Του Θόδωρου Χατζηπαντελή* / kathimerini.gr
Ακόμη θυμάμαι, φοιτητής ων, στο τέλος της δεκαετίας του ’70, τις θέσεις διαφόρων παρατάξεων περί των «δημοκρατικών» μαθηματικών. Λες και το Πυθαγόρειο Θεώρημα έχει δημοκρατική και αντιδημοκρατική εκδοχή! Αλλού ασχολούνταν με την ανάγκη εισαγωγής του μαρξισμού ως μόνης και αποδεκτής μεθόδου ανάλυσης. Μετά, καθηγητής πλέον, ζούσα επαναλήψεις σε γενικές συνελεύσεις τμημάτων. Ερχεται, π.χ., ένας στη συνέλευση μια φορά και λέει ότι κάθε μάθημα πρέπει να έχει «δημοκρατικό» περιεχόμενο. Δεν πρέπει να ασχολούμαστε με την αμερικανική πολιτική ή τα ευρωπαϊκά θέματα στις πολιτικές επιστήμες. Οτι πρέπει να διδάσκουμε μόνο μαρξιστική οικονομία ή παιδαγωγική. Οτι μαθήματα στα αγγλικά είναι εχθρικά για τον λαό, γιατί τα παιδιά του λαού δεν ξέρουν αγγλικά. Κόντεψα να πέσω από την καρέκλα ενθυμούμενος το «δημοκρατικό πυθαγόρειο θεώρημα» των φοιτητικών μου χρόνων. Ενδεδυμένο με «αριστερή» αιτιολογία, το αίτημα περί «της σύνδεσης του ΑΕΙ με τις ανάγκες της κοινωνίας» σήμαινε απλά ευκολότερα μαθήματα και καλύτερους βαθμούς. Τα «δημοκρατικά» ήταν αυτά που κοινωνούσαν οι «δημοκρατικοί» καθηγητές, που είχαν προφανώς την αμέριστη συμπαράσταση των «δημοκρατικών» φοιτητών, και πάει λέγοντας. Τα «μαρξιστικά» αντίστοιχα.
Κάποια στιγμή, η δοξασία ότι οι φοιτητές είναι εκπρόσωποι του λαού που αγωνίζονται για καλύτερη εκπαίδευση κατέρρευσε. Η παράταξη της επάρατου Δεξιάς πλειοψηφούσε. «Δημοκρατικά» μαθηματικά και ΔΑΠ γίνεται; Δεν γίνεται.
Αυτός που πάει στα 18 του να σπουδάσει είναι αδύνατον να ξέρει τι ακριβώς πρέπει να σπουδάσει. Πρέπει να προσαρμοστεί σε μια επιστημονική πειθαρχία και όχι το πρόγραμμα σπουδών στη δοξασία των «δημοκρατικών» μαθηματικών. Αλλιώς ας συμπληρώσει μόνος του το πτυχίο, να το υπογράψει και να το απονείμει στον εαυτό του. Μετά δεν θα το αναγνωρίσει κανείς, αλλά στις λεπτομέρειες θα κολλήσουμε;
Οι φοιτητές δεν είναι οι εκπρόσωποι του λαού που ενδιαφέρεται για την ταξική πάλη στο «δείνα» τμήμα. Είναι η νέα γενιά που πρέπει να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερες γνώσεις και δεξιότητες, να κοινωνικοποιηθεί χωρίς τη δοξασία των «δημοκρατικών» μαθηματικών. Να μάθει, να προετοιμαστεί. Η κοινωνία και η αγορά δεν έχουν κανένα μέλλον με το «δημοκρατικό» πυθαγόρειο θεώρημα. Απλά αυτό είναι λανθασμένο.
* Ο κ. Θόδωρος Χατζηπαντελής είναι προέδρος Τμήματος Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ.
