Όταν η εγκατάλειψη μετριέται σε λακκούβες
Ο δρόμος που λείπει: Ζητείται πρόσβαση στον Διπλάτανο Αιτωλοακαρνανίας
Πριν δύσει ο ήλιος στην πλατεία του Διπλάτανου Αιτωλοακαρνανίας, κάτω από το ένα πλατάνι είχε στηθεί το ξύλινο ποδοσφαιράκι, με τις μεταλλικές ράβδους και τις μικρές φιγούρες να περιμένουν τη σέντρα. Εκεί είχε διαμορφωθεί το άτυπο στέκι των παιδιών, όπου ο χρόνος χανόταν μέσα στο παιχνίδι και το γέλιο τους έδινε ρυθμό στο καλοκαίρι. Είχαν έρθει στο χωριό μαζί με τους γονείς τους για τις διακοπές, ξένοι ο ένας στον άλλο στην αρχή, μα σύντομα έγιναν φίλοι, έστησαν ομάδες και δημιούργησαν το δικό τους μικρό πρωτάθλημα.
Λίγο πιο πίσω, στα δύο καφενεία της πλατείας, οι παππούδες και οι γονείς παρατηρούσαν σιωπηλοί. Οι περισσότεροι είχαν φύγει δεκαετίες πριν, άλλοι για την Αμερική και τον Καναδά, άλλοι για την Αυστραλία, κάποιοι για τη Γερμανία, κι άλλοι απλώς για την Αιτωλοακαρνανία ή την Αθήνα. Η καρδιά τους όμως, είχε μείνει πάντα εδώ, ριζωμένη κάτω από τα ίδια πλατάνια. Και τώρα, βλέποντας τα εγγόνια τους να παίζουν, δεν μιλούσαν πολύ. Μονάχα σκεφτόντουσαν:
Είναι αλήθεια πως κάθε λακκούβα μοιάζει να ρωτά αν αξίζει το ταξίδι. Κι όμως, αξίζει. Γιατί εδώ δεν υπάρχει μόνο μια πλατεία με πλατάνια. Υπάρχει μνήμη, ρίζες, Υπάρχει το νερό που κυλά άφθονο από τις βρύσες, υπάρχει ομορφιά και καθαρός αέρας. Υπάρχει η αίσθηση ότι ο χρόνος εδώ κυλά αλλιώς, πιο αργά, πιο ανθρώπινα. Αξίζει έναν δρόμο αντάξιο, για να μπορεί η ζωή να επιστρέφει ξανά και ξανά.
Ένα δίκαιο αίτημα
Ο δρόμος των 12 χιλιομέτρων που συνδέει τον Διπλάτανο με την Κονίσκα δεν είναι απλώς μια διαδρομή. Είναι η αρτηρία που κρατά ζωντανό το χωριό. Αν ασφαλτοστρωθεί, η πρόσβαση από το Θέρμο, το Αγρίνιο και τη γύρω περιοχή θα γίνει επιτέλους ανθρώπινη. Τα σπίτια θα ξαναζωντανέψουν, η πλατεία θα γεμίσει παιδικές φωνές, και η καρδιά του χωριού θα χτυπήσει ξανά δυνατά.
Ο Διπλάτανος έχει ελάχιστους μόνιμους κατοίκους, αλλά δεν είναι ξεχασμένος. Είναι ένα χωριό που περιμένει υπομονετικά έναν δρόμο που καθυστερεί δεκαετίες, ένα έργο που μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στο «σβήνω» και στο «ζω».
Από την Τερπίτσα στον κόσμο
Παλιά το χωριό το έλεγαν Τερπίτσα. Σήμερα ονομάζεται Διπλάτανος, από τα δύο μεγάλα πλατάνια της πλατείας. Το ένα λένε πως είναι πάνω από χίλια χρόνια. Κάποτε ο τεράστιος κορμός του λειτουργούσε σαν μικρό μαγαζάκι, όπου πουλούσαν λουκούμια και καφέ. Δεκατέσσερις άντρες χρειάζονταν για να το αγκαλιάσουν και οι μυρωδιές του γέμιζαν την πλατεία.
Το χωριό είναι χτισμένο στις ανατολικές πλαγιές της κορυφής Άννινος του Παναιτωλικού όρους, σε υψόμετρο 850 μέτρων, με θέα στην την τεχνητή λίμνη του Ευήνου , τα Βαρδούσια και την Καρφοπεταλιά. Ανήκει στους παλαιότερους οικισμούς της περιοχής των Κραβάρων και του Απόκουρου. Από το 1835 έχει επίσημη υπόσταση. Το 1928 μετονομάστηκε σε Διπλάτανος.
Μέχρι τη δεκαετία του ’60, το χωριό έσφυζε από ζωή: πεντακόσιοι κάτοικοι, εξήντα παιδιά στο σχολείο, γιορτές και τραγούδια. Το σχολείο λειτούργησε μέχρι το 1984. Ύστερα ήρθε η σιωπή. Και όμως, κανείς δεν το ξέχασε. Οι δεσμοί έμειναν. Ο Διπλάτανος ανήκει στο διευρυμένο Δήμο Θέρμου και στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας.
