Γράφει ο Βασίλης Νάκας, Δημοσιογράφος
Ο ύμνος της Διεθνούς, έστω και παραφθαρμένος, ακούγεται εντελώς παράταιρος με τα έργα και τις ημέρες μιας κατ’ επίφαση αριστερής κυβέρνησης. Μετά από τις μεγαλόστομες προεκλογικές διακηρύξεις του περασμένου Ιανουαρίου περί σκισίματος των μνημονίων, εξόδου από την κρίση και ανάπτυξης σε όλα τα επίπεδα, με πολλά Θα και Θα για ανέργους (αύξηση των θέσεων εργασίας), μισθωτούς (μείωση της μονόπλευρης υπερφορολόγησής τους), συνταξιούχους (13η σύνταξη), αγρότες (ενίσχυση της αγροτικής παραγωγής), ήρθε η ώρα της λυπητερής για έναν αθεράπευτα πλανημένο λαό.
Είναι ο ίδιος λαός ο οποίος, ενώ περίμενε την ελπίδα που θα ερχόταν, ύστερα από 5 χρόνια αιματηρών θυσιών, έγινε μάρτυρας μιας κακοπαιγμένης κωμωδίας δήθεν διαπραγμάτευσης. Η εικονική διαπραγμάτευση που ακολουθήθηκε, όπως ήταν λογικό, δεν οδήγησε πουθενά, ή μάλλον εγκλώβισε ολόκληρη τη χώρα σε ένα μονόδρομο εξευτελισμών, λόγω του κλεισίματος των τραπεζών και των ατελεύτητων σεναρίων περί Grexit και χρεωκοπίας. Ως σωσίβιο στο μεσοπέλαγο θαλασσοπνίξιμό της, η κυβέρνηση σκαρφίστηκε το Δημοψήφισμα. Υποβάλλοντάς μας, εν μέσω άκρως κρισίμων στιγμών, σε μια διχαστική διαδικασία, που δεν προσέφερε κανένα όφελος και πλεονέκτημα στην Ελλάδα. Αντιθέτως, σπαταλούνταν κάθε εναπομείνασα δυνατότητα ορθού διαπραγματευτικού σχεδιασμού στις γνωστές από εξέδρας πανηγυρικές μεγαλοστομίες για τη νίκη του Όχι που έγινε Ναι, για τη νίκη σε έναν αγώνα εξαρχής σικέ.
Ο λαός για μικρό διάστημα χάρηκε τις δάφνες του ως ο ήρωας του Δημοψηφίσματος. Το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε ακόμα πιο περίτρανα την απουσία οποιουδήποτε διαπραγματευτικού πλάνου από μέρους της κυβέρνησης. Μετά τους φιλιππικούς κατά των ανάλγητων Εταίρων μας και τα γλέντια στις πλατείες, το τρίτο και πιο επώδυνο μνημόνιο έγινε η μόνη μας απαράλλακτη πραγματικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύθηκε, έφυγαν όσοι είχαν φιλότιμο κι απέμειναν οι καιροσκόποι ΠασοκοΣυριζαίοι, οι οποίοι διέθεταν πάντα ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης, και τώρα περισσότερες θέσεις για μεταξύ τους διαμοίραση.
Μαζί με το 3ο μνημόνιο, η χώρα οδηγήθηκε σε 3η εκλογική αναμέτρηση. Ο αυτοσκοπός της διατήρησης στην εξουσία κατάντησε το δημοκρατικό πολίτευμα και την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας σε καρικατούρα και παίγνιο, όπου όλα διαστρέφονται κι όλα δικαιολογούνται. Κάθε ηγεσία ανήμπορη να αντεπεξέλθει στα καθήκοντά της, ρίχνει τις ευθύνες στους άλλους, εσωτερικούς ή εξωτερικούς εχθρούς, έτσι έγινε και τώρα. Ως συνέπεια αυτών, το ποσοστό της αποχής ανήλθε σε πρωτόγνωρα επίπεδα, 43,4%: μια ακόμα απόδειξη της αυξανόμενης απαρέσκειας των υγιώς σκεπτόμενων πολιτών προς το μοντέλο του αμοραλιστικού πολιτικαντισμού, το οποίο στις μέρες μας έχει λάβει ακραίες διαστάσεις, αποβλέποντας μόνο στην αναρρίχηση και στην εδραίωση στην εξουσία.
