Κλείνει μια χρονιά, στο τέλος της οποίας εμφανίστηκε και η στήλη αυτή. Ο λίγος χρόνος που υπάρχει θα καθιστούσε μη σοβαρό έναν δικό της «απολογισμό», γι’ αυτό θα επιχειρήσω έναν πολιτικό απολογισμό του έτους με τα μάτια των πολιτών. Φυσικά δεν είμαι εξουσιοδοτημένος απ’ αυτούς, ούτε με ενημέρωσαν απ’ ευθείας οι ίδιοι. Όμως, η στήλη είναι παραπολιτική – δηλαδή ακόμη περισσότερο πολιτική – κι έτσι θα το κάνω με «παραπολιτικό» τρόπο. Προσπαθώντας να αποκαλύψω τα κρυμμένα μηνύματα των μετρήσεων, ώστε να δούμε πώς βλέπουν οι Έλληνες την πολιτική κατάσταση και τι σημαίνει αυτό για την χρονιά που μπαίνει τα μεσάνυχτα.
Όλοι στέκονται σε ένα παγιωμένο τοπίο που δείχνουν όλες οι έρευνες. Το κυβερνών κόμμα μόνο πρώτο, με μεγάλη απόσταση από το δεύτερο, αλλά και από την αυτοδυναμία. Και μια αντιπολίτευση αδύναμη, με το ΠαΣοΚ να είναι επικεφαλής της, αλλά να μην δείχνει ικανό να διεκδικήσει κάτι και να κινδυνεύει μάλιστα από άγνωστους νέους παίκτες. Κι αυτό δημιουργεί την εντύπωση ότι όταν φτάσουν οι εκλογές, που θεωρητικά απέχουν ενάμιση χρόνο, με την αναπόφευκτη πόλωση, τα κυβερνητικά διλήμματα και τα πολιτικά αδιέξοδα, η Νέα Δημοκρατία θα τα πάει καλύτερα. Έχει όμως πει η στήλη ότι αυτή η «γραμμική» αντίληψη δεν είναι σωστή κι ότι όλα τα υπόλοιπα στοιχεία των ερευνών, πολλά από τα οποία δεν δημοσιεύονται, δείχνουν μάλλον ότι είναι το κυβερνών κόμμα που βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Τα συζήτησα χθες με τον φίλο μου τον δημοσκόπο, ο οποίος και εμπειρία, αλλά και πολλές πληροφορίες έχει.
Πρώτα απ’ όλα, ένα εύρημα, που δείχνει να είναι μη αναστρέψιμο, είναι ότι τα δύο τρίτα της κοινής γνώμης είναι απολύτως απέναντι στην κυβέρνηση, κι αυτό δημιουργεί ένα «ταβάνι» γι’ αυτήν, αρκετά χαμηλότερο από το ένα τρίτο. Βέβαια, αυτός ο αριθμός όταν μεταφραστεί σε εκλογικό αποτέλεσμα, θα μεταβληθεί ανάλογα με το πόσοι από αυτούς που δεν υπάρχει περίπτωση να ψηφίσουν τη σημερινή εξουσία, δεν θα πάνε καν να ψηφίσουν. Αλλά αν κάτι θα διακινδυνεύαμε να προβλέψουμε, είναι ότι και στο καλύτερο σενάριο για την ΝΔ, η αυτοδυναμία δεν είναι εφικτή.
Επί μέρους ποιοτικά στοιχεία επιβεβαιώνουν αυτήν την εικόνα. Ας πούμε, είναι δεδομένο ότι ο κόσμος πιστεύει ότι η οικονομία της χώρας πηγαίνει καλύτερα κι αυτό κάνει τους κυβερνητικούς αισιόδοξους. Αν όμως έβλεπαν ότι ταυτόχρονα τα δυο τρίτα της κοινωνίας θεωρούν ότι η δική τους οικονομική κατάσταση δεν βελτιώνεται, σε βαθμό που να αυτοπροσδιορίζονται ως φτωχοί, θα έπρεπε να ανησυχούν πολύ. Γιατί είναι άλλο να νοιώθεις φτωχός σε μια χώρα που πιστεύεις ότι είναι σε κρίση, κι άλλο να πιστεύεις ότι βγήκαμε από την κρίση και υπάρχει πλούτος αλλά δεν φτάνει σε σένα. Είναι αυτοκτονικό λάθος, μου έλεγε ο φίλος μου, να αγωνίζεσαι να πείσεις ανθρώπους που οι ίδιοι είναι πεπεισμένοι ότι η οικονομική τους κατάσταση δεν είναι καλή, ότι η γενική οικονομική κατάσταση είναι θαυμάσια. Τους πείθεις ότι αυτοί είναι αδικημένοι – πράγμα που άλλωστε ισχύει και στην πραγματικότητα.
