Η αποκάλυψη πως η κυβέρνηση σκέπτεται να ζητήσει τη συναίνεση της αντιπολίτευσης για να παραμείνουν Δένδιας και Παναγιωτόπουλος στις θέσεις τους σε υπηρεσιακή κυβέρνηση, υπό το φόβο τουρκικού χτυπήματος στο κενό εξουσίας που θα δημιουργηθεί μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων στην Ελλάδα έχει από πολλές απόψεις ενδιαφέρον.
Δυστυχώς όμως η συναίνεση είναι κάτι που έχει χαθεί από το πολιτικό σύστημα της χώρας ακόμη και σε αυτό το ζήτημα που συνιστά υπαρξιακή απειλή. Όταν όλος ο κόσμος επανεξοπλίζεται π.χ. Γερμανία και Πολωνία, όταν χώρες ιστορικά ουδέτερες (Σουηδία – Φινλανδία) εγκαταλείπουν την ουδετερότητα, στην Ελλάδα υπάρχουν κάποιοι στην αντιπολίτευση που αρνούνται τους εξοπλισμούς. Την ίδια και η κυβέρνηση για την απώλεια της συναίνεσης έχει και αυτή ευθύνες, γιατί είναι αφύσικο να έχει συγκληθεί την τελευταία τριετία ούτε μια φορά το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών για να συζητήσει και πράγματα που ενδεχομένως δεν πρέπει να συζητούνται δημόσια και μέσα από εκεί να γίνει και μια προσπάθεια να υπάρξει μια σύγκλιση και μια μίνιμουμ συναίνεση.
Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι η χώρα μοιάζει να μην έχει κόκκινες γραμμές και κανόνες εμπλοκής. Αν υπήρχαν αυτά δεν θα ετίθετο ζήτημα, όποιοι κι αν ήταν οι υπηρεσιακοί υπουργοί στην Άμυνα και στο Εξωτερικών, είτε είχαν, είτε δεν είχαν ευρύτερη συναίνεση στο πρόσωπό τους.
