Της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου
Δημοσιεύτηκε στο UNFOLLOW 20
Τον Αύγουστο του 2007, τότε που κάηκε η μισή Πελοπόννησος και μαζί της καμιά εβδομηνταριά άνθρωποι, είχα κατέβει για ρεπορτάζ. Πήγα ξανά και ξανά. Σε μία από αυτές τις επισκέψεις, ο πολιτιστικός σύλλογος κάποιου χωριού, θέλησε να μας ευχαριστήσει, δημοσιογράφους και εθελοντές, διοργανώνοντας ένα τραπέζι στην πλατεία. Δίπλα μου κάθισε ένας πιτσιρικάς. Ήμουν κουρασμένη και μπουκωμένη απ’ τη μαυρίλα. Όχι μόνο του τοπίου. Είχα μόλις πρωτομιλήσει με τον αδελφό της Αθανασίας, της γυναίκας που κάηκε μαζί με τα τέσσερα παιδιά της.
Ο πιτσιρικάς άρχισε να επεξεργάζεται τη φωτογραφική μου μηχανή. «Θα ήθελα να γίνω φωτογράφος» μου είπε. «Μπορώ να την κρατήσω;» ρώτησε. Με την υπόσχεση ότι θα περάσει το λουρί στο λαιμό του για να μην του πέσει, το σκάσαμε παρέα απ’ το τραπέζι. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το βουνό. Παραβγήκαμε στο τρέξιμο. Τράβαγε συμπαθητικά.
Έναν χρόνο αργότερα βάφτισα την αδελφή του. Το βουνό ήταν ακόμα μαύρο στα βαφτίσια της. Φέτος κατέβηκα για τα γενέθλιά της. Ο μικρός έχει γίνει πια 16. Στην πλαγιά που φαίνεται από το μπαλκόνι τους έχουν μεγαλώσει οι θάμνοι. Κάπως καλύτερα μοιάζουν τα πράματα. Ο μικρός όμως τώρα θέλει να γίνει ή μπάτσος ή στρατιωτικός.
«Βαριέται στο χωριό. Μου το έλεγε συνέχεια στο τηλέφωνο αλλά νόμιζα ότι είναι εφηβική στραβομάρα. Το χωριό του δεν έχει άλλα παιδιά. Από την ημέρα που τελείωσαν οι εξετάσεις, είναι μόνο με τον εννιάχρονο αδελφό του και την πεντάχρονη βαφτισιμιά μου. Έκοψαν και το ίντερνετ για οικονομία» εξηγώ σε μια συριζαία φίλη μου παραμονές του συνεδρίου τους.
«Άσ’ τα αυτά. Να του αλλάξεις τα μυαλά θέλεις. Γι’ αυτό τον φέρνεις στην Αθήνα. Γιατί ρε συ; Δεν θέλουμε δημοκράτες μπάτσους; Να φροντίσεις να γίνει ένας δημοκράτης μπάτσος».
«Εάν και όταν καταφέρετε να εκδημοκρατίσετε την Αστυνομία, θα σκεφτούμε να σας στείλουμε κι εμείς τα παιδιά μας. Μέχρι τότε, θα φοβάμαι πως θα γίνει αυτός ο ίδιος ο βασανιστής μου».
