Ωραία… συγνώμη… ζήτησε ο Χριστόφορος Βερναδάκης από τη Νίκη Κεραμέως. Εν ολίγοις μας είπε ότι δεν έπρεπε να την αποκαλέσει Πισπιρίγκου, αλλά Μήδεια της Παιδείας. Λες και η Μήδεια δεν ήταν παιδοκτόνος, αλλά κάτι άλλο…
Πάντως το πολιτικό κλίμα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει τοξικό. Αρκεί μια «σπίθα». Π.χ. σαν αυτή του Βερναδάκη. Αλλά ο εκτσογλανισμός της πολιτικής, για τον οποίο μίλησε ο Κ. Μητσοτάκης από το βήμα της Βουλής δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Και δεν είναι μονοπώλιο κανενός κόμματος. Στα social media, αν ρίξει κανείς μια ματιά για να δει το τι γράφουν δευτεροκλασάτα ή και τριτοκλασάτα στελέχη των κομμάτων ανά την Ελλάδα, θα καταλάβει. Το ζήτημα είναι ότι η χώρα φαίνεται ότι έχει πλεόνασμα τοξικότητας. Με τη διαφορά ότι ανάλογα με το timing και το αν η επικαιρότητα μονοπωλείται από κάποια Πισπιρίγκου ή κάποιον Λιγνάδη, αυτή η τοξικότητα κρύβεται κάτω από το χαλί ή αναδύεται.
Μιλώντας πάντως για τοξικότητα αξίζει να θυμηθούμε μια δήλωση του Πρωθυπουργού για τις πρόωρες εκλογές, πριν από την τελευταία του με την οποία επιχείρησε να βάλει φρένο στην εκλογολογία. Είχε πει πως η χώρα δεν αντέχει παρατεταμένη προεκλογική περίοδο και κλίμα τοξικότητας από την αντιπολίτευση. Μπορεί λοιπόν ο Κ. Μητσοτάκης να «έθαψε» τις πρόωρες κάλπες, αλλά με την τοξικότητα να γυροφέρνει, ανά πάσα στιγμή μπορεί να τις «ξεθάψει».
