Η ελληνική εξωτερική πολιτική πάντως διαχρονικά ακόμη και απέναντι σε “μικρούς παίχτες” της διεθνούς σκηνής είναι αρκετά γαλαντόμα.
Δώσαμε το Ζάππειο Μέγαρο στον πρωθυπουργό της Αλβανίας Έντι Ράμα για να εκθέσει τα έργα του, ζωγραφικής και γλυπτών… Αντιμετωπίσαμε δηλαδή τον Έντι Ράμα, που στη χώρα του κατηγορείται από την αντιπολίτευση για ναρκέμπορος, ώσαν να επρόκειτο για κάποιον καλλιτέχνη που έχει κερδίσει κάποια Μπιενάλε…
Ας υποθέσουμε όμως ότι τα έργα του κ. Ράμα άξιζαν το Ζάππειο, όμως δεν παύει να είναι εκτός από στενός σύμμαχος του Ερνογάν, ο πολιτικός που ακύρωσε στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας τη συμφωνία Καραμανλή – Μπερίσα για την οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών, παράλληλα παίζει καθυστερήσεις τα τελευταία χρόνια αναφορικά με το συνυποσχετικό για την προσφυγή στη Χάγη για το θέμα, κυρίως όμως είναι ο Έντι Ράμα είναι εκείνος που αντιμετωπίζει τη διεθνώς αναγνωρισμένη ως εθνική, την ελληνική μειονότητα της Αλβανίας, με τρόπο απαράδεκτο ασκώντας τα τελευταία χρόνια ένα χαμηλής έντασης πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων της Βόρειας Ηπείρου με δημεύσεις περιουσιών και με πολιτικές αλλοίωσης του πληθυσμού στις περιοχές της μειονότητας.
Μολαταύτα η Ελλάδα είναι ο καλύτερος συνήγορος της εισδοχής της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οπότε το Ζάππειο στον Ράμα είναι μάλλον πταίσμα…
