Το Αγρίνιο ανήκει στις πόλεις που φθίνουν μέσα στην προηγούμενη ομορφιά τους.
Αφορμή για αυτή την σκέψη το Workshop του Εικαστικού Εργαστηρίου με τίτλο “Tοπόσημα στον ιστό στης πόλης μας” που έγινε το περασμένο Σάββατο στον πεζόδρομο της Χαρ. Τρικούπη μπροστά στο νεοκλασικό κτήριο της Εθνικής Τραπέζας Ελλάδος. Ωστόσο η εικόνα του κτιρίου της Εθνικής Τραπέζας, που τελεί εδώ και πολλά σε αχρηστία, δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Αφίσες και συνθήματα στους τοίχους και αρκετή βρωμιά στον εξωτερικό – περιβάλλοντα χώρο του κτιρίου. Και φυσικά το κτίριο αυτό δεν είναι η μόνη περίπτωση. Κι άλλα ιστορικά κτίρια δείγματα υψηλής αρχιτεκτονικής αξίας ρημάζουν. Οι καπναποθήκες Παπαπέτρου, που υποτίθεται ότι θα γίνονταν κάποτε μουσείο, οι καπναποθήκες Ηλιού κυριολεκτικά καταρρέουν, το αρχοντικό Σωχωρίτη επίσης. Ακόμη χειρότερα, κτίρια που κατεδαφίστηκαν, μάλλον επειδή δεν χωρούσαν στο σύγχρονο και άχρωμο Αγρίνιο, όπως τα παλιά σφαγεία, ή το κτίριο του “Όρφέα”. Μοναδική εξαίρεση η δημοτική αγορά που ανακαινίζεται, έστω κι αν αυτή η ανακαίνιση κρατάει πολύ…
Το Αγρίνιο θα μπορούσε να είχε εντελώς διαφορετικό χρώμα σαν πόλη αν τα κτίρια αυτά είχαν διατηρηθεί, είχαν διασωθεί μέσα από διάφορες χρήσεις… Θα μπορούσε κανείς να πει βλέποντάς το και λίγο αισιόδοξα πως “αρκεί να βοηθήσουν λίγο άνθρωποι και Αρχές”… Ποιες Αρχές όμως; Αυτές που κατεδάφισαν μερικά από τα κτίρια αυτά; Ή μήπως εν προκειμένω ο δήμος δεν θα μπορούσε, άσχετα αν δεν είναι ιδιοκτησία του, να καθαρίσει την πρόσοψη του κτιρίου της Εθνικής Τραπέζας στη Χαρ. Τρικούπη από τις ακαθαρσίες των πουλιών και να μην συναντάμε στο κεντρικότερο πεζόδρομο της πόλης τόση βρωμιά; Και ποιοι άνθρωποι; Αυτοί που κολλάνε αφίσες πάνω σε ένα νεοκλασικό ή μήπως αυτοί που γράφουν συνθήματα στους τοίχους του;
Όλα είναι θέμα παιδείας, και δυστυχώς δεν την έχουμε. Αυτό φυσικά δεν είναι φαινόμενο του Αγρινίου υπάρχει παντού. Η διαφορά είναι ότι το άχρωμο Αγρίνιο που χτίστηκε στις μεταπολεμικές δεκαετίες θα μπορούσε σε αυτά τα κτίρια να βρει το χρώμα του και την ιστορία του…
Δ.Π.
