Είναι σίγουρα αισιόδοξο και παρήγορο να βλέπεις τα σχολεία να παίρνουν τέτοιες πρωτοβουλίες.
Την πρωτοβουλία γονέων μαθητών και του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Δημοτικού Σχολείου Αγγελοκάστρου που στήριξε η τοπική κοινωνία.Οι κατοίκοι του χωριού πρόσφεραν δωρεάν στο σχολείο πορτοκάλια και μανταρίνια από την παραγωγή τους, προκειμένου να μοιράζονται στους μαθητές στα διαλείμματα, ως συμπλήρωμα στο πρόγευμά τους. Στο 1ο ΕΠΑΛ του Αγρινίου η πρωτοβουλία της εκπαιδευτικής κοινότητας έχει να κάνει με τη στήριξη ατόμων με ειδικές ανάγκες. Στα πλαίσια της δράσης συλλέγονται πλαστικά καπάκια με σκοπό να παραδοθούν σε εταιρείες εμφιάλωσης και ανακύκλωσης με απώτερο σκοπό την αγορά αναπηρικών αμαξιδίων.
Από τέτοιες πρωτοβουλίες σίγουρα και βοήθεια δίνεται σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη και στους μαθητές δίνεται ένα μάθημα αλληλεγγύης. Και μακάρι τέτοιες προσπάθειες να συνεχιστούν και να επεκταθούν! Όμως η κατάσταση στην κοινωνία χειροτερεύει συνεχώς… Αν μέχρι τώρα οι πράξεις αλληλεγγύης κάλυπταν ως ένα σημαντικό βαθμό το κοινωνικό έλλειμμα του κράτους και “μπάλωναν” κάπως την κατάσταση, εύλογα μπορεί κανείς να φοβηθεί πως αν συνεχιστεί η κατρακύλα, οι προσπάθειες αλληλεγγύης σύντομα θα κάνουν “μια τρύπα στο νερό”, αφού τα μνημόνια προσθέτουν στη λίστα των αναξιοπαθούντων πολύ περισσότερους από όσους λαμβάνουν βοήθεια από τις δράσεις αλληλεγγύης. Αυτή είναι η Λερναία Ύδρα του μνημονίου.
Δ.Π