Ένα άλλο στοιχείο που αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η εμπεδωμένη πλέον πεποίθηση στους πολίτες ότι η διαφθορά έχει χτυπήσει κόκκινο. Και ότι την αξιολογούν ως ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της χώρας. Βολεύονται πολλοί με το κλισέ «It’s the economy, stupid!» και πιστεύουν ότι αυτό τελικά θα βαρύνει, αλλά εκτός από το ότι ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται την οικονομική κατάσταση με τον τρόπο που την παρουσιάζουν, λέει ταυτόχρονα ότι τον ενδιαφέρουν πολύ κι άλλα πράγματα, στα οποία βαθμολογεί την κυβέρνηση με πολύ κάτω από την βάση. Ίσως, λοιπόν, «να μην είναι τελικά – μόνο – η οικονομία».
Ο συνδυασμός αντιλήψεων για την οικονομία και τη διαφθορά αντικατοπτρίζεται και στη στάση των πολιτών απέναντι στις αγροτικές κινητοποιήσεις. Το 80% συμφωνεί με τα αιτήματα των αγροτών, αν και σίγουρα δεν τα καταλαβαίνει καν καλά και – το πιο εντυπωσιακό και πρωτοφανές – πάνω από το 60% εγκρίνει το κλείσιμο των δρόμων. Ο «κοινωνικός αυτοματισμός» στράφηκε εναντίον της κυβέρνησης, αφού η πλειοψηφία τα βάζει μ’ αυτήν και με την αστυνομία, ακόμη κι όταν προφανώς δεν φταίει, για την ταλαιπωρία που υφίσταται. Ποτέ δεν υπήρξε από τους πολίτες τέτοια ανοχή σε ενέργειες που άμεσα βλάπτουν τους ίδιους. Και σ’ αυτό σημαντική συμβολή έχει η εικόνα περί κυβερνητικής διαφθοράς που προκάλεσε το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και «κόλλησε» και στα όσα θύμωσαν τους ανθρώπους στην υπόθεση των Τεμπών και στα όσα αποκαλύπτονται για τις υποκλοπές, για τις οποίες αρχικά ήταν σχετικά αδιάφοροι.
Και τέλος, ένα άσχημο συμπέρασμα βγαίνει για τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Χαίρονται και προβάλλουν οι κυβερνητικοί την «καταλληλότητά» του, αλλά παραβλέπουν δυο άλλα δεδομένα των ερευνών. Ότι οι πολίτες τον βρίσκουν μεν καταλληλότερο από τους υπάρχοντες, αλλά κυριολεκτικά διψάνε για να βρεθεί κάποιος άλλος – όποιος να ‘ναι. Κι αυτό είναι θρυαλλίδα στα θεμέλια του «συστήματος». Και ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι πια το «όπλο» της Νέας Δημοκρατίας. Εκεί που ξεκίνησε να είναι ο λόγος που ο ψηφοφόρος επέλεγε την ΝΔ έστω κι αν την θεωρούσε φθαρμένη και συνυπεύθυνη για την κατάσταση της χώρας, σήμερα είναι βαρίδιο. «Μπορεί να μην κουράστηκε ο ίδιος, αλλά κούρασε εμάς» λέγεται σε πολλά φόκους γκρουπ. Κι όλες οι έρευνες δείχνουν ότι η Νέα Δημοκρατία θα έφερνε σημαντικά καλύτερο αποτέλεσμα με αρχηγό τον Νίκο Δένδια π.χ., ή τον Κυριάκο Πιερρακάκη. Εκεί που άκουγες «Δεν μ’ αρέσει η ΝΔ, αλλά ελπίζω στον Κυριάκο», ακούς «Θα ψήφιζα ΝΔ αν δεν είχε τον Μητσοτάκη».
Αυτή είναι η εικόνα της κυβερνητικής παράταξης στο τέλος του 2025 και δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό γι’ αυτήν το 2026. Οπότε εγώ εύχομαι το 2026 τα καλά να έρθουν σε σας!
πηγή: tovima.gr
Διαβάστε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από το Αγρίνιο και την Αιτωλοακαρνανία, ακολουθώντας το agrinioculture.gr στο GoogleNews