Τα σπίτια και οι επιστροφές
Σήμερα υπάρχουν περίπου 70 σπίτια, πολλά φροντισμένα και ανακαινισμένα. Η φλόγα της επιστροφής δεν έχει σβήσει. Το καφενείο του Νίκου είναι σχεδόν ανοιχτό όλο το χρόνο και σερβίρει πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό. Μας λέει ότι του χρόνου θα εμπλουτίσει το μενού με νέα πιάτα. Το άλλο καφενείο, του Δημήτρη ακριβώς απέναντι υποδέχεται και αυτό τους επισκέπτες του μικρούς και μεγάλους με χαμόγελο.
Η πλατεία γεμίζει κάθε Αύγουστο. Οι μεγάλοι μιλούν και θυμούνται, τα παιδιά παίζουν, οι δεσμοί ξαναχτίζονται. «Αν υπήρχε ο δρόμος, θα ερχόμουν κάθε μήνα», λέει κάποιος από την Αθήνα. «Τώρα, μόνο τον Αύγουστο και με κόπο».
Ο Διπλάτανος δεν είναι μόνο χωριό. Είναι ανάσα φύσης. Ρέματα που ψιθυρίζουν, μονοπάτια που χάνουν το βλέμμα, πέτρες και νερά, έλατα που αγκαλιάζουν τη γη. Ο ουρανός ακουμπάει τις στέγες το απόγευμα, ο αέρας μυρίζει ρίγανη. Εδώ ξεχνάς τον χρόνο, αφήνεις την ένταση πίσω και απλώς στέκεσαι, ακούς και αναπνέεις. Τόπος για όσους αναζητούν την απλότητα και τη γαλήνη.
Ο δρόμος δεν είναι πολυτέλεια είναι ανάγκη
Το αίτημα για την ασφαλτόστρωση του δρόμου που ενώνει τον Διπλάτανο με την Κονίσκα επανέρχεται ξανά και ξανά. Δεν πρόκειται για αυτοκινητόδρομο, αλλά για έναν απλό, λειτουργικό δρόμο. Έναν δρόμο που θα επιτρέπει στους κατοίκους του, στους αποδήμους και σε κάθε επισκέπτη να έρχεται, να φέρνει τα παιδιά του, να ζωντανεύει τα σπίτια και την πλατεία. Ένας δρόμος δεν είναι μόνο για τα αυτοκίνητα. Είναι για να μπορείς να διατηρείς τους δεσμούς σου. Για να μπορείς να λες με σιγουριά «Πάμε στο χωριό».
Όταν τελειώσει το καλοκαίρι, το ποδοσφαιράκι θα μείνει στην πλατεία. Θα περιμένει το επόμενο καλοκαίρι, τα ίδια παιδιά, τις ίδιες φωνές. Ο Διπλάτανος δεν ζητάει τίποτα υπερβολικό. Ζητάει το αυτονόητο: να συνεχίσει να υπάρχει, να μπορούν οι κάτοικοί του να φτάνουν στο πατρικό τους, να πίνουν καφέ στην πλατεία, να παίζουν με τα παιδιά τους κάτω από τα πλατάνια.
Και όταν ο δρόμος γίνει πραγματικότητα, τότε θα ανοίξει η δυνατότητα να υλοποιηθούν ιδέες για ανάπτυξη, να δημιουργηθούν ξενώνες, δραστηριότητες, ίσως ακόμη και θεσμοί όπως τα Χριστουγεννιάτικα χωριά στην Κύπρο, που έφεραν κόσμο πίσω. Και αυτό το αίτημα για τον δρόμο η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας αλλά και η Πολιτεία βουλευτές του Νομού το γνωρίζουν καλά. Ήρθε η ώρα η Περιφέρεια να μην το ακούει απλώς, αλλά να το κάνει πράξη, γιατί εδώ, στο χωριό με τα δύο πλατάνια, οι ρίζες είναι βαθιές και ζητούν συνέχεια.
Αν θέλουμε στα αλήθεια να σώσουμε τα ελληνικά χωριά, δεν φτάνουν τα λόγια, χρειάζονται δρόμοι. Όπως σε κάθε χώρα του κόσμου, έτσι κι εδώ, η πρόσβαση είναι το πρώτο βήμα για να μείνει ζωντανή η μνήμη, η ζωή και η προοπτική. Ο Διπλάτανος και κάθε Διπλάτανος της Ελλάδας δεν ζητά πολυτέλειες, ζητά το αυτονόητο: έναν δρόμο που θα κρατήσει όρθιο το χωριό και μαζί του την Ελλάδα που ξέραμε. Κεφάλαια και ευρωπαϊκά κονδύλια υπάρχουν αρκεί να αξιοποιηθούν σωστά.
πηγή: athensvoice.gr
Ακολουθήστε το agrinioculture.gr στο GoogleNews και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσειςΔιαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από το Αγρίνιο και την Αιτωλοακαρνανία στο ΑγρίνιοCulture.gr
