Γράφει ο Γιώργος Κ. (giorgos@agrinioculture.gr)
Σε είδα μετά από πολλά χρόνια. Περήφανη, όρθια και λαμπερή, όπως ήσουν πάντα. Τα χρόνια πέρασαν κι ο καιρός άφησε τα σημάδια πάνω σου αλλά δεν πήρε το σημαντικότερο. Την ζεστασιά σου.
Έκανες το πιο ασήμαντο πράγμα του κόσμου. Έβγαζες τα σκουπίδια έξω από το σπίτι. Σε είδα, κοντοστάθηκα…Έκανα να σου μιλήσω αλλά ντράπηκα. “Θα με θυμάται; Δεν θα με θυμάται; Τι να της πω;”
“Κυρία Ευγενία” σκέφτηκα να φωνάξω…”Εγώ είμαι ο παλιός σου μαθητής…Ο Γιώργος”. Δεν είπα τίποτα όμως αν και ήμουν σίγουρος ότι θα με θυμάσαι (όπως και όλα τα παιδιά σου).
Ανέβηκα στο μηχανάκι κι έφυγα. Στο δρόμο σκεφτόμουν όλα αυτά που μας δίδαξες! ‘Όχι το “Γλώσσα – Γλώσσα, Μαθηματικά”. Ήταν κι αυτό σημαντικό δεν λέω (και το δίδασκες και καλά) αλλά μιλάω για τα πιο σημαντικά. Το πως να φερόμαστε. Το πως να ζητάμε συγγνώμη. Το πως να μιλάμε με ευγένεια. Το πως να βαστάμε το πιρούνι…
Ποτέ δεν άπλωσες χέρι επάνω μας. Κι ας το έκαναν οι άλλες οι δασκάλες… Προσπαθούσες να μας το εξηγήσεις με λόγια. Ακόμα και όταν ήσουν στις “μαύρες” σου και με αυστηρό βλέμμα έμπαινες στην τάξη είχαμε έναν κώδικα μεταξύ μας. Προσπαθούσαμε να μην κάνουμε φασαρία και να είμαστε συνεπείς γιατί η “Κυρα Ευγενία δεν είναι καλά σήμερα. Μην τη στενοχωρήσουμε κι εμείς”…
Μας έστελνες να σου πάρουμε καφέ από το Κυλικείο (ελληνικό μέτριο αν δεν κάνω λάθος)… Δεν το θεωρούσαμε εκμετάλλευση. Ήταν μια γλυκιά “αγγαρεία” που ο καθένας μας ήθελε να την πράξει. Πηγαίναμε στο κυλικείο και λέγαμε “τον καφέ της Κυρα Ευγενίας και γρήγορα παρακαλώ”…
Τώρα τα χρόνια πέρασαν, οι μνήμες θάφτηκαν και τα παιδιά μεγάλωσαν. Μεγάλωσες κι εσύ. Έστω και για λίγο, όμως ένιωσα παιδί… Στα μάτια μου είσαι η ίδια. Η “καλύτερη δασκάλα του κόσμου”…Ελπίζω την επόμενη φορά να βρω το θάρρος να σου μιλήσω…
