ζωντάνευαν περιοχές των πρώην δήμων Παναιτωλικού, Παρακαμπυλίων, Παραβόλας, Αρακύνθου και Μακρυνείας με δράσεις οικοτουρισμού, κτηνοτροφίας, εναλλακτικές καλλιέργειες κ.λπ ή πιο εντατικές καλλιέργειες, βιοτεχνίες τυποποίησης τοπικών προϊόντων, μεγάλες κτηνοτροφικές και πτηνοτροφικές μονάδες κ.λπ σε περιοχές των πρώην δήμων Στράτου, Αγγελοκάστρου, Νεάπολης.
Υπάρχει πάντως η φυσική ομορφιά στην περιοχή, οι εναλλαγές του τοπίου, τα νερά, τα βουνά, οι ακτές, οι κατάλληλες εκτάσεις για πολλές καλλιέργειες. Υπάρχουν και υποδομές που αποδίδουν από ελάχιστα (ΝΑ.ΒΙ.ΠΕ στο Πλατυγιάλι) έως σχεδόν τίποτα (Στρατιωτικό αεροδρόμιο Αγρινίου) Υπάρχει ανθρώπινο δυναμικό με αρκετά τυπικά προσόντα πλέον για να συμβεί η μετάβαση από περιοχή-τροφοδότης της πρωτεύουσας σε μια περιοχή φιλόξενη και πρωτοποριακή με συγκεκριμένο χαρακτήρα. Χωρίς τα περιβαλλοντικά εγκλήματα και τη μονομέρεια άλλων τουριστικών περιοχών. Χωρίς καταλήστευση των φυσικών πόρων, αλλά με αγάπη για τον τόπο, με δημιουργικότητα που θα μας απελευθερώσει από λάθος νοοτροπίες τύπου: δεν κάνει το κράτος κάτι για την Αιτωλοακαρνανία (το κράτος αποτελεί μέσα στη σύγχυση μας αφηρημένη και ταυτόχρονα συγκεκριμένη έννοια), δεν κάνουν οι πολιτικοί μας κάτι για μας… Λες και αυτοί προκύπτουν από μια ακμάζουσα κοινωνία ή είναι ανιδιοτελείς και μόνο σκοπό έχουν αυτό που το Σύνταγμα επιτάσσει, να είναι δηλαδή οι εκπρόσωποι όλων των πολιτών και να προωθούν το κοινό συμφέρον! Αν απελευθερωθούμε από τέτοιες αυταπάτες, τότε μπορεί να βρούμε δύναμη και πίστη πως μπορούμε να αλλάξουμε την ηττοπάθεια του τύπου: «έλα μωρέ ποιος θα έρθει στο Αγρίνιο για ένα συνέδριο ή για ένα jazz festival ή ποιος θα θεωρήσει προορισμό την Τριχωνίδα, ή σιγά την ομορφιά που μπορεί να βρει στην τεχνητή λίμνη Κρεμαστών π.χ στον Αγαλιανό, ή ακόμα εντάξει καλό λάδι και ελιές βγάζουμε αλλά σαν της Καλαμάτας με τίποτα…Ή γιατί να γίνει μεγάλο και σημαντικό Διαμετακομιστικό Κέντρο το Πλατυγιάλι που είναι έτοιμο, να φτιάξουμε ένα καινούριο στο Τυμπάκι και ας είναι νησί η Κρήτη, άρα δεν έχει σύνδεση με οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο».
Μας μίκρυναν, μας έκαναν να μην πιστεύουμε σίγουρα στις δικές μας δυνάμεις, ούτε καν όμως στις φυσικές ομορφιές και δυνατότητες της περιοχής. Γίναμε χειροκροτητές των «πεφωτισμένων» αιρετών μας, επισκέπτες-επαίτες των γραφείων τους και σίγουροι ψηφοφόροι τους, χωρίς να τους ελέγξουμε ποτέ ουσιαστικό τι καλό έκαναν στον τόπο αλλά με μόνο κριτήριο τι «καλό» έκαναν στην οικογένειά μας… Κυνηγήσαμε λυσσαλέα την εξασφάλιση του δημοσίου κι ας είναι σε θέσεις οπουδήποτε στην Ελλάδα και με αντικείμενό που μπορεί να είναι από αδιάφορο έως αποκρουστικό! Ζήσαμε σε πλαίσιο απόλυτα συντηρητικό και έξω από αυτό που η ίδια η φύση του ανθρώπου επιθυμεί, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ από κάθε είδους εξαρτήσεις…
Β.Α.Π
