Η αλήθεια είναι πως ζούμε σε ένα κράτος που εν έτει 2018 στην αυγή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, την επανάσταση της τεχνητής νοημοσύνης, έχει ακόμη δημόσιες υπηρεσίες με εκείνα τα τεράστια βιβλία πρωτοκόλλου… Για το πόσο πίσω είμαστε αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως μία πρώην σοβιετική δημοκρατία, η Εσθονία, είναι παγκοσμίως ηγέτιδα δύναμη στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Ή για να πάμε πιο κοντά στο θέμα μας που είναι οι προεκλογικές καμπάνιες υποψηφίων, αρκεί να αναλογιστούμε πως στην Γαλλία, ένας πρώην τροτσκιστής(!), ο Ζαν Λυκ Μελανσόν, έγινε ο πρώτος πολιτικός που χρησιμοποίησε στην προεκλογική του εκστρατεία ό,τι πιο hi-tech υπάρχει: χρησιμοποιώντας ένα τρισδιάστατο ολόγραμμά του εμφανίστηκε ταυτόχρονα σε δύο συγκεντρώσεις, μία στη Λυών -εκεί βρίσκονταν ο ίδιος στην πραγματικότητα- και μία στο Παρίσι.
Είναι αυτονόητο ότι οι υποψήφιοι πλέον είναι σχεδόν υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουν τις νέες τεχνολογίες και να δώσουν πραγματικά “μάχες” στα social media για να προβάλλουν τις θέσεις τους και τους… εαυτούς τους. Και όταν βρισκόμαστε προεκλογική περίοδο δικαιολογείται ακόμη και η “κατάχρηση” των social media. Όμως είναι άλλο αυτό και άλλο να φτάνεις στο σημείο να νομίζεις ότι είναι “είδηση” και να βγάζεις και δελτίου Τύπου (!)για τις μεθόδους που χρησιμοποιείς στην προεκλογική σου καμπάνια. Αν ξεκινάς να κάνεις αναρτήσεις στα social media με ένα καινούργιο hashtag ή χρησιμοποιείς ένα καινούργιο γραφικό, καλά κάνεις, αλλά αυτό ως μέσο δεν αφορά ούτε τους πολίτες, ούτε φυσικά και τον Τύπο. Πόσω μάλλον όταν πολιτεύεσαι σε μια περιοχή της επαρχίας με μεγάλο μέρο του πληθυσμού γηρασμένο, που δεν ξέρει καν τι σημαίνει hashtag…
