Σε ένα σούπερ μάρκετ στο Αγρίνιο συνέβη το εξής περιστατικό… Ένας ηλικιωμένος κύριος, ρακένδυτος, καταβεβλημένος, με τα μάτια χαμηλά για να μη διαβάσει στο βλέμμα των άλλων λύπη και από αξιοπρέπεια για να μην δουν στο δικό του την συντριβή για την ήττα, έχει πάρει δυο-τρεις κονσέρβες και ένα γκαζάκι. Μετράει τα ψιλά του, ξανά και ξανά, ώσπου έρχεται η ώρα του ταμείου. Η νεαρή κοπέλα στο ταμείου του λέει «φύγετε κύριε, δεν χρειάζεται να πληρώσετε, η εταιρεία δικαιολογεί καθημερινά έναν αριθμό προϊόντων ως προσφορά». Ο άνθρωπος αν και απορεί προς στιγμήν, ευχαριστεί ευγενικά και φεύγει. Η κοπέλα ανοίγει το πορτοφόλι της και βάζει το αντίτιμο στο ταμείο. Μια κοπέλα που αμείβεται με 400 – 450 ευρώ; Συνεχίζει τη δουλειά της. Πάει παρακάτω.
Έχει μόλις γεμίσει με φως ένα σύμπαν σύγχυσης και γκρι αποχρώσεων.
Λάβε αυτό το παράδειγμα, τίμιε αναγνώστη, και σύγκρινέ το με τα άπειρα παραδείγματα υποκρισίας που βλέπεις καθημερινά γύρω σου. Υποθέτω ότι θα έχεις, δεν χρειάζεται να σου αναφέρω εγώ… Τουλάχιστον εμένα αυτή η σύγκριση με βοηθά να δω πιο ξεκάθαρα τα πράγματα από ό,τι παλιότερα. Κάποτε πίστευα πως η ελεημοσύνη είναι περισσότερη ατιμωτική για αυτόν που ελεεί, καθώς η πράξη αυτή καθεαυτή είναι μια πραδοχή της ανωτερότητάς του. Όμως κατά βάθος αμφέβαλλα για το ορθόν της άποψης. Στην ισοπεδωτική εποχή που ζούμε, κατάλαβα πως τη κοπέλα του ταμείου με τα 400€ δεν μπορώ να την θεωρήσω τόσο ανώτερη από το ηλικιωμένο κύριο.
Απ’ το υστέρημα, που λένε…
Δ.Π
