Η αποφυγή της ασυνέχειας στην ιστορική διαδρομή των εθνών διασφαλίζει τη διατήρηση και επιβίωση της εθνικής μνήμης, ως ταυτοτικού σημείου συνάντησης διαφορετικών γενεών, προτεραιοτήτων και προσδοκιών. Υπερασπίζεται την κοινή θέαση του μέλλοντος ως συλλογικής σύνθεσης και προοπτικής. Προσφέρει «εφεδρείες», κάθε φορά που η διαδρομή μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί σε αχρείαστα και επώδυνα αδιέξοδα. Και λειτουργεί… διδακτικά, επαναφέροντας στη μνήμη εμπειρίες από προηγούμενες χρονικές συγκυρίες.
Η τρέχουσα συγκυρία για τη χώρα μας, φαντάζει… αβίωτη. Ένα πέπλο τοξικότητας καλύπτει τον εθνικό ορίζοντα, με την κοινωνία «να μην έχει οξυγόνο», λόγω της ακραίας πόλωσης, της χυδαιότητας ρητορικής και συμπεριφορών, του διχασμού και του μίσους που έχουν εδραιωθεί ως κυρίαρχα στοιχεία αντιπαράθεσης. Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, αυτά που ιστορικά η ελληνική Δημοκρατία είχε καταφέρει να διατηρήσει στο περιθώριο, έχουν μετακινηθεί τα τελευταία 16 χρόνια στο κέντρο της πολιτικής δράσης. Διαχέοντας την εθνοκτόνα διάθεσή τους για εδραίωση του εθνικού και κοινωνικού διχασμού.
Η Ελλάδα διέρχεται, για πληθυντική φορά στη σύγχρονη Ιστορία της ένα κρίσιμο σημείο καμπής. Μια τομή στον χρόνο. Το λεγόμενο tipping point… Η μετακίνηση του κοινωνικού εκκρεμούς έχει στοιχεία αβεβαιότητας, καθώς βρίσκεται σε διαρκή κίνηση. Οι ρυθμοί, οι χρόνοι και οι… κατευθύνσεις αυτής της μετατόπισης χαρακτηρίζονται από διαρκή μεταβολή.
Ξαναζούμε… χθεσινές μέρες. Μέρες που έχουμε ξαναζήσει στο πρόσφατο παρελθόν, σε αντίστοιχες συγκυρίες, και λειτούργησαν ως… μαιευτήρια αλλαγής κατεύθυνσης. Καινούριων διαδρομών. Μέρες 1989, με τη σκανδαλολογία και το αίτημα για κάθαρση στον δημόσιο βίο και την ποιότητα της Δημοκρατίας. Μέρες 2012, στα πρώιμα Μνημόνια, με μια «αγανακτισμένη» κοινωνία να καταδικάζει το «σύστημα», αδιαφορώντας για τις εναλλακτικές. Μέρες 2015, με το άλμα… λογικής και στο κενό, τότε που η χώρα βρέθηκε… ίντσες από τον γκρεμό. Ή μέρες 2004. Εκείνο το απέραντο ελληνικό καλοκαίρι. Με την κατάκτηση του Euro, τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την ανατροπή του «συστήματος Σημίτη», με τη μεγαλύτερη κοινωνική πλειοψηφία που έχει καταγραφεί ιστορικά στην ελληνική Δημοκρατία, ως ψήφος εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του Κώστα Καραμανλή.
Το 2004, ένα έθνος άρχισε να ονειρεύεται ξανά. Το 1989, το 2012 και το 2015, επικράτησαν τα πάθη και η οργή. Η Ιστορία διδάσκει, δια των… επαναλήψεών της.
Του Μάνου Οικονομίδη
πηγή :ysterografa.gr
Ακολουθήστε το agrinioculture.gr στο GoogleNews και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσειςΔιαβάστε όλες τις τελευταίες ειδήσεις από το Αγρίνιο και την Αιτωλοακαρνανία στο ΑγρίνιοCulture.gr
