Γράφει η L.C
Bερολίνο 15.1.14
Σήμερα στο μάθημα συγκεντρωθήκαμε όλα τα μέλη του εργαστηρίου για να μας παρουσιάσει ένα συμφοιτητής την δουλειά του με θέμα : “Πολιτική και Τέχνη”. Η δουλειά του απεικόνιζε κυρίως “riots” κατά τη διάρκεια διαμαρτυριών σε διάφορα μέρη, όπως στο Ρίο, στο Αμβούργο, στο Λονδίνο και πρόσθεσε πως θα συμπεριλάβει και εικόνες από την Κωνσταντινούπολη, την Αθήνα, την Αίγυπτο κτλ. Στη συνέχεια είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, μιλώντας για το ρόλο που παίζει κάθε πολίτης στην κοινωνία αντιπροσωπεύοντας ένα επάγγελμα. Υπήρξαν γνώμες πως πολλοί από τους διαδηλωτές απλά πηγαινουν εκεί, για να κάνουν το κέφι τους, γιατί τους ανεβαίνει η “αδρεναλίνη”, γιατί γουστάρουν να παίζουν μπουνιές με τους μπάτσους.
Καταλήξαμε σε σημείο της Αθήνας. Εξέφρασε τη γνώμη του ένα παιδί, λέγοντας πως εκεί πλέον οι άνθρωποι έχουν καταλήξει να παλεύουν για την επιβίωσή τους, πως ακόμη και άνθρωποι απλοί (και όχι μαυροφορεμένοι) βγαίνουν να διαμαρτυρηθούν για την κατάστασή τους, που τους παίρνουν τα σπίτια και το μέλλον τους. Δεν γίνονταν να μην πάρω θέση! Εξέφρασα και εγώ τον ελληνικό θυμό μου στα μέλη του εργαστηρίου, επισημαίνοντας πως η κατάσταση στην Ελλάδα είναι απελπιστική, πως οι φίλοι μου δεν έχουν μέλλον και σχέδια για οικογένεια, πως η προσωρινή τους δουλειά ξεπερνά το 10ωρο και πληρώνονται με 30ευρώ την ημέρα, πως οι μισθοί έχουν πέσει τουλάχιστον έως 50%, πως αν αρρωστήσεις δεν υπάρχει καμία ασφάλεια, πως απλώς οι νέοι δεν έχουν μέλλουν, ζούνε για το τώρα και δεν μένει στην άκρη τίποτα. Και η απάντηση…; Σιωπή!
