Εύα Βουτσάκη / protagon.gr
Πολλά είναι αυτά που δεν καταλαβαίνω. Γιατί απεργούν οι δημοσιογράφοι τώρα; Γιατί κάποιοι κρατούν σημαίες κομματικές έξω από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ; Γιατί ακόμα και στην εκδήλωση έξω από το BBC στο Λονδίνο ΚΚΕ και Σύριζα κρατούν σημαίες; Γιατί κάποιοι άλλοι χαίρονται που έκλεισε εν μία νυκτί η ΕΡΤ; Πόσο επικίνδυνα άσχετοι είναι αυτοί που αποφασίζουν για εμάς; Πού έχει χαθεί η κοινή λογική; Και τέλος, μια και είμαι Κρητικιά και ξέρω πολλά ριζίτικα: Πότε θα κάνει ξαστεριά;
Η ΕΡΤ με γαλούχησε. Δεν έμαθα καλλιτεχνικό πατινάζ, παρόλο που λάτρεψα τη φωνή του Κωστάλα. Δεν είμαι Πολίτισσα, αλλά η Λωξάντρα με μάγεψε με τη μαγειρική της και μαζί της ένιωσα νοσταλγία για την Πόλη. Ήμουν φανατική της εκπαιδευτικής τηλεόρασης. Και των ευφάνταστων γιαπωνέζικων μύθων. Καταδυόμουν με τον Κουστώ σε απίστευτους βυθούς. Έμαθα τόσα πολλά απο την κρατική τηλεόραση. Δεν απαριθμούνται. Δεν καταμετρώνται. Σίγουρα είναι πολλά. Δεν μπορώ να υπολογίσω την αξία τους σε ευρώ ή σε δραχμές.
Τηλεόραση έπαψα να βλέπω όταν έγινα φοιτήτρια. Τότε είχα το φεστιβάλ κινηματογράφου και τη φωτογραφία μου. Μετά είχα το ίντερνετ. Τα τελευταία 5 χρόνια, ζώντας πλέον στο εξωτερικό, ανακάλυψα τα αρχεία της ΕΡΤ. Και ξαναείδα τη Λωξάντρα. Και τη Μαντάμ Σουσού. Και ήμουν χαρούμενη που συνειδητοποίησα, ενήλικας πια, ότι η τηλεόραση της παιδικής μου ηλικίας είχε αξία και επίπεδο. Κατάλαβα γιατί είμαι αυτή που είμαι. Τα ελληνικά ηχούσαν τόσο όμορφα εδώ στα ξένα. Με ξεκούραζαν, με ενδυνάμωναν, μου θύμιζαν ποια είμαι, από πού κατάγομαι.
Τη μαύρη νύχτα που μαύρισε η ΕΡΤ, όπως πολλοί, έτσι και εγώ ένιωσα αμηχανία. “Χούντα” ήταν η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο νου. Μια έννοια που την έχουμε όλοι σκεφτεί και συνδυάσει με τα μνημόνια, τις ασθενικές φιγούρες που κυβερνούν και εκτελούν εντολές μιας τρώεικας (ας μου επιτραπεί και ένα ορθογραφικό για χάρην λογοπαιγνίου). Η Ελλάδα πάντα ξεπουλιόταν. Μέσα στους αιώνες. Κι εμείς οι ντόπιοι ιθαγενείς μια ζητοκραυγάζαμε τον έναν και μια τον άλλο. Πίσω απο το προσωπείο τους ήταν και είναι όλοι ίδιοι. Οι αντιπολιτεύσεις γίνονταν κυβερνήσεις και οι κυβερνήσεις αντιπολιτεύσεις. Και μια από τα ίδια. Δε με πείθει κανείς. Τα χρώματα έχουν πια ανακατωθεί. Προσωπικά, έχω πάθει αχρωματοψία.
Στο κολέγιο που δουλεύω απέλυσαν κάποιες εκατοντάδες πέρυσι. Κρίση και στην Αγγλία λοιπόν. Περικοπές του κράτους, έλλειψη κρατικών κονδυλίων για την παιδεία. Κάποιοι αποφάσισαν την εθελούσια αποχώρηση με αποζημίωση. Κάποιοι απολύθηκαν γιατί τα μαθήματά τους δεν είχαν πέραση. Λογικό. Η παιδεία είναι πλέον και αυτή ένα προϊόν. Η διεύθυνση δεν έκλεισε το κολέγιο. Το συμμάζεψε γρήγορα και μεθοδικά. Προς το πιο συμφέρον. Εμείς που μείναμε περάσαμε ξανά από έλεγχο. Έπρεπε να καταθέσουμε ξανά τα βιογραφικά μας και προτάσεις για μαθήματα. Πολύ το άγχος. Επιμένω όμως, το κολέγιο δεν έκλεισε.
Οι νόμοι της ελεύθερης οικονομίας μας χαιρετούν. Θέλουν νούμερα. Στατιστικές. Κέρδη. Και εμείς στην Ελλάδα κρατάμε ακόμα κομματικές σημαίες και τις κουνάμε ρυθμικά. Τα μπλε, τα κόκκινα, τα πράσινα, και τα μαύρα ανθρωπάκια. Αδυνατώντας να γίνουμε ένα. Μία φωνή. Και δε μιλώ για απεργίες και για πορείες. Ούτε για ιντερνετικά like σε επαναστατικά μηνύματα. Και δεν είμαι οπαδός της αναρχίας.
Αν υπάρχει κάτι σα συλλογική μνήμη, ας ανατρέξουμε σε αυτή. Και ας βρούμε το νόημα. Μακριά από κόμματα και υποσχέσεις. Όσο και αν βρέχει, η ξαστεριά είναι στο χέρι μας και κυρίως στο μυαλό μας.
