Γράφει η Ζωή Ρηγοπούλου / rockyourlife.gr
Με ένα σύντομο διάλειμμα, βρίσκομαι απ’τον Νοέμβριο στο Αγρίνιο για δουλειά. Παίζω στο Δημοτικό θέατρο της πόλης ένα εξαιρετικό έργο μ’έναν έξοχο θίασο. Θα μου πεις, και τι μας νοιάζει εμάς; Σωστό, αλλά πρέπει να κάνω τον πρόλογο τούτο για να σε βάλω στο κλίμα.
Βρίσκομαι λοιπόν στο Αγρίνιο και ανακαλύπτω με τα ματάκια μου ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. Θα μου πεις, δεν τόξερες; Το είχα υπ’όψη μου, αλλά μια και έχω την ατυχία να μην έχω ρίζες στην επαρχία, δεν το είχα απόλυτα κατανοήσει. Μιλάμε για άλλους ρυθμούς, άλλα ωράρια, άλλες συνήθειες. Μεσημέρι, ας πούμε, στο Αγρίνιο νιώθεις ότι είσαι στο Μεξικό. Όχι επειδή κάνει ζέστη, αλλά επειδή δεν υπάρχει τίποτα ανοιχτό και κανείς άνθρωπος πουθενά. Σιέστα. Ιερός μεσημεριανός ύπνος. Ούτε τρεχάλες ούτε άγχη ούτε τίποτα. Σαν να βρίσκομαι στην Αθήνα των παιδικών μου χρόνων! Χαλαρότητα. Η κρίση δεν έχει φτάσει εδώ. Οι άνθρωποι χαμογελάνε, άστεγοι δεν υπάρχουν, αυτό το βλέμμα της απελπισίας δεν το συναντάς. Μικρές κοινωνίες που σίγουρα ο ένας βοηθάει τον άλλον, αν δεν είναι και συγγενής του κιόλας! Δεν θα πεινάσει.
Έχω την πολυτέλεια μια και εργάζομαι το απόγευμα, να έχω τη μέρα στη διάθεση μου να τριγυρίσω. Πολλά μικρά καφέ, πάρα πολλά, που τα περισσότερα το βράδυ γίνονται μπαράκια. Πολλοί νέοι άνθρωποι. Καταστήματα που να έχουν κλείσει, ελάχιστα. Πάρκο στην κορφή της πόλης, που μακάρι να το συντηρήσουν διότι είναι μια όαση μέσα στο τσιμέντο. Δημοτική πινακοθήκη, ολοκαίνουρια και πανέμορφη, που έκανε εγκαίνια με χαρακτικά του Τέτση και μακάρι να μακροημερεύσει. Η μοναδική μου γκρίνια: Ουδέποτε έφτασε εδώ η πληροφορία ότι το κάπνισμα βλάπτει. Ντουμάνι παντού. Ξέρω, ξέρω, εσύ μια χαρά θα το βρεις αυτό, αλλά εμένα καπνίζουν και τα ρουθούνια μου! Μέσα τσιγάρο, έξω αιθαλομίχλη, πλάνταξα!
Όλα ωραία όλα καλά, ας ψάξω για κινηματογράφους αφού έχω μια μέρα ρεπό, σκέφτηκα. Εθισμένη όπως είμαι, πώς να αντέξω τόσον καιρό χωρίς σινεμά! Έχω εντοπίσει λοιπόν στις πρωινές μου βόλτες μια αίθουσα, βλέπω τις φωτογραφίες απ’έξω, φρέσκα έργα δείχνει, αλλά δεν έχω καταλάβει ούτε τι παίζει ούτε πότε το παίζει. Γρίφος σωστός. Καμιά 10ριά έργα αλλά ποιο παίζει πότε βρε παιδί μου; Περνάω, ξαναπερνάω, σίγουρα η γειτονιά αναρωτιέται ποια είναι τούτη και γιατί φέρνει βόλτες. Άκρη δεν βγάζω, αποφασίζω να ρωτήσω στα ψιλικά δίπλα. « Μπα, δεν νομίζω να παίζει ο κινηματογράφος» μου λέει ο ένας. «Μωρέ, προχθές δεν έβγαινε κόσμος;» αναρωτιέται ο άλλος. Δεν συμφωνούν μεταξύ μας. Πάω στο μανάβικο δίπλα. «Βέβαια παίζει», μου λένε. «Κάθε πότε;» ρωτάω. «Αυτό δεν είναι σίγουρο», μου απαντούν. Φεύγω άπραγη. Στην πλατεία όμως πέφτω πάνω στην διαφημιστική αφίσα του δημοτικού κινηματογράφου. Πρώτη προβολή, παρακαλώ! «Η Μικρά Αγγλία». Ο διψασμένος στην έρημο λιγότερη χαρά κάνει! Κι έτσι λοιπόν, ξεσηκώνω τον θίασο για να πάμε να δούμε την ταινία του Βούλγαρη.
Μια πολύ ωραία αίθουσα, με πολύ κόσμο κι εγώ πασίχαρη που όντας στο Αγρίνιο, μεταφέρθηκα στην Άνδρο της Καρυστιάνη! Πέρασα πολύ όμορφα βλέποντας την ταινία. Χάρηκα την υπέροχη κινηματογράφηση, τα εξαιρετικά νέα κορίτσια που πρωταγωνιστούσαν, αλλά και τον Χρήστο, την Αννέζα, τη Βαγγελιώ, τον Βασίλη. Άλλωστε, σκοπός μου δεν είναι να γράψω κριτική. Θέλω μόνο να μοιραστώ με σας τους αδελφούς κινηματογραφόφιλους, τη χαρά του να καταφέρεις να δεις σινεμά!
Καλή χρονιά
