Ξενοφών Γιαταγάνας / ethnos.gr
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα οι λέξεις και τα νοήματα διαστρεβλώνονται και ευτελίζονται. Ετσι τον πιο δημοκρατικό φόρο, που είναι ο φόρος ακίνητης περιουσίας, τον είπαμε «χαράτσι», την παραβίαση των νόμων τη βαφτίσαμε ανυπακοή, το πανεπιστημιακό άσυλο, από κιβωτός ιδεών, έγινε γιάφκα για αναρχικούς και λαθρεμπόρους…
Τώρα κινδυνεύει από την ίδια πρακτική και η έννοια των μεταρρυθμίσεων, σε μια στιγμή που η χώρα μας τις έχει μεγαλύτερη ανάγκη παρά ποτέ. Και τις έχει ανάγκη παντού: στο Δημόσιο, στη φορολογία, στην εκπαίδευση, στον πολεοδομικό σχεδιασμό, στο παραγωγικό μοντέλο, στα πάντα.
Βέβαια, υπάρχουν οι συνειδητοί πολέμιοι των μεταρρυθμίσεων, οι ευαγγελιστές αδύνατων κοσμογονικών αλλαγών, κάποιοι που είναι μεταρρυθμιστές μόνο στα λόγια και κάποιοι άλλοι που θέλουν, αλλά δεν φαίνεται να μπορούν. Συνειδητοί εχθροί των μεταρρυθμίσεων είναι οι πάσης φύσεως και κοπής λαϊκιστές, που υπόσχονται τα πάντα στους πάντες με μοναδικό στόχο να αποκομίσουν μικροπολιτικά οφέλη.
Στο ίδιο αποτέλεσμα καταλήγουν και όσοι επαγγέλλονται λαϊκή εξουσία με κοινωνικοποίηση όλων των μέσων παραγωγής, αλλά και εκείνοι που εκπέμπουν μεταρρυθμιστικό λόγο, αλλά διστάζουν να περάσουν στην πράξη ή και αποσύρονται στις μύτες των ποδιών τους όταν πρέπει να σπάσουν αβγά. Ολους αυτούς, εντάξει, τους ξέρουμε.
Εκείνο, όμως, που μοιάζει ακόμα πιο επικίνδυνο είναι οι πραγματικοί μεταρρυθμιστές -όσοι και όπου υπάρχουν- να προχωρούν άτσαλα, χωρίς σκέψη και προγραμματισμό. Οπως έγινε με το «μαύρο» στην ΕΡΤ, όπως υλοποιείται η κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων, όπως επανεξετάζεται για νιοστή φορά ο ΦΑΠ και η νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, όπως εφαρμόζεται η εκλογίκευση νοσοκομείων και σχολείων. Ολα είναι μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν επειγόντως, που θα έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και πολύ καιρό. Τώρα είμαστε αναγκασμένοι να τις κάνουμε γρήγορα και βίαια.
Είμαι ο τελευταίος που θα πει να καθυστερήσουμε και άλλο χάριν μίας αμφίβολης ποιότητας. Οι καιροί ου μενετοί. Ας προσέξουμε, όμως, περισσότερο τον τρόπο. Αν και οι μεταρρυθμίσεις ταυτιστούν στη συλλογική συνείδηση με ανθρωποθυσίες και τσαπατσουλιές, αλίμονό μας.
