Οι εντυπώσεις ενός περιηγητή για το Αγρίνιο…
Του Jorge Tornado Bariendo
H Μεταμόρφωση του Σωτήρος καθιερώθηκε να εορτάζεται την 6η Αυγούστου και λογαριάζεται σαν Μεγάλη Παρασκευή, καθώς απέχει σαράντα ημέρες από την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Τι ειρωνεία, τι σύμπτωση…
Εκείνη την μέρα ξεκινούσε η πολυπόθητη (και ετήσια) κανονική μου εικοσαήμερη άδεια. Κουρασμένος και απογοητευμένος έχοντας να διαχειριστώ πρόσφατες επαγγελματικές αλλαγές, μια απόφαση λύσης του βραχύβιου γάμου μου, αποφασίζω να μεταβώ στο Αγρίνιο να ξεκουραστώ, να αδειάσει το μυαλό μου από κάθε τι που με βαραίνει. Μια μικρή βαλίτσα με ρούχα και να΄μαι..
Ανήμερα της “μικρής” Μεγάλης Παρασκευής βρίσκομαι φιλοξενούμενος του αδελφού – ξαδέλφου – φίλου Γιώργου. Το Αγρίνιο είναι αλλαγμένο 14 χρόνια μετά την τελευταία μου επίσκεψη, το διαπιστώνεις αμέσως με το που φτάνεις στα ΚΤΕΛ του νομού. Η πρόοδος, αυτή η μεγάλη αίρεση των εκφυλισμένων κατά τον Μπωντλαιρ, έχει επέλθει από καιρό και εδώ. Παρατηρώ τα πάντα, συγκρίνω, απορρίπτω, αποδέχομαι. Καινούρια μαγαζιά, πολυτελή νεόδμητα σπίτια, το γήπεδο του Παναιτωλικού, επιβλητικό φαντάζει εμπρός μου με το που “ξεμυτώ” στην βεράντα.
“Οι άνθρωποι Γιώργο; Που είναι ο κόσμος; με τι ασχολείται; Θέλω να τους δω, να τους μιλήσω, να διαπραγματευτώ διαφορετικά πράγματα από αυτά που με βασανίζουν τελευταία.
Ο πολύς κόσμος έλειπε στις διακοπές του, στα μπάνια του λαού, δικαιωματικά. Ο αδελφός – ξάδελφος – φίλος Γιώργος στο τετραήμερο της παραμονής μου με περιέφερε ως άλλον “Επιτάφιο” (λόγω της κακής ψυχολογίας μου) στα περισσότερα από τα ανοιχτά καλλιτεχνικά στέκια της πόλης. Απλές, συνηθισμένες, καθημερινές βόλτες. Οι γνωριμίες με ανθρώπους, εκεί γύρω στην μεγάλη ηλικία των τριάντα, πολλές. Η διαπίστωσή μου μια και μοναδική : το παρεξηγημένο, στην συνείδηση πολλών, Αγρίνιο αποτελεί ένα μικρό, ανενεργό ηφαίστειο καλλιτεχνικής δημιουργίας και έκφρασης. Επίδοξοι φωτογραφοι και χορευτές που ψάχνουν κόσμο και χώρο να εκφραστούν, μουσικοί που θέλουν να κάνουν το “επιπλέον βήμα” στην τέχνη τους, άνθρωποι απλοί που ψάχνουν “αυτό το κάτι” για να λυτρωθούν ψυχικά, να φύγουν από τον εαυτό τους.
Ταυτίστηκα απόλυτα, τους κατανοώ, τους συμμερίζομαι. Έχουν ανάγκη από αγάπη, από αυτή την ανάγκη να ξεφύγουν από τα στενά (ίσως και ασφυκτικά κάποιες στιγμές) πλαίσια αυτής της πόλης. Να φύγουν από τον εαυτό τους.
Τους το έυχομαι ολόψυχα… Αυτό θέλω κι εγώ και πάντα θα το ψάχνω.
Με σεβασμό και εκτίμηση σε ο,τι έιδα…