Παλιότερα, η λέξη Αριστερά σήμαινε αξίες, ιδανικά, αγώνα ανένδοτο για τον άνθρωπο. Σήμερα, οι κατά φαντασίαν αριστεροί, την έχουν καταντήσει ως μέσο βολέματος των ισχνών τους ικανοτήτων σε τροφαντές μισθολογικά θέσεις του δημοσίου. βλέπε τις στρατιές ειδικών συμβούλων και μετακλητών, με ανύπαρκτα προσόντα, που έχουν κατακλύσει τα γραφεία μελών της κυβέρνησης. βλέπε τους συγγενείς και κολλητούς, που τοποθετούνται σε δυο – τρεις θέσεις, για να μην βαριούνται στο αργόμισθό τους χάζι. Είναι, άλλωστε, η κυβέρνηση η οποία λέει εύκολα τα Ναι, όταν μάλιστα έχει έμπροσθέν της την Τρόικα, που μετονομάστηκε σε Θεσμούς, και τα δικά της παιδιά. Προσβολή για τις ιδέες της Αριστεράς, όσα αντιλαϊκά και εξοντωτικά μέτρα λήφθηκαν τους τελευταίους μήνες. Επικίνδυνα για την κοινωνική ισορροπία της χώρα, όσα πρόκειται να ψηφιστούν και να εφαρμοστούν. Προκλητικά, όσα εκατομμύρια διαγράφονται με χαριστικές τροπολογίες. βλέπε, εσχάτως, Μέγαρο Μουσικής. Δεν μας έφταναν, δηλαδή, τα δισεκατομμύρια, που ληστρικά υφαρπάχθηκαν από τον λαό για χάρη των τραπεζών. Τώρα, διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα και μετά μουσικής(!).
Ποια άλλη πίστωση χρόνου μπορεί να δοθεί σε μια κυβέρνηση, η οποία έχει καταφέρει να κάψει ακόμα και το ισχυρό χαρτί του μεταναστευτικού, σύροντας τη χώρα σε ένα ιδιότυπο καθεστώς πανευρωπαϊκής απομόνωσης. Την ώρα που η Τουρκία, επ’ αφορμή του θέματος αυτού, αναβαθμίζεται διεθνώς, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα, μεταξύ άλλων, και το ποσό των 3 δις ευρώ. Ενώ εμείς, και δεχόμαστε τις υψηλότερες προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές στην Ευρώπη, αναλογικά με τον πληθυσμό μας, σε βαθμό μάλιστα επικίνδυνο για την εθνολογική μας ομοιογένεια, και βρισκόμαστε σε διαρκή κατάσταση επιτήρησης! Μοιάζουμε, εν ολίγοις, αδύναμοι να αντιληφθούμε τις κοσμογονικές αλλαγές που συντελούνται γύρω μας, απέχοντας πεισμώνως από ένα δούναι και λαβείν, το οποίο, στις παρούσες συνθήκες, θα μπορούσε να βγάλει την Ελλάδα από τον ρόλο του κομπάρσου και να την προαγάγει σε πρωταγωνιστή των διεθνών εξελίξεων.
Αλλά, ας μην είμαστε άδικοι, η κυβέρνησή μας κατάφερε κάποια σημαντικά πράγματα υπέρ της χώρας, ύστερα, ασφαλώς, από πολύ κόπο και προσπάθεια: α) Επιβεβαίωση των πανταχόθεν απειλών για έξοδό μας από τη συνθήκη Σέγκεν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. β) Παράδοση του Αιγαίου στο ΝΑΤΟ και de facto αναγνώριση της υποτιθέμενης δικαιοδοσίας της Τουρκίας σ’ αυτό. Ανοίξαμε δηλαδή, εξαιτίας της αποτυχίας μας στην προστασία των θαλασσίων συνόρων μας, την κερκόπορτα για να εισβάλει η γειτονική χώρα, η οποία ποτέ δεν έκρυψε τις επιδιώξεις της για διχοτόμηση του Αιγαίου. Μην λησμονούμε ότι το 1974 ήταν τα δικά μας ολέθρια λάθη, που επέφεραν τη διχοτόμηση της Κύπρου.
Πώς, όμως, είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να φέρει σε πέρας τους δεξιοτεχνικούς χειρισμούς που απαιτούνται στη διεθνή διπλωματική κονίστρα, όταν χωλαίνει μπροστά στα καθημερινά και απλά προβλήματα του πολίτη. Όταν επί εβδομάδες παρακολουθεί σαν θεατής την ομαλή λειτουργία της χώρας να ασφυκτιά από τα μπλόκα των αγροτών. Όταν οι μόνες λύσεις που προτείνει και εφαρμόζει είναι οι επαχθέστερες επιταγές του μνημονίου. Όταν συνεχίζει να σκιαμαχεί με το ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών, παρουσιάζοντάς το σαν το μέγιστο των προβλημάτων μας.
Τόσο πια υποτιμούν τη νοημοσύνη του λαού; Μήπως θεωρούν πως με το προσωπείο της Αριστεράς έχουν δικαίωμα και δικαιοδοσία σε όλα; Της Ελλάδας οι κολασμένοι δεν αντέχουν άλλους ψευδοσωτήρες. Και τα γεμάτα αλήθειες λόγια της Διεθνούς στρέφονται τώρα εναντίον όλων εκείνων που πρόδωσαν με την ιμιτασιόν επαναστατικότητά τους τις λαϊκές ελπίδες.
