Όπως είχαμε προαναγγείλλει, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου η «ΔΙΕΞΟΔΟΣ» διοργάνωσε μια ξεχωριστή εκδήλωση αφιερωμένη στον Πετρολιά Πάικο με τον γενικό τίτλο «Οι άνθρωποι που δεν ξεχνιούνται».
Μια εκδήλωση για τον μεσολογγίτη γιατρό, τον άνθρωπο της προσφοράς, το φίλο, που έφυγε από τη ζωή τον Αύγουστο του 2012.
Ήταν μια συγκέντρωση αγάπης στην οποία δεν υπήρξαν ομιλίες από καθέδρας αλλά κατάθεση συναισθημάτων, καταθέσεις ψυχής.Εκτός από τον τον ιδρυτή της «Διεξόδου» Νίκο Κορδόση, ο οποίος παρουσίασε τη ζωή και το έργο του τιμώμενου, μίλησαν για κείνον ο Γιάννης Τσίντζος, ο Μιχάλης Ντίνιας, ο Πάνος Αθανασίου και ο Μάκης Πασσίσης.Όλοι φίλοι καρδιάς του Πετρολιά, από τα παιδικά τους χρόνια.Θυμήθηκαν και θύμισαν, νοστάλγησαν, συγκινήθηκαν και συγκίνησαν το ακροατήριο.
Τους πολλούς, πάρα πολλούς φίλους που παρέστησαν στην εκδήλωση η κεντρική αίθουσα του πρώτου ορόφου της «Διεξόδου» αποδείχθηκε μικρή για τον κόσμο που θέλησε να είναι εκεί. Έτσι για τους διπλάσιους από κείνους που δεν χώρεσε η αίθουσα αυτή, είχε προβλεφθεί να την παρακολουθήσουν κάτω στον πεζόδρομο, μέσα από ειδικό «τηλεοπτικό» αναμεταδότη.
Για το επιστημονικό έργο και κυρίως για την κοινωνική προσφορά του Πετρολιά τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Αφρική μίλησαν η μεσολογγίτισσα οφθαλμίατρος Βίκυ Σουβαλιώτη – Σταμάτη και εκ μέρους των κοινωνικών φορέων ΕΛΕΠΑΠ Αγρινίου και ΕΨΥΠΕΑ Μεσολογγίου στους οποίους ο τιμώμενος είχε εξασφαλίσει οφθαλμολογική παρακολούθηση των παιδιών δυο φορές το χρόνο μίλησαν η Αλεξάνδρα Κοσμά και ο Μάκης Τουλιάτος αντίστοιχα.
Στο πλαίσιο της εκδήλωσης, στο αίθριο της «Διεξόδου», παρουσιάστηκε πλούσιο φωτογραφικό υλικό από την παιδική και εφηβική του Πετρολιά, από την μεσολογγίτικη περίοδο της ζωής του καθώς και από την ιατρική του πορεία και την προσφορά του στην Αιθιοπία και στην Κένυα.Παράλληλα στην ίδια αίθουσα ξεκίνησε και θα λειτουργεί, ως τις 3 Νοεμβρίου, έκθεση ξυλογλυπτικής του ζωγράφου Πάνου Αθανασίου, με πριάρια, γαϊτες, σταφνοκάρια, πελάδες με τίτλο «Ψυχή μου η θάλασσα» που είναι επίσης αφιερωμένη στον Πετρολιά.
Την ξεχωριστή αυτή εκδήλωση αγάπης του Μουσείου μας για τον Πετρολιά Πάικο έκλεισε η γυναίκα του Ζαννέτα, που περιορίστηκε να ευχαριστήσει λέγοντας πως «χάρις σε έναν μεσολογγίτη, εκείνη και τα παιδιά της έζησαν μια υπέροχη ζωή»…
