Κάθε διαζύγιο ισοδυναμεί με «θάνατο», μικρό ή μεγάλο. Η ζωή που προηγήθηκε τερματίζεται, ένα καινούριο πλαίσιο διαβίωσης παίρνει τη θέση της. Οι αναμνήσεις είναι πάντα εκεί, καινούριες αναμνήσεις δημιουργούνται, και όλα αυτά σε μια συνθήκη έντονης συναισθηματικής και ψυχολογικής φόρτισης, που ως ένα σημείο, κάποιες φορές πλειοψηφικά, καθορίζει την επόμενη σελίδα.
Το διαζύγιο της πολιτικής από την κοινωνία, είναι από τα πλέον επώδυνα που απαντά κανείς στη διαδρομή της ζωής του. Επειδή η πολιτική καθορίζει τη ζωή μας. Εκείνοι που έχουν δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας, με τη δική μας συναίνεση, σε ένα μόρφωμα συμβίωσης με αντιπροσωπευτική ταυτότητα, εξελίσσονται στο πρόσωπο στον καθρέφτη, του προβλήματος το οποίο θα έπρεπε να λύσουν. Γίνονται οι ίδιοι το πρόβλημα.
Η πολλαπλασιαζόμενη απόσταση ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και τις κοινωνίες τις οποίες καλείται να εκφράσει και να εκπροσωπήσει, γίνεται περισσότερο ορατή και αισθητή, με περίσσευμα απογοήτευσης και ηθικής οδύνης, τις τελευταίες δεκαετίες. Η προηγούμενη δεκαετία, της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, αποτελεί το περισσότερο ηχηρό, το περισσότερο εκκωφαντικό παράδειγμα.
Η Ευρώπη, η νέα κοινή πατρίδα μας, βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της άβολης πραγματικότητας. Και αναπόφευκτα η «μόλυνση» περνάει και στην Ελλάδα. Ο λαός μας, βαθιά συναισθηματικός και με ακατανίκητη έλξη προς την παρότρυνση, μετρά διαρκείς απογοητεύσεις τα τελευταία χρόνια. Η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, σιωπηλή ή… θορυβώδης, αισθάνεται ότι το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να την καταλάβει, να την κατανοήσει, να την εκφράσει, να την υπερασπιστεί. Να προάγει με όρους πολιτικής στρατηγικής και ατζέντας, με όρους εθνικού αφηγήματος, τις καινούριες και επείγουσες προτεραιότητές της.
Η συνάντηση των πολιτικών διαδρομών με τις αγωνίες των Ελλήνων πολιτών, για την καθημερινότητα και την επιβίωσή τους, μοιάζει να… αναβάλλεται διαρκώς. Όλο και συχνότερα. Οι εξαιρέσεις, λίγες αριθμητικά και ποιοτικά, επιβεβαίωσαν τον κανόνα, τη σχετική διαπίστωση.
Η απογοήτευση μεγεθύνεται και πολλαπλασιάζεται, λόγω του γενετικού αποτυπώματος του ελληνικού έθνους, ως μαιευτηρίου της Δημοκρατίας και των άλλων μεγάλων ιδεών, που ταξίδεψαν την ανθρωπότητα σε καλύτερους κόσμους. Το δικό μας μέλλον έχει χλωμιάσει επικίνδυνα. Και η παραμετροποίηση τυχόν διεξόδων δεν προσφέρει παρά ελάχιστες αφορμές για να αναγνωρίσει κάποιος στον εαυτό του, το προνόμιο, αλλά και την… επικινδυνότητα της ελπίδας.
Ένα failed state, με τη φτωχοποίηση να κυριαρχεί και στις προσδοκίες, ατομικές και συλλογικές.
Η «απαγορευμένη» λέξη… καθημερινότητα
Κάθε εγχειρίδιο πολιτικής διαχείρισης, επομένως και… πολιτικής επιβίωσης, ξεχωρίζει την παράμετρο της καθημερινότητας ως κομβικής σημασίας για τα δεδομένα τα οποία διαμορφώνονται σε επίπεδο κοινωνίας και πολιτικού συστήματος.
Η καθημερινότητα ενσωματώνει την ποιότητα ζωής, όπως την αντιλαμβάνεται κάθε πολίτης χωριστά και ατομικά, αλλά και όπως διαμορφώνεται ως συλλογικό υποκείμενο υποσυνείδητης αξιολόγησης των δεδομένων που καθορίζουν την ψυχολογία κάποιου. Και, λίγο αργότερα, των συνθηκών με τις οποίες προσέρχεται στις κάλπες μιας εκλογικής αναμέτρησης.
Κάθε φορά που η καθημερινότητα προσλαμβάνει διαστάσεις «απαγορευμένης» λέξης για ένα πολιτικό σύστημα, επιβεβαιώνεται και αποδεικνύεται στην πράξη ότι αυτό το πολιτικό σύστημα έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα. Έχει χάσει την επαφή του με την κοινωνία. Και, αναπόφευκτα, περιμένει καρτερικά την… απόδοση λογαριασμού στις κάλπες των εκλογών.
Η σταθερότητα… εξαϋλώνεται ως εκλογικό διακύβευμα
Κάθε φορά που σε μια κοινωνία διαμορφώνεται ένα τέτοιο μωσαϊκό… αυτορρύθμισης, η σιωπηλή πλειοψηφία κινητροδοτεί και επισπεύδει αλλαγές, συνηθέστατα μεγάλες και θορυβώδεις.
Το κοινωνικό εκκρεμές μετακινείται, και μετατοπίζεται η κοινωνική ψυχολογία σε ζωτικούς χώρους που ευνοούν αντισυστημικές επιλογές και εκφράσεις. Η… χιλιοτραγουδισμένη «σταθερότητα» εξαϋλώνεται ως εκλογικό διακύβευμα, κάτι που είναι ήδη ορατό και αισθητό, και φυσικά είναι απολύτως αναμενόμενο και ερμηνεύσιμο.
Όταν αθροιζόμενες πλειοψηφίες βιώνουν την αίσθηση ότι η ποιότητα ζωής τους είναι κατώτερη των προσδοκιών τους, δεν τους ενδιαφέρει η… σταθερότητα, αλλά η ανατροπή και κατάργησή τους. Προσδοκώντας ότι η αλλαγή που θα ακολουθήσει, θα βελτιώσει τη ζωή τους.
Συνηθέστατα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η σχετική ιστορική εμπειρία ωστόσο, δεν λειτουργεί αποτρεπτικά μπροστά στις κάλπες μιας εκλογικής αναμέτρησης.
Του Μάνου Οικονομίδη
πηγή: ysterografa.gr
Διαβάστε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από το Αγρίνιο και την Αιτωλοακαρνανία, ακολουθώντας το agrinioculture.gr στο GoogleNews
