Την νίκη του Γιώργου Παπαναστασίου στο Αγρίνιο και κυρίως την έκτασή της όσον αφορά τα ποσοστά προσπαθεί πολύς κόσμος να την μεταφράσει και να την ερμηνεύσει σε κοινωνικό επίπεδο.
Στην προσπάθεια αυτή έχουν μπει λέξεις και όροι μάλλον παρωχημένοι. “Δημοκρατική”, “προοδευτική”, “συντηρητική” ψήφος…. Το τι είναι σήμερα “δημοκρατικό”, “προοδευτικό”, “συντηρητικό” σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Το να χαρακτηρίσεις “προοδευτικούς” τους ανθρώπους που ψηφίζουν υποψηφίους που προέρχονται από κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ είναι πέρα για πέρα λάθος. Το έκανε ανάμεσα στις δυο Κυριακές ο Π. Μοσχολιός και το πλήρωσε, όπως φάνηκε από το αποτέλεσμα. Το να ταυτίσεις κάθε υποψήφιο με το κόμμα από το οποίο προέρχεται πάλι δεν είναι απόλυτο. Γιατί μέσα στα κόμματα δεν ήταν όλοι Τσοχαντζόπουλοι και Βουλγαράκηδες…
Το γιατί το Αγρίνιο ψήφισε κεντροδεξιούς υποψηφίους στην αυτοδιοίκηση έχει μια πιο εύκολη εξήγηση από το να σπεύσει κανείς να μιλήσει για “συντηριτική” στροφή της κοινωνίας. Ακόμη και για αυτούς που ενδεχομένως να πίστευουν ότι τόσο ο Γ. Παπαναστασίου, όσο και ο Π. Μοσχολιός, είναι τοπικοί εκφραστές της μνημονιακής πολιτικής, υπερισχύει η στοιχειώδης συλλογική αντίληψη για τη δημοκρατία. Ότι δηλαδή όταν για πολλά – πολλά χρόνια διοικούν οι ίδιοι και οι ίδιοι, κάποια στιγμή πρέπει να υπάρξει έστω και αλλαγή στα πρόσωπα. Και αυτή η στιγμή έφτασε…
Αν θα υπάρξει και αλλαγή πολιτικής θα φανεί στην πορεία.
