Κάθε παράσταση γεννιέται και πεθαίνει την ίδια μέρα. Είναι ένα κλισέ που χρησιμοποιούν συχνά οι ηθοποιοί για να περιγράψουν την περίοδο των παραστάσεων, αλλά και το γεγονός ότι κάθε παράσταση είναι μοναδική και ανεπανάληπτη.
Αυτό όμως που γίνεται φέτος με τον “Άμλέτ” του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου μάλλον δεν έχει προηγούμενο. Στα μισά περίπου της περιόδου των παραστάσεων αυτό που παρουσιάζεται πλέον στην αίθουσα του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου απέχει πάρα πολύ από την παράσταση που είδαν όσοι παρακαλούθησαν την πρεμιέρα στις 20 Ιανουαρίου. Δεν συζητάμε για τη σκηνοθετική σκοπιά του έργου που ούτως ή άλλως επιδέχεται υποκειμενικών σχολιασμών, ούτε βέβαια για την προβληματική διασκευή του θεατρικού κειμένου του Σαίξπηρ. Μιλάμε για το τραγικό γεγονός ότι η παράσταση, όταν πρωτοπαρουσιάστηκε είχε διάρκεια πάνω-κάτω δυόμιση ώρες και πλέον διαρκεί δύο ώρες. Η “κοπτοραπτική” σε σκηνές και διαλόγους προσφέρει… σε πολλά σημεία της παράστασης την αίσθηση της ασυνέχειας… Και κάπου εκεί κάθε κριτική γίνεται πλέον άνευ αντικειμένου, όταν έχουμε να κάνουμε με πειραματισμούς.
Δυστυχώς το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου έχει μπει σε αυτό το κλίμα. Μετά την Εκάβη – πρόσφυγα, έχουμε τώρα το κείμενο του Σαίξπηρ που έγινε… ακορντεόν.
