Της Αντιγόνης Κατσαδήμα
Έβερεστ
Η ταινία του Μπαλτάσαρ Κορμάκουρ (1966-) μας γυρίζει πίσω στο 1996, όταν στις 10-11 Μαΐου, το ταξίδι αδρεναλίνης στην κορυφή του Έβερεστ- γνωστή ως Sagarmatha στους Νεπαλέζους και Chomolungma στους Θιβετιανούς- μετατράπηκε σε τραγωδία για οχτώ αναβάτες που επέλεξαν να το ζήσουν αλλά εγκλωβίστηκαν στη θύελλα. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Βρετανός Ρομπ Χολ (Jason Clarke), ο οποίος στην ταινία εμφανίζεται να έχει ηγετικό ρόλο, συντονιστής της μίας εκ των δύο ομάδων. Η 3d τεχνολογία προσδίδει στην υπόθεση αμείωτο ενδιαφέρον, αναδεικνύοντας τον ίλιγγο των στιγμών υπό ασφαλείς όρους, ενώ παρακολουθούμε το χρονικό της πρόσκαιρης ‘‘επιτυχίας’’ και της κατάκτησης της κορυφής των 8.850 μέτρων. Στην προκειμένη περίπτωση, οι νέες τεχνολογίες λειτούργησαν θετικά ώστε η ταινία να μην εκτροχιαστεί από υπερβολές και παρατεταμένες σκηνές καταστροφής. Απεναντίας, προβάλλεται και η πιο ανθρώπινη πλευρά των χαρακτήρων, σε σχέση με τις οικογένειές τους που έμειναν πίσω. Γενικότερα, μετά το μπεστ σέλερ “Into Thin Air’’ του επιζώντα Τζον Κρακάουερ,- στην ταινία τον υποδύεται ο Michael Kelly- στο θέμα της εμπορευματοποίησης του Έβερεστ και των απρόβλεπτων, μέχρι ενός σημείου, καταστρεπτικών συνεπειών του, έρχεται να προστεθεί άλλη μία ταινία δράσης και περιπέτειας με πολύ καλό καστ γύρω από ένα ταξίδι στο οποίο οι περισσότεροι δεν θα ήθελαν να επενδύσουν παρά ως απόλυτη φαντασίωση.
Life
Η ταινία Life του Αντόν Κορμπέιν(1955-) για τον Τζέιμς Ντιν που έμεινε γνωστός για την αντισυμβατικότητά του με το σύνθημα «Live Fast Die Young» καθρεφτίζει τον διστακτικό και χαμηλών τόνων χαρακτήρα του Ντιν (Dane DeHaan) μέσα από τη φιλική σχέση του με τον φιλόδοξο και διεκδικητικό Ντένις Στοκ (Ρόμπερτ Πάτινσον), φωτογράφο του “life” που τον ανάδειξε, εντοπίζοντας το ταλέντο και την ιδιαιτερότητα της περίπτωσής του. Πλάνα από την Ιντιάνα, ένας χιονισμένος δρόμος όπου ο Στοκ απαθανάτισε τον Ντιν, ενώ ξεχώριζε ένα μαύρο άλογο στη μέση και στο βάθος, είναι μερικά από τα ωραία στιγμιότυπα που προσθέτουν στην ταινία ποιητικότητα και επιφέρουν μια φιλόξενη, για τον θεατή, ατμόσφαιρα. Διόλου τυχαία είναι η προσωπική ματιά, καθώς ο σκηνοθέτης του “Control” (2007) μας έχει συνηθίσει σε έναν ρυθμό καλών ερμηνειών και μιας αρμονικής συνέχειας, ιδωμένη ως αποτέλεσμα μίξης διαφορετικών χαρακτήρων.
Η ολοκαίνουργια Καινή Διαθήκη
Η πρόταση του Ντορμέλ (1957-) ότι ο Θεός ζει στις Βρυξέλλες και η κόρη του ξέρει και την αλήθεια και τον τρόπο να αλλάξει τα πεπραγμένα με αρωγούς έξι ακόμη Αποστόλους, αν και ξεκινά ευφάνταστα χιουμοριστικά, μας οδηγεί σε ένα προβλέψιμο στόρυ όπου το τέλος πρέπει να κλείσει χαρούμενα, ένδοξα, ανάλαφρα. Ώστε το γέλιο να δικαιωθεί και όλοι να δουν ωραίο όνειρο το βράδυ. Αρκετά είναι τα κλισέ της ταινίας, ότι ο Θεός/πατέρας είναι αυστηρός και μπορεί να δίνει και από ένα χέρι ξύλο, ότι η σύζυγος/Θεά, γυναίκα του θεού είναι υπάκουη και σκουπίζει σαν καλή νοικοκυρά, ότι η κόρη είναι αντιδραστική και κυνηγά τη ζωή της. Τα μάθαμε και από τον αξεπέραστο ελληνικό κινηματογράφο, από Την κόρη μου η σοσιαλίστρια. Μόνο που η Βουγιουκλάκη δεν έβγαινε από πλυντήρια, ούτε έτρωγε σάντουιτς από τα σκουπίδια. Εδώ, το χιούμορ τολμά «σουρεάλ» άλματα που θα ήταν σουρεάλ αν είχαμε λιγότερους φτηνούς διαλόγους και καλύτερο μοντάζ. Παρόλα αυτά, από μια νέα καινή διαθήκη όλοι έχουν ανάγκη, αρκεί βέβαια να ξέρει κανείς πως οι απαιτήσεις για το 2015 είναι σαφώς περισσότερες από φορμαλιστικές ιστορίες, ύστερα από τις ταινίες που έχουμε δει και αυτά που έχουμε αποκομίσει χάρη στην αγάπη μας για τον κινηματογράφο και για τους σκηνοθέτες που δεν ήταν ντορμ(ιρ)έλ.
