Οι χθεσινές πλημμύρες σε διάφορες περιοχές του δήμου Μεσολογγίου ήταν μάλλον αναμενόμενες από τη στιγμή που δεν έχουν γίνουν τα απαιτούμενα αντιπλημμυρικά έργα. Κάθε φορά όμως μαζί με τις πλημμύρες βλέπουμε και την πλημμυρίδα “ενδιαφέροντος” από τους πολιτικούς εκπροσώπους της τοπικής κοινωνίας. Ως συνήθως o κυβερνητικός βουλευτής θα πάρει τηλέφωνο τον Υπουργό, ο βουλευτής της αντιπολίτευσης θα κάνει ερώτηση στη βουλή. Αν βέβαια η πλημμύρα τύχει σε μέρα βολική μπορεί κι αυτοί να κάνουν μια επίσκεψη στις πληγείσες περιοχές προκειμένου να δείξουν το “ενδιαφέρον” τους. Εξυπακούεται όμως πως την επίσκεψη στον τόπο της κρίσης θα κάνουν οι αυτοδιοικητικοί του δήμου και της περιφέρειας. Αλήθεια τι μπορεί να προσφέρουν όλοι αυτοί την ώρα της κρίσης, πέρα από το να φωτογραφηθούν στις λάσπες;
Η “πολιτική της γαλότσας”, που πρωτοεφάρμοσε ως υπουργός ΠΕΧΩΔΕ η Βάσω Παπανδρέου φορώντας γαλότσες -χωρίς όμως να αποχωρηστεί το μαργαριταρένιο της κολιέ στον λαιμό- όταν το 2002 “φούσκωσε” ο Κηφισός και είχε πλημμυρίσει η μισή Αθήνα, συνεχίζεται τα τελευταία δύο – τρία χρόνια με τη διαφορά ότι είναι εμπλουτισμένη με τις δικαιολογίες περί κλιματικής αλλαγής. Μα όταν έχεις μια περιοχή χωρίς κανένα αντιπλημμυρικό έργο, δεν χρειάζεται η κλιματική αλλαγή για να πλημμυρίσεις… αρκεί μια καταιγίδα… Το καθήκον τους αυτές τις στιγμές είναι μόνο να έρθουν σε επαφή με την Πυροσβεστική προκειμένου αυτή να τους υποδείξει που πρέπει να βοηθήσουν με τα μηχανήματα του δήμου ή της περιφέρειας. Το βασικότερο όμως καθήκον τους είναι στο διάστημα από τη μια πλημμύρα στην άλλη. Θα κριθούν για αυτά που κάνουν τότε! Η περιοχή Χαλίκι – Κεφαλόβρυσο είχε πληγεί και στην μεγάλη πλημμύρα του Δεκεμβρίου του 2017, που είχε πλήξει κυρίως το Ζευγαράκι. Τι έκαναν οι αρμόδιοι στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν; Τίποτα απολύτως! Γι’ αυτό είμαστε ξανά θεατές στο ίδιο έργο.
Στην παρούσα συγκυρία υπάρχουν νέα πρόσωπα σε κυβέρνηση και αυτοδιοίκηση και δεν πρέπει να ξεχνούν ότι μπορεί να μην ευθύνονται προσωπικά για την απραξία των προηγούμενων ετών από τους προκατόχους τους, όμως αυτή η συνεχής απραξία επιδρά σωρευτικά στον πολίτη και τον κάνει να έχει πολλές απαιτήσεις…
